10 jaar geleden
Afkickverschijnselen
Een baby met een speentje/fiep/tut is schattig. Maar naarmate ze ouder worden wil je het afleren, moeilijk of niet?
Jaren terug, toen ik zelf nog geen mama was, deden Man en ik boodschappen. In de super liep een kindje van 5 jaar met een tutje in haar mond en vroeg aan haar oma: 'Mag ik assebliefst ssssmartiessss, rossssijntjesssss en appelssssap?' Dat ze 'alsjeblieft' zei vond ik erg netjes, maar dat ze op die leeftijd nog met een tutje in haar mond liep en hem niet uitdeed met praten vond ik echt verschrikkelijk. Man en ik namen voor dat we het nooit zover zouden laten komen bij onze toekomstige kinderen.
Makkelijk gezegd als niet-mama zijnde. Want toen Peuter eenmaal geboren was, bleek het manneke een enorme zuigbehoefte te hebben. Constant met mijn pink in zijn mond rondlopen was geen optie. De keus voor een tutje was snel gemaakt. Peuter bleek een tevreden baby en die tut namen we voor lief. Stiekem ook wel makkelijk, want zette hij het ergens op een brullen, dan deden we 'de stop' erin en hij was stil. Nee, ik ben heus geen ontaarde moeder die bij elk geluidje het tutje in de mond van haar kind stopt. Maar zeg eens eerlijk, als je een lange autorit voor de boeg hebt is het toch wel prettig om een huilende baby te kunnen voorzien van een tutje. Rijdt een stuk fijner hoor.
Een baby met een tutje is best schattig, maar naarmate ze ouder worden vind ik het persoonlijk toch wel tijd om hem gedag te zeggen. Maar hoe leer je een kind dat gehecht is aan zijn tut dat het niet meer mag van mama? Niet. Want Tut is zijn beste vriend. Die pak je echt niet zomaar af. Wij begonnen subtiel. Tut mocht niet mee naar beneden, maar moest boven blijven. In geval van nood – lees ziek zijn en pijn hebben na een valpartij – mocht Tut naar beneden. Peuter wist nu zelf ook dat Tut boven moest blijven. Zodra we naar boven gingen, rende Peuter naar zijn kamer, plukte zijn Tut uit bed en dat ding ging in zijn mond. Praten met Tut in hebben we hem overigens gauw afgeleerd, ging hartstikke goed. Gingen we naar beneden, dan werd Tut zorgvuldig in bed gelegd en was het goed. Totdat deze mama zomaar op een dag besloot dat Tut alleen nog in bed in mocht. Tut verdween bovenop de kast en werd er pas afgehaald als Peuter naar bed ging. Ik kan u vertellen, dat was DRAMA. Huilen, brullen, gillen. Peuter mocht de Tut toch altijd boven hebben? Waarom nu niet? 'Omdat mama dat niet wil schatje' was een antwoord waar Peuter lak aan had. Omdat ik zwanger was van de tweede en geen puf had om er verder op in te gaan, zwichtte ik en mocht Peuter de Tut boven hebben. Peuter blij – hij had immers gewonnen – en mama ook blij met de rust. Ik suste mezelf met de gedachte dat hij pas twee was en hij de komende tijd toch flink wat veranderingen voor de boeg had in verband met de komst van zijn zusje. Tut zou hem houvast en troost bieden in tijden van verandering. Maar juist in tijde van grote veranderingen, besloot Peuter zelf ook wat verandering in zijn leven te brengen. Hij had Tut kapot gebeten en hij gooide hem helemaal uit zichzelf in de prullenbak. Met een slapende baby op mijn arm keek hem aan en verzweeg voor het gemak maar even dat er nog een nieuwe tut in de kast lag. Peuter vroeg nog of we een nieuwe tut konden kopen. Manlief zag de kans schoon en zei heel tactisch: 'Nee jongen, de winkels zijn dicht, dat kan niet.' Peuter keek bedenkelijk, haalde zijn schouders op en liep weg. Die avond hield ik mijn hart vast. Zou hij echt zonder Tut gaan slapen? Wonderbaarlijk ging het fantastisch en heeft Peuter nooit meer naar Tut gevraagd. Want, zoals hij zelf zegt: 'Ik ben een grote jongen, een tut is voor baby's'. Juist ja. Ik vind het prima ventje. Je hebt het helemaal zelf gedaan. Pas 2 jaar en een piepklein beetje, net grote broer geworden en zelf zo'n grote beslissing nemen, ik ben enorm trots op je.
