Als je je kind bijna verliest

Het was in de ochtend van 20 december 2013. Nog steeds als ik er aan terugdenk zie ik die vreselijke beelden weer. Ik had zoonlief bij mij op bed gelegd. Hij was toen pas 3 maandjes oud en ik vond het heerlijk om lekker met hem te knuffelen door hem op zijn buikje op mijn borst te leggen. Hij vond dit ook heerlijk, want hier werd hij enorm rustig en ontspannen van. Mijn vriend was blijven slapen (ik woonde toen nog bij mijn ouders), en kleedde zich om. Toen hij klaar was, was ons mannetje in slaap gevallen en heb ik hem voorzichtig naast me neergelegd en een dekentje uit zijn wiegje gepakt en over hem heen gelegd. We waren naar beneden gegaan om te gaan ontbijten.

Na wat te hebben geklept met mijn moeder en wat te hebben gegeten, besloot ik om zoals gewoonlijk even bij de kleine te gaan checken of hij nog sliep. We hadden geen babyphone en van beneden kon je hem heel slecht horen als hij wakker was. Toen ik naar boven ging hoorde ik al wat zachte geluidjes. Eenmaal op mijn slaapkamer, lag hij helemaal bedekt onder zijn dekentje. Ik zag m nog een kleine beweging maken en heel zachtjes hoorde ik hem huilen, en toen was hij opeens stil. Ik haalde het dekentje van hem af en schrok me helemaal kapot. Hij was blauw, en ademde amper. Ik pakte hem heel gauw op en zette hem recht overeind op mijn schoot. Melk droop uit zijn neusgaten en versufd leunde hij over mijn arm heen. Ik begon in paniek te raken, wreef over zijn rug, praatte tegen hem, maar geen reactie. Ik tilde hem tegen me aan en snelde naar beneden. Ik gooide de tussendeur open en kijk mijn moeder en vriend in tranen aan. Er kwam geen woord meer uit mijn mond. Ik begon te huilen. Mijn moeder en vriend renden naar me toe en vroegen wat er was. Toen ze hem zo in mijn armen zagen liggen pakte mijn moeder mijn zoontje over en probeerde van alles om hem te laten reageren. Maar dat deed hij niet. Mijn vader kwam binnen, hij was in de schuur, en toen hij ons daar zo zag vreesde hij al het ergste. "Bel een dokter!" snikte ik. Mijn moeder had Ryan weer aan me teruggegeven en snelde naar de telefoon. Na wat getwijfel over een ambulance of dokterspost smeekte ik haar om de ambulance te bellen. Dit deed ze. Ik ben in de keuken gaan zitten met Ryan op mijn schoot, ik bleef maar tegen hem praten. Ik dacht dat hij dood zou gaan, en dat het mijn schuld zou zijn. 

Na enkele minuten kwam de ambulance met sirene al aan. Ze checkte zijn zuurstof gehalte en die was laag. Hij kreeg een zuurstofmasker op en al meteen ging het zuurstofgehalte omhoog. We moesten met hem mee naar het ziekenhuis. We hebben Ryan in een onze maxicosi gelegd en ik en mijn vriend zijn met de ambulance naar het ziekenhuis meegegaan. In de ambulance werd ons gevraagd om alles tot in de details te vertellen, wat er gebeurd was. Tussen mijn gesnik door konden ze toch het meeste wel begrijpen.

Op het ziekenhuis aangekomen werden we naar een kamer op de ehbo gebracht en hebben we Ryan op een bed neergelegd, veel te groot voor zo'n mini-mannetje. Artsen kwamen binnen en de ambulancebroeder vertelde alles aan de artsen zodat hun een beeld konden scheppen van de situatie. Er werd besloten om foto's te maken van zijn longen om te kijken of daar geen vocht in zat. We moesten even wachten. Ondertussen ging het opeens veel beter en Ryan had zelfs al naar me gelachen. Die lach was een grote opluchting voor me. Alsof hij wilde zeggen: mama, het komt wel goed met mij. Mijn moeder arriveerde ook en merkte op dat ik nog steeds in pyjama liep, wat ik zelf niet door had gehad. Na de foto's zou ik even naar huis gaan om me om te kleden, maar wel meteen weer terug te keren. Op de foto's van zijn longen was niks te zien, en dat was goed. Hij moest wel nog een paar nachtjes blijven. Ryan kreeg een bedje op een zaal met andere baby's. Gelukkig mochten we bij hem blijven slapen 's nachts. Mijn vriend en ik wisselden de nachtdiensten af.

We moesten praten met de kinderartsen en ons verhaal nogmaals doen. Ook vertelde ik dat ik het gevoel had dat het mijn schuld was. Dat hij bijna dood was omdat ik zijn dekentje niet goed had neergelegd. Maar de artsen zagen het anders. Hij had blijkbaar overgegeven, en de melk was terug gelopen omdat hij op zijn rug lag. Hij was er in gestikt. Het dekentje had er niks mee te maken. Wel gaven ze ons een klein lesje in de juiste manier van het opmaken van een wieg of ledikant en hoe hij moest slapen. Dit allemaal stelde me enorm gerust, en sinds dien doe ik het altijd op de manier zoals zij het mij verteld hebben.

Toen mijn vriend 's nachts bij hem bleef de 2de nacht, ben ik thuis gaan slapen. De volgende ochtend ben ik weer naar het ziekenhuis gegaan. Ik liep de zaal binnen, maar mijn zoontje en mijn vriend waren nergens te bekennen. Ik kreeg de zenuwen. Wat was er aan de hand? Waar is mijn kind? Ik zocht naar een zuster of een arts die ik uiteindelijk tegen kwam. Ze hadden me geprobeerd te bereiken maar mijn mobiel stond uit zei ze. Uiteindelijk bleek dat mijn nummer niet klopte met wat hun hadden geregistreerd. Ryan lag op de quarantaine afdeling. Hij had het RS virus. Hij had nu een eigen slaapkamertje en we kregen uitgelegd hoe we hier mee om moesten gaan. Alles ontsmetten voor we naar binnen gingen, en ook weer alles ontsmetten wanneer we naar buiten gingen. Weer kregen we een gesprek. Ik snapte niet hoe hij het RS virus kon krijgen. Hij moest sinds zijn geboorte iedere maand een vaccin krijgen bij ons thuis tegen het virus. Waarom had hij het dan? Uiteindelijk bleek dat het vaccin niet TEGEN het virus was, maar wel als hij besmet zou raken de scherpe kantjes er vanaf zou halen. Vooral door zijn vroeggeboorte was hij een risicogeval. We kregen te horen dat hij de kerstdagen daar zou doorbrengen. Ik vond het vreselijk. Zijn aller eerste kerst zou hij in een kaal ziekenhuis moeten doorbrengen. Uiteindelijk bleek hoe sterk het ventje was want net 1 dag voor kerst, mocht hij toch naar huis. Dit was een opluchting voor ons. We wisten niet hoe gauw we alle spullen bij elkaar konden pakken om hem mee te nemen.

Deze hele gebeuren heeft ons diep geraakt. Bij elke verkoudheid zaten we bij de huisarts of op de dokterspost, elk kwartier ging ik bij hem kijken of het allemaal goed ging als hij in zijn wiegje lag en ik schafte een babyphone aan met camera om hem goed in de gaten te houden. Nu is het na een jaar allemaal wel weer gezakt. Nog steeds check ik bij hem of hij slaapt en of hij nog ademt, maar het is wat minder geworden en kan hem met een gerust hart op zijn bedje leggen. Maar wat een rotgevoel geeft het om dit als ouder zijnde mee te maken.