Anders dan andere kindjes

Mijn lieve jongen!

Waarom ben je soms toch zo intens verdrietig?

Waarom ben je soms toch zo intens boos?

Waarom zeg je niet gewoon wat er is, wat je voelt?

Waarom ben je het ene moment zo'n grote knul en het andere moment zo'n klein jongetje?

Waarom praat je de ene dag de oren van onze kop en zeg je de andere dag alleen maar "die, die, die!"?

Ben je wel gelukkig?

Wat doe ik verkeerd?

Al die vragen waar we geen antwoord op hadden...

Je bent pas drie jaar oud, maar voor mijn gevoel nog niet klaar om over een jaar al naar de "grote" school te gaan.

We besluiten je te laten observeren op de peuterspeelzaal om een beter beeld te krijgen van je gedrag. Daar komt uit dat je wat "achter loopt" op de andere kindjes van jouw klas en dat het raadzaam is om je wat beter te laten onderzoeken zodat we er achter kunnen komen of je wel klaar bent voor school.

Dan komt ook de opmerking: we moeten er ook achter komen of hij wel naar het reguliere onderwijs kan?

Daar schrok ik van! Je bent toch niet zo anders dan anders??? Zoveel zorgen maakte ik me nog niet en heel even krijg ik het gevoel dat de zorgen mij een beetje aangepraat worden... maar deze mensen weten waar ze over praten en we besluiten dan toch maar om een breed onderzoek te starten.

Hier is natuurlijk een wachtlijst voor en de hoop is dat het onderzoek afgerond is voordat je naar school mag.

Maar dan ga je ineens met sprongen vooruit! Je praat steeds meer, je speelt steeds meer samen met andere kindjes ipv je terug te trekken. Je wilt steeds meer zelf doen en je driftbuien zijn ook op 1 hand te tellen. Maar aan de andere kant wil je nog steeds niet zindelijk worden...

Ik begin te twijfelen of we het onderzoek wel door moeten laten gaan... Maar als we dan het bericht krijgen dat er een plekje voor je is besluiten we om er toch mee door te gaan. Baat het niet, dan schaadt het niet denken we maar.

Elke week staan er wel afspraken gepland voor je en ik zie je vragende koppie steeds weer als je een nieuw, vreemd gezicht voor je krijgt. Je verschuilt je eerst even achter mij, maar na een paar minuten kom je al wat losser en kan er "onderzocht" worden.

Na bijna een jaar van observaties, evaluatiegesprekken en onderzoeken ben ik op! Aan jou merk ik verder niks, je gaat nog steeds met sprongen vooruit voor mijn gevoel. En een paar dagen na je 4e verjaardag krijgen we dan toch wat antwoorden.

Al die vreemde gezichten hebben samen vastgesteld dat je een vorm van autisme hebt.

Geen enorme schok en ook niet het einde van de wereld, maar waarom vind ik het dan zo moeilijk om te accepteren?

Waarom heb ik het gevoel dat ik gefaald heb?

Als ik naar je kijk zie ik een vrolijk jongetje die iedereen inpakt met z'n mooie bruine ogen!

Ik heb al die tijd gedacht dat het een fase was en dat je er wel overheen zou groeien... Dat is dus niet zo helaas.

Lieve schat, weet dat je bij ons altijd jezelf kunt zijn, dat we er altijd voor je zijn en we heel veel van je houden! Wij zijn ook heel trots op jou en samen met je broer ga je vast heel veel plezier beleven op school!

Samen met papa, je broer en je zusje gaan we een mooie toekomst tegemoet.