3 jaar geleden
Binnen een paar uur stond je op de stoep.
“Hebben jullie plek voor nóg een kindje”....
RUGTASJE~ Om 3 uur ‘s middags werden we gebeld: “Hebben jullie plek voor een nóg kindje?”
“Eigenlijk niet”, zei ik. “Per wanneer is het?”
“Vandaag”, was het antwoord.
Na heen en weer bellen besloten we samen: ja, er is plek en we staan ervoor open.
Een kwartier later stond ik in een winkel pyama’s, onderbroeken en sokken uit te zoeken. Ik gooide ook een knuffel in het mandje. Voor de zekerheid.
Thuis maakten we je bed op, legden je nieuwe kleertjes in de kast en wachtten.
Op het geluid van de auto die het grindpad op zou rijden.
En we fantaseerden: wie ben je? Waar kom je vandaan? Wat heb je meegemaakt?
Bij het vallen van de avond stond je voor de keukendeur. Een klein, mager kindje met een rugtasje en diepe wallen onder je ogen.
Met je knuffel stevig onder je arm geklemd.
Dat beeld, van jou toen je binnenkwam zal ik nooit vergeten. Alles wat aan je thuis herinnert nam je mee in één vluchtig ingepakte rugtas. En in je herinneringen, zoals we al snel merkten.
In je dromen en je schuchtere reacties.
Wat heb je meegemaakt? Het meeste is nog steeds een vraagteken.
We hebben altijd gezegd: we staan alleen open voor perspectiefbiedende plaatsingen.We doen geen crisisplaatsingen.
Maar “ja” zeggen tegen jou was de beste keuze die we konden maken 🧡