Af en aan SEH

Juist op dat moment krijgt Boefke weer koorts, hoest hij en snottert. Het zal toch niet? Mijn zelftesten en die van mijn vriend zijn elke keer negatief. Vanwege het protocol bellen we weer met het UMCG en pakken ondertussen onze spullen voor als we naar de SEH moeten. Iets wat we standaard doen voor het geval dat. Zoals verwacht mogen we ons een half uur later melden. Samen met de verpleging mogen we naar onderzoekskamer 5. Een van de lievelingskamers van Boefke. Hier is een levensgrote oranje kat op een muur geschilderd. Boefke wijst er direct naar en roept enthousiast Dikkie! De verpleging doet ondertussen een aantal onderzoeken, de PCR test en wil weer weglopen. Voor ze weggaat vragen we snel of er niet nog bloed moet worden afgenomen. De verpleegkundige gaat daar navraag over doen en loopt al zwaaiend naar Boefke de kamer weer uit.

Het wachten duurt een tijd en dan komt de kinderarts binnen. Ze valt met de deur in huis over het bloedprikken. Dit wil ze niet doen als het niet nodig is. Iets wat ik bij voor elk kindje fijn zou vinden, alleen is Boefke anders. ‘Het UMCG wil dat wel graag weet ik uit ervaring.’ is mijn ietwat verraste reactie. Ik zie de kinderarts nadenken over wat ik zeg en gaat daar vervolgens even over bellen met het UMCG. Even later komt ze weer terug. ‘Je hebt gelijk, mama. Ze willen inderdaad dat we bloedprikken om zijn leverwaardes en ontstekingswaardes in de gaten te houden.’

Hierna volgt ons standaard riedeltje: bloedprikken, wachten op de uitslagen en dan een behandelplan om mee naar huis te gaan. Via het patiëntendossier waar ik op mijn mobiel in kan, hou ik alles in de gaten. Na een uur komt de kinderarts terug. De leverwaardes zijn prachtig, alleen de ontstekingswaardes zijn hoog. Boefke heeft volgens de kinderarts dus een oorontsteking en krijgt antibiotica. Daarnaast heeft hij nog een verkoudheidsvirus.

De eerste dagen thuis knapt Boefke goed op. Tot aan donderdagmiddag lijkt er niets aan de hand. Alleen die avond wil Boefke niets meer eten, is benauwder, koorts en het lijkt wel of de antibiotica niets meer doet. We bellen het UMCG en gaan dezelfde stappen af als de zondag. We mogen ons weer melden bij de SEH van het WKZ en doen daar ons verhaal. De kinderarts wil dit keer alleen bloedprikken en geen PCR test doen. Ondanks dat het niet fijn is voor Boefke sta ik hier wel op. Zo weten we of het geen nieuw virus is en de antibiotica wel zijn werk doet. Door de PCR test en de maatregelen moet ik ook mijn werkgever bellen om uit te leggen dat ik misschien niet naar mijn werk kan.

De volgende ochtend komt de uitslag binnen. Vooraf hebben we afgesproken dat de kinderarts ons erover zou bellen. Stiekem probeer ik vooraf op in het patiëntendossier te kijken of er wat bekend is. Juist vandaag ligt de DigiD er compleet uit. Op geen enkele manier kom ik zijn dossier in. Via de helpdesk van DigiD krijg ik zelfs het meest brutale antwoord ooit. Ik mag als ouder eigenlijk niet in zijn dossier komen. Wat is dat nou weer voor gekkigheid?! Welke troela of flapdrol haalt dat in zijn hoofd dat een ouder van een kindje van nog geen anderhalf niet mag beschikken over zijn medische informatie. Mijn frustratie stapelt verder op. Net op dat moment gaat de telefoon. Een anoniem nummer staat er op mijn scherm. Hopelijk is het de kinderarts, want dan weten we wat er aan de hand is. Het is geen Corona vertelt de kinderarts direct, maar het Humaan MetaPneumovirus, ofwel hMPV. Kort door de bocht is dit een jonger broertje/zusje van het RS virus en kunnen kinderen er erg benauwd van worden. Boefke weet zo wel flink te sparen aan zijn virusbingo. Al had ik gehoopt dat hij niet dit soort virussen zou oppikken.