Bijoortje weg laten halen..

18-05-2022 de dag van de operatie. 

Op donderdag 18 mei moesten we met emma naar het ziekenhuis om haar bijoortje te laten verwijderen, ze was eindelijk aan de beurt ze stond dan ook al een jaar lang op de wachtlijst. 

Mijn partner en ik hadden dus een jaar lang geleden al besloten dat we het weg zouden laten halen voordat ze echt het besef zou hebben wat er allemaal gebeurde en er geen nare trauma's aan over zou houden hoopte we! 

De rede dat we hebben gekozen voor het laten verwijderen van haar bij oortje was en zodat ze later niet mee gepest kan worden  (kinderen zijn tegenwoordig best hard) en dat ze gewoon normaal oordopjes enzo in kan doen, maar vooral omdat het bijoortje wat ze had best veel kraakbeen bevatte en ook best groot was wat op latere leeftijd misschien haar gehoor kon verminderen., 

Dus daar waren we dan om 7:15 in in het ziekenhuis. We werden vrij snel gehaald door de verpleegster en er werd geprobeerd om het een beetje uit te leggen aan emma wat er zou gaan gebeuren door middel van het ziekenhuis beertje met een ziekenhuis japon en het maskertje die gebruikt werd voor de narcose, emma die snapte het al een beetje en probeerde het kapje ook zelf uit op baar neus en mondje. Mooi dacht ik! Dan doet ze straks ook niet heel moeilijk!

We moesten nog even wachten in de kamer en emma moest van te voren al 2 zetpillen voor de pijn die ze eventueel kon houden aan haar oor net na de operatie. 

En toen begon het drama.. 

Emma wou haar schoenen niet uit en niemand mocht er aan zitten..  Emma wou niet op het bed zitten en haar kleren die mochten al helemaal niet uit, volgends mij heeft het hele behandelcentrum ons gehoord want emma schreeuwde alles bij elkaar en begon van zich af te trappen en te slaan.. Ik moest haar vervolgens nog die 2 zetpillen geven waarbij ik haar met man en macht half in de houtgreep moest houden om de pillen te geven.., probeer dat maar eens met een driftbui peuter van 2 jaar en zelf 36 weken zwangerschap 😪😭

Uiteindelijk was het gelukt! Emma had haar japon aan en daar kwam het volgende dilemma. Emma wou niet op bed zitten of liggen dus daar kwam de volgende driftbui " alleen nog maar bij mama op schoot"  om 8:40 was emma dan eindelijk aan de beurt. 

Vervolgens werden we direct naar de OK gebracht, daar mocht ik nog bij het onder narcose brengen zijn. 

Emma kreeg op de OK van de chirurg nog een opgeblazen handschoen en daar tekende hij nog snel een gezichtje op wat Emma nog wel leuk vond! 

Emma wou niet van mama haar schoot af dus hebben ze haar ook op mijn schoot onder narcose moeten brengen. Ik was enigzins wel voorbereid op hoe het zou zijn en hoe het er aan toe zou gaan, maar op de 1 of andere manier vond ik het niet prettig wat ik zag en hoe emma reageerde.. We moesten haar met 3 man vasthouden want ze kregen het mondkapje er niet goed op en kreeg nog de opmerking van de anesthesioloog van jeetje wat is die dame sterk voor een 2 jarige, normaal na 10 seconden werken ze wel mee of zijn ze al in slaap.. Het duurde bij emma ongeveer anderhalve minuut... En daarom was het voor mij denk ik ook een heel naar beeld. Een kind dat zich met haar hele lichaam verzet tegen wat er gebeurt dat je bijna zou zeggen "laat maar" 

Haar ogen draaide weg en het anesthesiologen team haalde haar van mij af en legde haar neer, ondertussen werd ik al weer terug begeleid naar de vorige kamer. 

Ik werd na 40 minuten gebeld dat ze klaar waren en dat ze op de uitslaapkamer lag en dat alles was gelukt en dat ik daar naar toe mocht komen🙂

Daar lag ze dan te slapen zo lekker als een roosje, ze hadden haar al geprobeerd wakker te maken, maar tevergeefs 😅

Toen ze wakker werd mocht ze een ijsje die ze heerlijk heeft op gesmikkeld vervolgends nog een broodje en wat drinken en natuurlijk haar dapperheids diploma en mocht ze weer mee naar huis. 

Papa kwam ons ophalen samen met nora en ze hadden flink wat knuffels en ijsjes meegenomen voor thuis voor ons dappere stoere meisje ❤️