Peuter is inmiddels een jaar tut-vrij. Kleine Diva daarentegen sabbelt nog graag op haar tutje. Zoetjes aan zijn we de tactiek van destijds weer aan het toepassen: tutjes wegleggen en echt alleen waar nodig mag ze hem hebben. Er gaat wel altijd een tut mee, maar ik betrap me er steeds vaker op dat ik het gewoon vergeet. In bed ligt wel altijd een tut en her en der liggen reserve tutjes. Just in case. Ik hoop van harte dat we over een jaar (anderhalf mag ook), geen tutjes mee in huis hebben. Voor Peuter en Diva dan!
En hoe heb jij jouw kindje van de tut afgekregen en hoe oud was hij/zij?
Anoniem
Vanaf het moment dat mijn zoontje begon met praten en dan af en toe met de speen in zijn mond heb ik de speen weggegooid en een foto op google gezocht met een baby met een speentje . en elke keer als hij de speen wilde mocht hij naar de foto kijken op mijn telefoon en dan zei kijk mama baby heeft speen en ik ben groot. hij was toen met 2 jaar. p.s de 1e twee weken was het vooral bij het inslapen krijsen krijsen en nog eens krijsen..maar eenmaal weggegooit kan je niet meer terug en na 2 weken heeft niemand t meer over de speen :-)
Marieke80
Dat snap ik, ik had zelf eigenlijk liever gehad dat ze speentjes hadden gepakt, omdat ik juist bang was voor het beugelverhaal, maar bij mijn jongens was dat dus gelukkig niet nodig
Mijn eerste zoon moest niks weten van die tut in z`n mond. De tweede en derde wel. Bij alle twee ze laten stoppen rond 12 mnd. Lukte goed. Heb het gevoel als ze ouder zijn dat het moeilijker is. Zie dit bij vriendinnen. Ook op school lopen er nog kindjes met tutjes, mag van de juf enkel als ze moe zijn naar het einde van de dag of als ze wat verdriet hebben bij de nieuwe startertjes. Kan me niet inbeelde dat je moet zorgen dat die tut elke keer meegaat overl waar je gaat zo`n 2 tot 3 jaar lang. Nee, zo vlug mogelijk weg ermee, ook met knuffels ben ik voorzichtig, altijd met zo`n slonzen meestal vuile doek of knuffel lopen vindt ik maar niks. Niet dat ze niet met een knuffel mogen slapen of naar de crèche maar prober dit toch een beetje te vermijden. Is me al altijd gelukt. Ze hebben knuffels genoeg maar hebben geen vast knuffel. De jongste enkel z`n muis maar dat komt enkel dat ik bijna verplicht werdt om en knuffel meetegeven aan mijn zoon van de crèche. `t was abnormal dat hij geen knuffel mee nam, stak hem in z`n rugzak maar hij had er weinig aan.
Anoniem
Wij hebben, toen onze oudste 2,5 jaar was, de speen met een ritueel weggegooid. Het was een week afzien maar toen was het klaar hij heeft er daarna nooit meer naar gevraagd. Wij wilden inderdaad ook niet dat hij al slissend in de supermarkt zou staan dus na de eerste maanden had hij hem alleen in bed en in de auto. Maar ik was er na 2.5 goed zat van dat hij niet zonder 2 spenen kon gaan slapen (1 in zijn mond en 1 in zijn hand en dan steeds wisselen van speen) en nergens heen kon zonder spenen mee te nemen. De jongste is 16 maanden en ik denk dat we het weer hetzelfde gaan doen of de speen kapot snijden dit schijnt ook goed te werken. Overigens had ik nog nooit van het woord 'tut' gehoord!