Avondvierdaagse

In een opwelling heb ik mijn tweeling van vijf en mijzelf aangemeld voor de avondvierdaagse. De eerste keer voor mijn kinderen en tevens voor mij. Ik had visioenen van hoe ik daar hand in hand met mijn jongens over prachtige, boomrijke lanen liep, gewarmd door de stralende avond zon. Pratend over de prachtige natuur om ons heen en waar ik bijzonderheden aanwijs - zoals een nestelend pimpelmeesje - ter lering en vermaak en al huppelend, breed lachend de finish over zouden gaan. Voldaan, zonder stress en met mooie herinneringen.

In werkelijkheid had ik twee oververmoeide jankende kinderen anderhalf uur aan mijn been geplakt zitten, die verveeld en overprikkeld bleven zeuren om het volgende snoepje terwijl de vorige nog aan hun wang geplakt zat. Het was te druk, te luidruchtig en vooral te zwaar voor ons allen. Het begon al in de rij voor het inchecken. We stonden hutje mutje in de meute, naast de ouder met een veel te luide, blazende speaker. Uiteraard kregen die twee ruzie en stond ik daar zonder bewegingsruimte, vermanende opdrachten tussen mijn tanden door te sissen.

Toegegeven, ik had er al een hard hoofd in, toen ik ze wakker moest maken voor de snelle pannenkoek vooraf. Ze waren inslaap gevallen op de bank na een lange speeldate in de natuurtuin. Ze hebben half slapend ieders een lauwe pannenkoek daar binnen gepropt, terwijl ik met overdreven enthousiasme probeer er wat externe motivatie in te drillen. Want o, o, o, wat willen wij toch graag die medaille verdienen. Ik was nog niet toe om mijn idealistische visioen los te laten.

Ik heb zes kilometer lang alles uit de kast gehaal om mijn kinderen over de finish te krijgen.
Eerst heb ik getracht ze met liedjes en honderdduizend vragen af te leiden, daarna heb ik ze getracht om te kopen met snoep. Bij elke mijlpaal kregen ze een snoepje. Eerste mijlpaal was de eerste kilometer, maar al gauw werden de mijlpalen korter en korter – zoals de derde lantaarnpaal - om maar de kaken van m’n kinderen malende te houden, want dan konden ze niet jammeren en klagen. Of nog erger: compleet tot een halt kwamen en languit in vol protest, face down, op de grond gingen liggen. Menig persoon is over één van mijn verkeersdrempel imiterende kinderen gestruikeld. Zij wilde nu snoep, nu stoppen, nu de medaille. Ik sleurde ze aan de handjes mee, om weer aan te sluiten bij groep van school. Zij trokken aan mijn arm met het eeuwige verzoek om ze te tillen. Het was een constante strijd, waarbij heftig onderhandeld werd over hoeveel stappen er nog gezet zouden worden, tegen welke prijs.

Je zou denken dat ik niet de enige moeder was, met kinderen die klaar waren met lopen. Je zou een beetje sympathie en medeleven verwachten van andere ouders die strompelen in de stoet. Er is echter altijd één moeder, meestal voorop, die zienderogen nergens last van heeft. Het is, mijn idee, ook altijd dezelfde moeder die leidend is in de school groepsapp, waar elke moeder een beetje bang voor is. Zij loopt als niet afgesproken vertegenwoordiger van de groep vooraan. Ze ziet er prachtig uit met haar hippe, goed gekapte haren, haar prachtige manicure nagels en het super cool nepleren kort jackje. Het is de moeder die onaangedaan is door jankende kinderen en de vierdaagse loopt alsof het een tippel door het winkelcentrum is. Je zou in haar ogen perfectie kunnen aflezen, als zij niet een even zo hippe Reband zonnebril zou dragen. Zij start de Wave en die wordt braaf 800 meter lang uitgevoerd. Het is de moeder waar andere moeders met afgunst en jaloezie tegen op kijken. Toegegeven, ik ook. En als deze moeder afkeurend naar jou kinderen kijkt, die voor de zoveelste keer schreeuwen dat ze het zat zijn, dan draaien er een hele stoet moeders afkeurend hun hoofd om. Nu ben ik iemand die daar niet heel gevoelig voor is, maar ik stond toch excuses te prevelen en deed ik nog beter mijn best om de kinderen te enthousiasmeren met beloftes van ijs en schermtijd bij thuiskomst. Gelukkig kreeg ik ook bijval van de zorgenmoeder, zo noem ik de moeder met een veel te volle en zware rugzak waarin 7 laagjes per kind in zit en een complete verbanddoos, zonnebrandcrème, ani-insectstick voor elke type kriebelbeest en een volledige fruitmand – je weet maar nooit. Zij probeerde mij op te beuren door het gedrag van mijn kinderen te bagatelliseren en weg te lachen en daar was ik haar heel dankbaar voor.

