Als je baby een peuter wordt

Ons jongste zoontje heeft de prachtige leeftijd van 17 maanden bereikt en hiermee is de schattige rustige baby fase echt voorbij.

Van een klein rustig mannetje (ach hoewel rustig wil ik het niet noemen maar in vergelijking met nu is alles rustig) is hij veranderd in een 80 cm hoog monstertje wiens doel het is mij compleet uit te putten.

De box staat nog in de kamer en dient nu doel als strafhoekje voor als het allemaal even te gek wordt.
Ik probeer hem zo veel mogelijk uit de box te hebben want eerlijk is eerlijk, hoe zeer ik niet kon wachten hem neer te zetten tijdens m'n zwangerschap zo graag zou ik hem nu naar buiten rollen...dat ding neemt een ruimte in...niet normaal.

De hele dag gaat meneer op ontdekking door de woonkamer,gang, wc en bijkeuken...daarbij alle laden en kasten vakkundig ontdaan van hun inhoud en zo een soort broodkruimel pad van rotzooi achterlatend.

Thank God voor het middag slaapje waarin ik een poging kan doen om de boel weer in originele staat terug te brengen, waarna meneer het weer opnieuw doet zodra hij voldoende is bijgekomen van zijn enerverende ochtend, want ja dat is toch wel heel vermoeiend.

Het verschil tussen hem en zijn broer kon daarin niet groter zijn. Bij de oudste kon ik alles op de tafel laten staan en hoefde ik maar 20 keer te zeggen dat hij niet aan de bloemen mocht plukken. Ik zit bij deze draak ondertussen op 200 keer maar heeft nog niet het gewenste effect. 

En soms ben ik tegen half 2 gewoon echt al helemaal op...maar dan kijk ik naar zijn kleine boevige snoetje en kan ik eigenlijk ook niet boos meer worden.
Dan hoop ik alleen maar dat hij dit ondernemende deel in z'n karakter behoudt want karakter kan je nergens kopen.

Wat hou ik van de manier waarop hij lacht met zijn broer, van de manier waarop hij op iedere soort muziek gaat dansen. De manier waarop hij langzaam steeds meer woordjes gaat zeggen.

Want ondanks de rotzooi en de honderden nee nee nee op een dag ben ik stapelgek op mijn mooie mannetje.