ADHD: Alle Dagen Heel Druk

Ze komt uit school gefietst, keihard, met op het laatst haar benen aan 1 kant waarna ze van haar fiets af springt en 'm tegen het hek smijt.

Nog geen seconde later wordt er op het raam geklopt, hard, en nog geen halve seconde verder ook nog aangebeld.

Zodra de deur open gaat rent ze naar binnen, woonkamer door en geeft broertje en zusje een dikke kus (waarvan er 1 lag te slapen en nu wakker is, maar da's een detail).

Door naar de keuken, 'wat heb ik op mijn brood?' Voordat ze het antwoord heeft gehoord is ze al weer bezig met iets anders.

Er was een kind jarig op school en ze heeft een traktatie gekregen.

Nog altijd met haar jas en schoenen aan begint ze het restje snoep op te eten, voordat haar moeder ook maar door heeft wat ze doet (zo snel is ze) laat staan er wat van kan zeggen, is het alweer op.

'Misschien moet je even je jas en schoenen uit doen dan kunnen we daarna gaan eten' zegt haar moeder.

Ze vertrekt naar de gang, halverwege ziet ze de huisregels hangen. Die moeten natuurlijk eerst even afgevinkt worden.

Ze loopt weer terug naar de eettafel en wil gaan zitten, nog steeds met jas en schoenen aan.

'Je jas en schoenen....?!'

'Ooh ja' zegt ze en vertrekt weer naar de gang. Dit keer lukt het wel om ze uit te trekken zonder iets anders reuze interessants tegen te komen wat haar aandacht opeist.

'Hoe was het op school?' vraagt mama. 'Leuk!' zegt ze 'we hadden gym en ik heb m'n werk al bijna af'. Vervolgens propt ze een hap brood in haar mond terwijl ze een liedje neuriet.

'Niet praten met je mond vol!' zegt haar moeder.

'Ik praat niet, ik neurie' zegt ze. 'Dat mag ook..'

Voordat haar moeder de zin af kan maken corrigeert ze haar broertje nog even omdat die met zijn eten speelt. Vliegensvlug staat ze op uit haar stoel en rukt de fles uit zijn handen.

'Laat je broertje maar even met rust, mama let wel op!'

'Ja, maar hij knoeit' zegt ze.

'Ja, dat is zo, maar..' 'die en die op school had ook geknoeid vandaag' verteld ze, wederom haar moeder onderbrekend.

'En jij vorig jaar ook hè mam, met de diksap, weet je nog?' gaat ze verder.

'Ja' dat weet mama nog. 'Dat gaf toen zo'n kliederboel hè?'

'Mag ik zometeen weer alleen naar school?' vraagt ze zonder verder te reageren.

Dat mag. Na een tijdje oefenen gaat het nu heel goed met zelfstandig van en naar school fietsen.

Ze heeft haar brood bijna op en doet een soort push ups vanaf de tafel rand. 'Blijf je nog even zitten?'

Ze gaat zitten, met haar benen ongeveer in haar nek.

'Netjes en recht op je stoel!'

Ze zucht, propt de laatste hap in haar mond en zegt met volle mond 'jahaaa'.

Ze staat op. 'Mag ik nog even tv kijken?' Eigenlijk mag dat niet overdag maar ze heeft goed opgeschoten, er is nog tijd en ach, soms moet je even een uitzondering maken op de regels.

'Oke, eventjes dan!' geeft haar moeder toe.

Ze doet de televisie aan en blijft halverwege haar weg naar de bank staan, alle aandacht op de tv gericht.

Haar broertje loopt rondjes om haar heen en botst regelmatig tegen haar op. Haar zusje ligt in de box vlak naast haar een beetje te huilen.

Haar moeder roept haar vanuit de keuken dat ze op de bank moet gaan zitten en niet zo dicht bij de tv moet staan.

Ze hoort het niet, ze kijkt tv, ogen groot en stil als een standbeeld..

Na 3x haar naam geroepen te hebben heeft ze het eindelijk in de gaten en gaat op de bank zitten.

'Ik zat weer even in de tv hè?' zegt ze nog. Dat klopt, dat is eigenlijk altijd zo.

Inmiddels is het tijd om weer naar school te gaan. Voor dat er contact met haar te krijgen valt moet eerst de televisie uit.

Ze gaat haar jas en schoenen aan doen en ooh ja, ze moet ook nog even plassen, ooh ja en ook nog even iets van boven halen. 'Nee, doe dat vanmiddag....' maar ze is al naar boven gerend en komt de trap alweer afgestampt (een fikse onweersbui is er niks bij).

'Nu moet je wel een beetje opschieten, anders kom je te laat op school' zegt haar moeder.

'Oke, mam!' En ze zit alweer bijna op haar fiets.

'Mag ik nog een kus!' Roept haar moeder snel. 'Ooh ja!'

Ze rent naar haar toe, haar moeder ziet haar een aanloop nemen en inderdaad ze springt in haar armen. 'Ik hou zo veel van jou mam!' Zegt ze terwijl ze wel 6 kussen geeft.

'Ik hou nog meer van jou popje'! roep ik haar moeder haar na terwijl ze al halverwege de straat is.

En houden van haar doe ik, ontzettend veel, want deze kleine wervelstorm is mijn eerste, oudste en allergrootste dochter.

Die van de week officieel de diagnose ADHD heeft gekregen.

En waarvoor het advies is om dat medicamenteus te gaan behandelen.

Het verbaasde me hoe heftig ik dat toch wel vond om te horen.

Maar we gaan het gewoon proberen.

En niet omdat ze zo druk is, geen seconde stil kan zitten of ik alles 3x moet herhalen.

Maar omdat ze ook vaak met zichzelf in de knoop zit, dingen wil die niet lukken, heel boos wordt en daar later dan weer spijt van heeft en ook vaak aangeeft dat ze zo druk in haar hoofd is.

Ze wil een boekje lezen, of met de lego spelen maar dat lukt niet omdat er nog zoveel andere dingen zijn die ze ook wil doen.

Dus zonder dat ze die 'sparkle' verliest, die heerlijke behulpzaamheid en oog voor detail, die passie waarmee ze dingen doet maar wel met net iets meer rust om te genieten van de dingen die ze doet, dat zou heel fijn zijn!

Liefs,

Dokter Roos