10 jaar geleden
begrip vs moederleeuwin
wil graag iemand zijn die begrijpend reageert op kinderen met afwijkend gedrag. Totdat mijn eigen kind wordt geplaagd...
Mijn dochter. 5 jaar, erg erg klein voor haar leeftijd, erg braaf. Zal nooit een ander kind slaan of duwen, en is in de veronderstelling dat 'stop hou op'' toverwoorden zijn. Een klein nuffig meisje, zeer kieskeurig met wie ze omgaat, en een grote voorkeur voor rustige kinderen.
Op dansles zit een meisje, een erg apart kind. De pasjes zijn aan haar niet besteed, liever danst ze wild haar eigen dans. Haar moeder reageert hier niet zo vrolijk op. Zij vertelde me dat het vermoeden autisme bestaat en dat het meisje onderzocht wordt. Op school is het meisje een buitenbeentje en wordt geplaagd.
Dit meisje is erg dol op mijn dochter. Wild zwaaiend staat ze continu in de buurt, en probeert mijn dochter mee te krijgen in haar eigen dans. Als er een pauze is gaat mijn dochter met haar vriendin samen gezellig doordansen. Het meisje springt er steeds tussen en wil graag meedoen.
"stop, hou op, Stop, hou op!" mijn dochter was het zat. Het meisje bukte en schreeuwde in mijn dochters gezicht "JIJ stop hou op! Ik mag hier ook dansen!". De vriendinnetjes keken elkaar aan, haalden de schouders op en verplaatsten zich. Het meisje volgde. Moeder werd heel boos en dreigde naar huis te gaan. Maar: moeder was ook in gesprek met een bekende. Zodra moeder even niet keek deed het meisje iets geniepigs. Ze raakte niet aan. Zei niks. Maar bleef te dicht in de buurt, deed net alsof ze wilde uithalen of schoppen, viel'per ongeluk' steeds bijna tegen haar aan en verstoorde het spel van mijn dochter.
Ik wilde dat ze dit zelf oploste maar bleef opletten. Ik was op die leeftijd stil maar pittig en mepte er in dit soort situaties op los. Hier kreeg ik nooit straf voor, ik was ook een klein schattig meisje. In mijn puberteit loste ik al mijn ergernissen zo op en dankzij ingrijpen van goede vrienden heb ik anders geleerd. Ik merk dat mijn dochter anders is en wil graag haar zachtheid behouden, zonder dat ze over zich heen laat lopen.
De dansles ging verder. Het meisje was nu echt boos, omdat mijn dochter haar had afgewezen en ondertussen boos naar haar keek. Steeds botste het meisje per ongeluk tegen haar aan tijdens het dansen. Ik greep in en zette mijn dochter ergens anders in de zaal. Het meisje gaf mij een heel brutale blik en de achtervolging werd ingezet. Mijn dochter rende al proberend de dansjes mee te doen de hele zaal door, het meisje erachteraan.
Ik was ondertussen mij aan het inhouden en zag de wanhopige blik van de moeder. Maar: de dansjuf greep in. Tijdens het dansen pakte ze onopvallend het meisje en vertelde haar waar zij mocht dansen. Heel relaxed, heel rustig. Mijn dochter danste vrolijk door. Aan het eind van de dans rende het meisje naar mijn dochter toe en gaf haar een knuffel. Mijn dochter ontving de knuffel en gaf mij zo'n komisch gezicht van: NOUJAAAAA!
Later op de fiets zei ze dat ze ALTIJD kinderen had die met haar wilden spelen en dan boos werden als zij dat niet wilde, deed er erg luchtigjes (en nogal arrogant hahaha) over.
Oh, ik wil zo graag ook goed reageren op 'de buitenbeentjes'...maar feitelijk had ik zin dit meisje met kop en kont uit de zaal te gooien. Ik ben erg blij dat dit zo is opgelost, dat mijn dochter nog het gevoel heeft dat zij veilig is en niet hoeft terug te vallen op gedrag wat niet bij haar past.
Hadden jullie eerder/anders ingegrepen?
Marieke80
Ik denk dat er een hele dunne lijn is tussen genoeg loslaten en teveel in de hand willen houden. Ik weet dat mijn kind anderen pijn gaat doen als ik hem te lang zonder mij in de speeltuin laat, moet ik dan loslaten en het laten gebeuren, of moet ik dat wel in de hand houden? Ik weet het ook niet.
Marieke80
Het probleem is, dat wij "normale" volwassen bestempelen als geniepig, of bewust pesten, bij een autistisch kind vaak gewoon een kwestie van onbegrip is. Het gewoonweg niet begrijpen dat een ander ook gevoelens heeft en iets dat jij wel leuk vindt, misschien niet leuk vindt. Mijn zoon kan zich gewoonweg niet indenken dat als hij iets grappig vindt, dat dat voor een ander misschien niet grappig is. Ik denk dat mijn ideale reactie zou zijn wat ik hierboven schreef: rustig blijven, geen oordeel, maar duidelijk het overduidelijke uitleggen. Dat is wat ik heel vaak moet doen, iets dat voor ons overkomt als overduidelijk, toch gewoon uitleggen. Dus uitleggen dat anderen het niet leuk vinden als ze te dichtbij komt. Uitleggen dat anderen het niet leuk vinden als er tegen ze geschreeuwd wordt, of als ze geslagen worden. Het zijn allemaal dingen waarvan je verwacht dat een kind van 5 of 6 ze al wel redelijk snapt, maar daar moet je bij "speciale" kinderen nooit vanuit gaan.
braamn
Inderdaad een moeilijke situatie. Ik kan me zowel jouw kant als die van de andere moeder heel goed voorstellen. Ik denk dat jij goed hebt gehandeld door het haar eerst even zelf te laten 'oplossen', waardoor de juf een prima voorzetje had!
mozi
oh dan ben je terecht trots! mooi.