Bezoekje CB met schaamrood op de kaken

3 jaar alweer! Mijn kleine vent. Wat is dit jaar toch weer omgevlogen.

Het voelt alsof we vorige week zijn tweede verjaardag nog vierden en nu stonden er alweer 3 kaarsjes op de taart.

Wat dus ook al weer een jaar geleden was, was het bezoekje aan het consultatiebureau.

Twee weken terug kregen we dus weer een oproep voor een check-up en de ogentest.

Zoals de arts vorig bezoek aangeraden had zijn we van te voren even gaan oefenen met de plaatjes. Maar meneer had daar keer op keer weinig zin in. Na welgeteld 2 minuten was hij het zat en legde ik het maar weer op zij. Hij kende alle woorden allang dus het zou geen probleem moeten zijn.

Tot de afspraak daar was en hij dus eigenlijk even mee moest werken...

Maar helaas, waar ik al bang voor was gebeurde ook, en nog 10 keer erger ook.

We begonnen met een algemeen praatje, waarbij de kleine man gewoon lekker zijn eigen gang ging en zolang hij mag doen wat hij zelf wil gaat dat uiteraard goed. Het luisteren naar hart en longen vond hij ook nog oke. Maar toen kwam de ( door mama gevreesde) ogentest.  Hij moest bij mij op schoot gaan zitten met zo'n brilletje op en de jeugdarts wees plaatjes aan die hij moest benoemen. Plaatje 1 : Sleutel!  Die ging goed ( pfieuw hij werkt mee) Plaatje 2 en 3 gingen ook goed. Maar bij plaatje 4 merkte ik dat hij er genoeg van kreeg. 

Voor alle plaatjes die daarna werden aangewezen begon hij gekke woorden te verzinnen. Zoals poepeend ( poep is de laatste tijd zijn lievelingswoord) oebeliewoobie ( gekke niet bestaande woorden), sleutelkan ( samenvoegsels van twee plaatjes). Vervolgens trok hij de bril iedere 2 seconden van zijn neus. En daarna vertelde hij de arts doodleuk, dat hij het maar een stom spelletje vond en dat hij er echt geen zin meer in had.

Toen ook de arts het niet meer zag zitten, besloot ze dat we het dan volgende maand nog maar eens moesten proberen. Waarop zoonlief zijn commentaar gaf: Oh maar ik ga dat nooit weer doen hoor! Ik vind het een stom spelletje. Ik doe het niet!

Fijn dat dat alvast duidelijk was. Langzaam begon ik me opgelaten te voelen door zijn toch wel brutale uitspatting.

Maar goed, het consult ging verder. Hij moest een lijn tekenen op papier ( nadat hij eerst 3 keer de benen had genomen) . "Nee dat doet ik niet, geen zin in en ook niet leuk". Een puzzeltje dan. "Nee nee nee , geen zin in".

Nog heel even probeerde de arts hem iets met de blokjes te laten doen, maar ook daar wenste mijn peuter niet aan mee te werken.

Uiteindelijk verliet ik behoorlijk opgelaten de spreekkamer. 

Maar "meneertje eigenwijs" was nog niet klaar met zijn  tirade. Hij begon de kindjes in de wachtkamer haarfijn te vertellen dat je daar binnen echt stomme spelletjes deden, die echt niet leuk waren en die hij zeker nooit ging doen.

Vervolgens vond hij het nog nodig om een meisje van amper een jaar te vertellen dat ze echt niet moest denken dat ze zijn speelgoed af kon pakken.

En hij moest ook nog even van zich laten horen toen ik aankondigde dat we naar huis gingen.

 

Het schaamrood op mijn kaken dus! En het ergste is dat hij normaal helemaal niet brutaal is. Oke, hij heeft altijd wel zijn mondje bij zich hoor. De ene bijdehante uitspraak na de ander vliegt je om de oren, maar nooit echt brutaal. En lelijk doen naar andere kindjes zonder aanleiding doet hij ook eigenlijk nooit. 

 

Nu kan ik er wel enigszins om lachen. (De CB-arts vond het stiekem trouwens ook best amusant, want ook niet echt hielp. Want dat heeft hij natuurlijk meteen door.) Maar op dat moment was ik behoorlijk geïrriteerd. Had hij nu niet gewoon EVENTJES mee kunnen werken.

Nu moeten we dus binnenkort weer. De herkansing. Wordt vervolgd!