Bijna 4 jaar!

De zomervakantie was voorbij voordat ik het wist, ik kan niet anders zeggen dan dat ik genoten heb.

We hebben mijlpalen gevierd waarvan ik nooit had gedacht dat we dat als gezin zouden kunnen doen. Zo’n klimpark in een bos waarin je gezekerd zit met van die karabijnen, een paar jaar geleden zag ik dat niet meer gebeuren, althans niet met het hele gezin dan. Maar deze stoere griet durft het, doet het en ze is dan zo trots op zichzelf! 

Sinds school weer begonnen was, was er ook zo’n onbestemd gevoel. Eentje die er is omdat Vesper bijna naar school gaat.

De voorbereidingen voor de verjaardagen van de kinderen al in volle gang, nog even dit… nog even dat… nu gaat ze nog niet naar school dus dan kan het. Genieten in het hier en nu!

Jaren keek ik uit naar haar 4e verjaardag, wetende dat de risico’s van echt nare gevolgen van Vespers hersenaandoening zich in haar eerste 4 jaar zouden voordoen. Daarna achten de artsen de kans minimaal dat er nog iets tot uiting komt. En tot nu toe, behalve een inmiddels vrij milde parese is Vesper zo’n heerlijk kind en doet ze alles net als ieder ander bijna-vier-jarig-meisje. Ik denk dat de mama die ik 3 jaar geleden was met al haar angsten en zorgen, slapeloze nachten en wilde zoektochten naar hoe onze wereld eruit zou zien, cijfers, kansberekeningen en bevestigingen echt heel veel rust had kunnen vinden als ze wist hoe onze wereld er nu uitziet. 

Maar, nu die 4e verjaardag er bijna is heb ik er buikpijn van… krijgt ze straks ineens een eigen leven waar ik geen invloed op heb en de afgelopen jaren waren zo ongelofelijk intens en beleefden we zo veel samen. De uren die we doorbrachten in en rond het Sophia, behandelingen, onderzoeken, zoveel mogelijk normale en leuke dingen doen rondom de afspraken. Een uitje van een aantal uren ervan maken… en het wierp zijn vruchten af; tegenwoordig bouwt Vesper tenten van de gordijnen in een behandelkamer en danst, huppelt en springt ze door de gangen. Alle verhoginkjes zijn haar podium en ze straalt als altijd. Ze is er op haar gemak en ik geniet van haar onbevangen plezier dat ze ook daar heeft.

Ik kan niet beschrijven hoe het is geweest, intens is simpelweg niet genoeg… wat het met ons heeft gedaan, hoe het ons referentiekader veranderde, hoeveel we hebben geleerd en hoe we ons hier doorheen hebben geslagen, maar belangrijker nog… wat het met onze band heeft gedaan. Hoe hecht we zijn geworden, als moeder en dochter, maar ook als gezin. We hebben het echt zo goed met elkaar! 

En toch… kijk ik er naar uit dat we uit het karretje van de achtbaan mogen stappen. Het verminderen van het aantal controles bij de dokters, minder behandelingen en gewoon even lekker ouders met kinderen zijn. Dat er rust en ruimte gaat komen, want man… ik durf het bijna niet op te schrijven, maar ik ben soms zo onbeschrijflijk moe.

Maar ik ga wel eerst nog even een spoedcursusje voor het loslaten van de jongste (zorgen)telg zoeken… ;)