1 jaar geleden
Als je dromen moet opgeven
Als je dromen moet opgeven..
Eens was ik 19, vol met dromen, vol van verwachting op de rest van mijn leven.
Die rest is gekomen in de vorm van mijn kinderen en huidige relatie. Maar hetgeen ik verder nog wilde, kan niet meer. Mijn gevoel wil wel, maar mijn lichaam niet.
ME, het heeft een naam. Lang wist ik het niet, die vreemde klachten, de vermoeidheid, het nooit tot in late uren kunnen uitgaan zonder daar gevolgen van te hebben. Vaak riep ik al; ik heb het gevoel dat ik met 2 betonnen blokken aan mijn benen vooruit moet komen door de dag heen.
Het oorsuizen, de pijnklachten en had ik al gezegd de vermoeidheid?
Met deze diagnose moet ik dromen laten varen. Mijn wens voor een nog groter gezin, de reizen die ik nog wilde maken, een opleiding, het gaat gewoon niet.
Ik heb nieuwe doelen moeten stellen; mijn kinderen die ik al heb, natuurlijk altijd al op plek 1, zij tellen ineens alleen nog maar voor mij. Dat ze gezond en gelukkig opgroeien. Met een moeder die er voor ze kan zijn, zo lang mogelijk. Die met ze kan voetballen en verstoppertje spelen.
Ik heb geen andere wensen meer..
En toch ook wel.