Wat bij mij tijdens de vierdaagse meer irritatie geeft dan de hippe moeder en haar fanclub boze blikken, is de JBL-vader. Meestal vergezeld hij de hippe moeder, maar ze lopen ook los in de stoet en ze komen in diverse groottes. Zijn uiterlijk is meestal hetzelfde als de hippe moeder. Getraind bovenlijf, strak shirt en een dure zonnebril op zijn met vet ingesmeerde haren. Er zijn ook andere varianten, bijvoorbeeld met bierbuik, maar ze hebben allemaal een speaker bij zich, meestal van het merk JBL. De één draagt zijn JBL-speaker als heuptas, de ander als modieus schoudertasje en ik heb ze zelfs gezien in het formaat reiskoffer op wieltjes. De muziek ik veel te hard, zodat de hele optocht mee kan genieten en veel al in de genre laatste karnaval hits of Nederlandse, kwelende smartlapper. Hier en daar ook een kinderliedje. Uiteraard had ik het geluk waar dan ook in de stoet net voor of net achter zo’n JBL-vader te lopen, hoe ik ook mijn best deed. Ik weet dat het heel goed bedoeld is en dat menig ouder hier van geniet, maar voor mij was het niet nodig. Het verstoorde mijn idealistische visioen waar ik de vogeltjes ons zou horen aanmoedigen met prachtig fluitconcert. Voordeel was wel dat blazende muziek elke vorm van gejammer en kindergeklaag oversteeg. Mijn zwaar overprikkelde kinderen liepen met handen over de oren gedwee mee, als de JBL-vader te dichtbij was.

Ze deden echt hun best en ik ben heel trots op ze dat ze het toch uit hebben gelopen, maar wij besloten unaniem dat het beter voor iedereen was als ik de overige dagen alleen zou lopen. Hun knuffels zouden als plaatsvervangers met mij mee gaan en zo waren ze er toch – dan wel in gedachten – bij. Ik kon rustig genieten van de prachtige wandeling in bosrijk gebied, genietend van de rust in de natuur en de warme avond zon en mijn kinderen konden met hun voetjes omhoog, met een gezonde snack, genieten van Sesamstraat. Ik heb andermans kinderen aangemoedigd en vooral hun overprikkelde moeders voorzien van de nodige complimenten.

De tweeling heeft donderdag de korte route meegelopen en dat was in grote lijnen een herhaling van de maandag, maar dit keer was ik voorbereid met meer snoep, oorkleppen, en een plek ver van de JBL-vaders en hippe moeder. Nog geen groot succes, maar wel te doen.

Ga je zelf nog de vierdaagse lopen met je kinderen dan heb ik de volgende tips voor je:

• Loop of fiets eerst de routes zelf zodat je weet waar je eventueel kan afsnijden, kan pauzeren etc.
• De incheck is meestal een hel. Zorg dat je zonder je kinderen, ruim van te voren of beter nog iemand anders voor je incheckt. Je wilt niet met je kinderen in een volgepropte rij staan wachten op je tag, stempelkaart of dergelijke.
• Oorkleppen zijn handig. Mijn kinderen kunnen niet tegen prikkels, maar zelfs ik die prikkels snuift als een soort drugs had moeite met alles wat op ons af kwam. Dus als je een bron van prikkels kan buitensluiten, doe dat dan ook.
• Zorg dat de kinderen van te voren rusten, zeker jonge kinderen. Dus geen playdates, rondje supermarkt etc. Check ook even wat school die dagen gaat doen. De school van mijn kinderen had een uitje van 1,5 km lopend heen en terug bedacht op één van de vierdaagse dagen.
• Stress niet om het eten. Vooraf er iets in proberen te proppen is voor niemand leuk, hou het simpel. Bovendien met een broodje in hun vuistje tijdens het lopen zijn ze langer stil dan je met snoep kunt bereiken.
• Wees voorbereid. Ik wist bijvoorbeeld niet dat er op de laatste dag lopers gelauwerd werden met snoep, bloemen, speelgoed en meer snoep. Mijn kinderen zagen dat als de standaard en konden niet wachten om hun prijzen in ontvangst te nemen. Oh en je wilt voorkomen dat je terug moet lopen, omdat je een checkpunt bent vergeten.
• Bereid je kinderen ook voor. Laat ze van te voren weten waar ze ja op zeggen. Misschien is een rondje lopen als voorproefje een goed idee. 

Disclaimer

In deze blog gebruik ik typetjes en schets ik de situatie zwart-wit en dat doe ik expres. Politiek correct, sociaal gewenst en volledig conform de moderne verwachtingen schrijven, zou een uiterst lange en saaie blog opleveren. Kan je er niet om lachen, prima. Dat is oké en dan gaan we weer verder.

Trending op Mamaplaats: Als zijn gedrag zo blijft, moet hij uit huis