Als je continue in angst leeft.

Vandaag was weer een hele heftige dag, een dag dat wij nooit meer vergeten. En nee geen positieve dag maar een hele stomme dag!Zoals jullie misschien weten gaat het met Xam op en af en ligt hij regelmatig in het ziekenhuis.Vandaag dus weer, ik neem jullie even mee in ons verhaal.

Xam is al heel de week niet lekker, snel huilen en vooral snachts ontzettend aan het brommen en benauwd. Dat past bij hem dat benauwd zijn want dat heeft hij regelmatig dus don't worry geen corona. Maar toch zit dat ook stiekem bij mij in mijn achterhoofd. Goed verder met mijn verhaal. We hadden gisteren al contact gehad met de kinderarts over zijn mediciatie en deze moest per direct verhoogd worden dus dat deden wij netjes. Vannacht was hij wat onrustig maar ook dat is niet vreemd want dat past bij onze lieve schat, vanmorgen werd hij al vroeg wakker en had hij het over hoofdpijn. Dat vond ik wat vreemd maar verder merkte ik niets vreemds aan hem, ik hield hem extra in de gaten en ook deze morgen was hij ontzettend huilerig. Niets was  goed en overal werd hij boos over. Vaak als hij moe is ( logisch door zo'n onrustige nacht) leg ik hem al optijd in de ochtend op bed. Dus ook vandaag, babyfoon met camera en geluid op standje disco ging hij optijd naar bed. Hij viel heerlijk in slaap en het gesnurk begon. Er werden denk ik wel honderd bomen omgezaagd in zijn slaap tenminste zo klonk het.Toen het daarna een paar minuten muis stil was vond ik dat heel verdacht, ik ben stiekem naar boven geslopen en vond hem daar bewusteloos in zijn bedje. Slap als een vaatdoek en heel wit. Ik begon tegen hem te praten maar zijn ogen draaide weg en er kwam geen reactie. Alle alarmbellen gingen natuurlijk weer af. Mijn hartslag ging omhoog en het zweet brak me uit. Op dat moment kan ik altijd heel helder nadenken, stabiele zijligging en kijken of hij wat in zijn mond had, nee dat was absoluut niet zo. Na een paar seconde te luisteren naar zijn ademhaling viel het mij op dat het echt foute boel was. Over op reanimatie, gelukkig godzijdank was het echt maar heel even nodig en kwam hij weer bij kennis. Ik had ondertussen ook 112 gebeld en die luisterde mee en gaven mij aanwijzingen.           

Binnen 7 minuten stond er een ambulance voor de deur en was de tweede ambulance onderweg, de ambulance broerder pakte Xam van mij over en onderzocht hem. Ik heb zoveel respect voor deze mensen, zo lief en zo zorgzaam maar tegelijkertijd ook heel snel en medisch. Na wat zuurstof gehad te hebben mochten we in de ambulance mee. Weer een rondje ambulance voor echt de zoveelste keer.  We zijn inmidddels weer thuis en het gaat oke met Xam. Hij ligt weer lekker te slapen in zijn eigen bedje en mijn ogen en oren zijn open. Xam kan in deze situaties beter thuis zijn, hij is ontzettend bang van de artsen en raakt volledig in paniek tijdens opnamens door trauma's die hij heeft opgelopen in zijn korte leventje in het ziekenhuis.Ik ben de lieve ambulancebroerders zo ontzettend dankbaar voor hun werk, deze mensen verdienen echt een lintje. Wat Xam precies heeft weten we nog niet helemaal maar veel weten we al wel, ik zal daar binnenkort een blogje over schrijven. 

Liefs