Als je doet wat je deed ,krijg je wat je kreeg.

ik schop met zoveel zekerheid tegen mijn zoontjes gebruiksaanwijzing aan dat ik me afvraag waar mijn zelfvertrouwen en absolute zekerheid dat ik het goed doe vandaan komt? Meestal denk ik er niet eens overna en weet ik gevoelsmatig gelijk wat ik wil maar toch vraag ik me soms (heel soms) wel eens af of ik er wel goed aan doe om mijn gevoel te volgen,  ik weet dat ik in het verleden daarmee over iedereen die maar 1 millimeter wilde afwijken van mijn weg heen ben gewalst.

Ik zal kort vertellen waar het begint.

Mijn zoontje heeft autisme. En ik wist dit al net 9 maanden omdat hij zo anders was dan dat de grote zwart witte wereld is. Hij is grijs. Mooi grijs, zilvergrijs of witgrijs en soms donker grijs. Zoals die ene mevrouw met witgrijshaar en we allemaal hopen dat we dat ooit gaan krijgen. Nou dit hoop je niet, maar toch wilde ik niet meer ruilen (soms stiekem wel , meestal niet) hij laat je dingen zien en begrijpen wat niemand anders zou kunnen. maar dat bewaar ik voor een andere keer.

mijn zekerheid ging vooral over onze visie voor de toekomst met mijn 6 jarige zoontje. En ik zeg visie omdat ik vind dat je die altijd zou moeten hebben zodat je de grote weg weet waar je heen wil. Al neem je een omweg of snij je de pas af dan kom je altijd weer goed terecht en je kinderen dus ook. Dit houd mij scherp. 

Want mijn visie was en is dat mijn kinderen als volwaardige volwassen een gelukkig en zelfstandig leven kunnen leiden. Dat ze altijd met een glans in hun ogen naar de toekomst blijven kijken, of dit nu van geluk , tevredenheid of trots is. Of er nu heuvels , afdalingen of een rechte weg voor hun ligt dat ze die met vol vertrouwen in zichzelf tegemoet treden.

dus hier komt mijn frustatie: als je b.v. adhd hebt dan krijg je als kind zijnde (heel kort door de bocht gezien door mij) een pilletje die zorgen dat de rest van de zwart witte wereld geen last heeft van de grijze symptomen die bij adhd horen. Waarom moet ik dan alles in huis omgooien en 10 stappen bespreken om mijn grijs denkende zoon te behagen? Hij is autistisch en niet eens in zijn grootste vorm, dan leek het mij altijd beter om NU de moeilijkste tijd door te komen en niet op latere leeftijd? Dus geen bordjes om op te hangen, geen vast ritueel s'morgens met zijn kleding en geen stiltes bij ons tijdens het avond eten.

ik weet dat ik hiermee wat huisjes omver schop en ik snap dat niet ieder kind het zelfde is maar kinderen zijn flexibel ook kinderen met autisme. Dit is trouwens ook mijn manier en ik weet dat bijna iedereen het anders doet dan hoe wij het doen. Wat ik heel graag wilde was dat hij zich dadelijk zelf kan redden. Met dat op het oog zijn wij onze grootste uitdaging ooit aangegaan. 

Wij hebben onze 6 jarige autistische zoon flexibel opgevoed tegen alle adviezen in.

En raad eens??

Hij is flexibel!!

Tuurlijk is hij nog steeds grijs waar de rest zwart wit is.  Maar hij is mooi zilver. 

Dit ging niet makkelijk en zeer zeker niet zonder vallen , opstaan , huilen of schreeuwen.  Maar het is ons wel gelukt om mijn zoon meer aan te passen bij de wereld dan mijn leven lang de wereld proberen aan te passen bij mijn zoon. 

hij is gelukkig en lacht om grapjes (soms te lang en te hard haha) en hij kan mee uit eten. Hij kan met ons praten over emotie's die hij opmerkt en kijkt je recht aan als hij iets verteld. hij is 'gewoon' een 6 jarige Zoals ieder ander.

soms heeft hij er echt nog wel last van vooral op school maar meestal merk je niks aan hem.

Ik ben zelf super trots op ons gezin en de manier hoe ik en mijn partner er mee zijn omgegaan. Met vol respect voor zijn problemen maar met de neuzen dezelfde kant op. Daarom vraag ik me soms wel eens af waar de zekerheid dat het goed komt vandaan kwam? 

Want als iedereen je naar links stuurt stap je dan zo vol vertrouwen af naar rechts?

Wij gelukkig dus wel en zo kan je jezelf dus soms verbazen. ik wilde even tegen alle moeders zeggen: vertrouw altijd je gevoel!

Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.