Angst voor de wind

Lisse was een aantal maanden bang voor de wind.

Een tijdje terug zijn wij met het gezin gaan wandelen naar mijn zwager. Het was mooi weer en het is maar 15 minuutjes lopen. Het weer was helaas na een paar uur verslechterd en we moesten nog terug naar huis. Onderweg begon het opeens ontzettend hard te waaien en te regenen. Mijn vriend deed Lisse op zijn nek en zo liepen wij naar huis. Huilend van de regen zat ze op zijn nek. Eenmaal thuis hebben we droge kleren aangetrokken en was er niks meer aan de hand.

Een aantal dagen later begon Lisse een beetje te miepen toen het waaide buiten. Wij reageerden hier in eerste instantie niet op, omdat we dachten dat ze gewoon geen zin had om met ons mee naar buiten te gaan.

Lisse werd ziek en was echt een week niet fit. Ze is amper buiten geweest en ook de peuterspeelzaal ging niet door.

Na een week was Lisse beter en wilden wij naar buiten gaan. De paniek stond in haar ogen en ze was ontzettend bang! Bang om naar buiten te gaan en bang dat de wind er was. Of de wind er nou heel zachtjes was, of hard, ze vond het beide eng!

Ze was bang dat de wind weer zou omslaan in een storm. Ja, hoe leg je een peuter uit dat er geen storm komt, maar dat het alleen een beetje waait. We vertelden dat we met harde wind en regen niet naar buiten gaan. Natuurlijk gelooft ze ons niet! Ze moest laatst op de nek van haar vader door de storm! Hoezo zouden we het dan nu niet doen? Haar gedachte was logisch, maar hoe help je haar dan? We wisten het niet. Forceren is zielig! Maar eraan toegeven is ook niet goed. We begonnen met spelen in de tuin. Zodat als zij vond dat het te hard waaide, dat ze naar binnen kon.

14 mei gingen we naar Texel toe. 1 ding wisten we zeker... als ze op Texel nog bang zou zijn, dan zou ze het daarna hoogstwaarschijnlijk niet meer zijn. Als het ergens hard waait?

Op Texel zaten wij op een camping in een clamping. Super! En nog mooi weer ook (maar het waaide er natuurlijk wel).

We gingen met opa en oma naar een dorpje om een visje te eten. Het was verschrikkelijk! In de auto al, en buiten al helemaal. Ze heeft als een baby op mn schoot gezeten en heeft alleen maar gehuild. De zon scheen en er was bijna geen wind. Maar in haar ogen kon het elk moment gaan stormen.

We zijn naar de camping gegaan en we merkten al snel dat ze het hier fijn vond. Ze kon buiten spelen, maar als ze wilde, kon ze de tent in.

2 dagen later zijn we naar het strand gegaan. Ze vroeg uiteraard of daar ook wind was. We vertelden dat er wind was, maar dat het kwam door de golven uit zee. Op 1 of andere manier was dit een logische verklaring in haar hoofd. Ze heeft zandkastelen gemaakt en schelpen gezocht.

Elke dag ging het wat beter. Thuis in ons eigen huis, moest ze weer even wennen. Het werd uiteindelijk ook een gewenning om te vragen of het waaide. Nu vraagt ze het nog af en toe! Ze kijkt ons dan aan en begint te lachen. Als ze dan buiten speelt, kan ze soms opeens roepen: MAM, PAP, DE WIND IS HELEMAAL NIET ENG!!!

Wij hebben zo goed mogelijk geprobeerd om haar van haar angst af te helpen. Wij wisten ook niet hoe we het moesten doen. Zo bijzonder dat een kind opeens zo'n angst voor iets kan hebben. Terwijl het oh zo logisch eigenlijk is in haar hoofd. In de storm op je vaders nek is echt niet leuk! En hoezo zou het niet nog een keer gebeuren? Dit zal vast zo in haar koppie zijn omgegaan. We zijn blij dat het nu goed gaat! Het is voor iedereen lastig! We konden niet impulsief ergens naartoe en ook niet even een boodschap doen. Alles was eng! Zolang ze naar buiten moest.

Voor haar was dit natuurlijk het ergsts.