Au! Een tafel geeft niet mee..

Mijn zoon Siem is op de kop af zo'n 16 maanden.. Ik? Ben hoogzwanger van de tweede (zoon) en hoef nog maar een weekje. Ik merk dat het zwaarder wordt, ik merk dat ik niet meer zo snel achter Siem aan kan vangen en ik merk ook dat ik toe ben aan bevallen en dat ik mijn energie terug krijg ;-) 

Maar sinds Siem zijn eerste verjaardag zet hij dapper een paar stapjes door het huis. En het is elke dag meer, het is elke dag sneller, het is elke dag uitdagender. Dat vind ik alleen maar leuk. Een vrolijk mannetje die op ontdekkingstocht is. Maar het gevaar loert bij mij elke dag. Ik ben (wat dat betreft) een zacht ei als het gaat om vallen, stoten en pijntjes oplopen. Vaak hoor ik mezelf zeggen "oh schatje, niets aan de hand. Sta maar weer op". Maar ergens denk ik: WAT ALS HIJ ECHT EEN KEER GOED VALT.. 

Nou! Die dag was vandaag! :) Meneertje klapte zo met zijn tandjes tegen de tafel aan. Bloed waar je U tegen zegt en een huilend kind die NIETS meer wilde.. En dan bedoel ik: Niet troosten, niet staan, niet zitten, niet liggen, niet hangen, geen Masha en de Beer kijken (ja: sorry ;-)), helemaal niets.  Dus in plaats van dat ik dacht dat ik in paniek zou raken bleef ik opvallend kalm. Rustig even laten uithuilen, geprobeerd te kijken in zijn mondje, wat water spoelen.. ja, je doet maar wat. En toen ik dacht dat het allemaal wel mee viel heb ik gewoon een warme melk fles gemaakt. Ik heb meneertje in de knuffelhoudgreep genomen en hij dronk zonder mokken de melkfles op. pffieuw ;-) Zo zie je maar weer: Als ik op dat bloed een oordeel had moeten vellen had ik beter de spoedlijn van de huisarts kunnen bellen. Toch: is het niet mijn favoriete klusje.. Siem snikte nog een uur flink na, zijn lip is een beetje dik maar er zijn verder geen gewonden gevallen en de 6 tanden die hij heeft zitten er alle 6 nog in, gelukkig! :) Van mijn eigen schrik zijn niet eens de vliezen gebroken haha.  Maar volgens mij: (en correct me if i am wrong) kan je dit haast niet voorkomen.. Ik let zo goed op, de hele dag. Maar een ongeluk zit echt in een klein hoekje.. 

Marriet