1 week geleden
Bezoek aan de oogarts
Vooroordelen en meningen …
Vandaag moesten we met onze jongste naar de oogarts. Niet voor het eerst, want hij draagt sinds 2022 een bril. Wel voor het eerst sinds de vele traumatische doktersbezoeken van het afgelopen anderhalf jaar.
Voorbereiden op wat komt … soms werkt het, soms zorgt het voor een muur van paniek nog voor we er zijn. Vandaag had ik dan maar beslist om er niet al te veel over uit te wijden vooraf. Resultaat … de oogarts wilde zijn ene oog afdekken met een blaadje om dan te vragen in welke richting de pootjes van de gekende E wijzen, met een grote paniekbui bij Lou tot gevolg. Hier was hij niet op voorbereid. Hier had de arts hem niet op voorbereid. Lou wilde niks meer, niet meer door de grote bril van de dokter kijken, niet meer op de stoel zitten, niks meer …
De oogarts bekeek me alsof ik dit in de hand had gewerkt … hij sprak woorden uit als ‘verwend’ … trok Lou bij de arm om hem wat te tonen … enkel maar meer paniek bij mijn klein ventje. En ik … stond erbij en kon alleen maar denken … gast … noch wij, noch Lou hebben hiervoor gekozen. Dus laat me even praten met mijn kind in plaats van direct een oordeel te vellen en te denken dat je weer zo’n kind voor je hebt waarbij thuis alles mag en alles kan.
Uiteindelijk heb ik Lou kunnen kalmeren, deed hij flink wat hij moest doen en gingen we met een voorschrift voor een nieuwe bril naar huis. Maar wat erg, dat zelfs een arts (trouwens DE oogarts voor de kinderen) niet verder kan kijken dan ‘dat verwende kind’. Nog zo vaak worstel ik met de blikken van de mensen rondom me als Lou een hysterische bui heeft. Maar geloof me, we zouden graag eens ruilen en jullie aanpak zien!
