Blij naar school en verdrietig ophalen.

Toen Sophie vorig jaar 4 jaar werd kon ze niet wachten om naar school te gaan. Ze was er helemaal klaar voor. Mama had de eerste dag meer moeite met het besef dat ze al zo groot is dan Sophie. Zij ging met een grote glimlach. Dag mama, je mag nu wel gaan! We waren verbaasd dat ze in haar eerste week meteen met een ander kindje ging spelen. Ze was er aan toe.

Daarna kwam corona om de hoek kijken. Na een maand op school ging de school dicht. Die eerste periode kon ze het nog best allemaal aan. Ze mocht daarna weer even naar school maar al snel begon ook de zomervakantie. In de zomervakantie werd het al wat lastiger.  Ze wilde naar school, naar haar vriendinnetjes. Ze wilde geen vakantie meer. 

Eindelijk mocht ze weer en mevrouw ging met een grote glimlach erheen. Totdat ze in december weer dichtgingen. En eerst was het vakantie, daar was ze op ingesteld maar daarna duurde het te lang. Ze kon haar ei niet kwijt in de bingo kaart opdrachten die ze van school kreeg. Dus we deden er alles aan om het wat moeilijker voor haar te maken zodat ze thuis wel werd uitgedaagd. 

Elke dag hoorde we "stomme corona! Als ik 4 werd mag ik naar school, maar eigenlijk mag ik helemaal niet naar school mama"! 

En nu 2 weken geleden mocht ze eindelijk weer. Onee toch niet 2 dagen ijsvrij. Wat was ze boos en teleurgesteld.

Wij moesten Sophie de nieuwe regels uitleggen. Ze hebben de klas in 2 gedeeld de ene helft komt om kwart over 8 op school tot kwart voor 2 en de andere helft half 9 tot 14.00.

En daar ligt voor Sophie het grote probleem. Al haar vriendinnetjes zitten in de eerste groep en Sophie zit in de 2e groep. Hoe kan ik nu nog met mijn vriendinnetjes spelen? Die zijn allemaal weg of gaan dan al spelen met iemand. 

Elke dag haal ik haar verdrietig op. Elke dag proberen we haar uit te leggen dat ze dan wat eerder moet afspreken. Maar het zijn ook kinderen. Ze spreken spontaan af als ze de jas aandoen en komen dan hand in hand naar buiten. Ze weten niet meer zo goed wat ze hebben beloofd of afgesproken met elkaar en dan moet het voor de ouders ook nog uitkomen. Het breekt je hart om haar zo verdrietig te zien. Gelukkig hebben we contact met een moeder van een vriendinnetje en proberen we als moeders nu maar met elkaar af te stemmen. Maar dit hoort gewoon niet. Een kind moet ook een kind kunnen zijn. Het is zo goed voor de ontwikkeling om ze zelf afspraken met elkaar te laten maken. Zelf aan de andere mama vragen of ze kunnen/mogen spelen.

Vandaag wilde ze geen eens meer naar school. Ik maak me dan echt zorgen. Dit is niet meer de Sophie die wij kennen.

Ik begin me echt wat dingenaf te vragen! We verlangen nu al zoveel van de kinderen. Overal zijn andere regels, ze mogen niks meer. Ze krijgen de ene teleurstelling naar de andere te verwerken en we verwachten eigenlijk maar dat ze dit wel aankunnen. Maar als dit voor volwassenen al pittig is, hoe is dit dan voor de kinderen?

We hebben het aangegeven op school en ze gaan kijken wat ze er mee kunnen doen. Ik hoop dat er snel een oplossing komt want het is zo naar om je kind zo intens verdrietig te zien. Je voelt je zo machteloos. En ik denk dan bij mezelf is dit het wel echt allemaal waard?