Ademnood en adrenaline

Nou, kerst 2019 verloopt hier niet helemaal zoals de bedoeling was. En na een zeer uhm indrukwekkend nachtje ga ik het maar gewoon even van mij af bloggen.

Iets na 00:00 word ik wakker van een geluid ver ver ver weg. Het dringt niet echt goed tot mij door wat ik eigenlijk hoor. Ik voel dat mijn man overeind komt en meteen uit bed  springt. Meagan, onze dreumes, is ziek. Snot, meerdere kiesjes doorkomend...en wie weet wat misschien nog meer. Die is al 2 dagen aan het kwakkelen met koorts en is 70% van de dag een hoopje ellende met af en toe een kleine speelse en vrolijke opleving. Dus eigenlijk denk ik meteen dat er iets met haar is. Ik grijp de babyfoon erbij die verspringt tussen onze Meagan en Abby. En als onze peuter in beeld kom slaat de schrik mij om het hart. Ze zit overeind, klinkt als een zware astma patiente en hoest bijna de longen uit haar lijf. Zelfs door het schermpje heen zie ik dat ze het benauwd heeft en naar adem hapt. Ik spring ook ons bed uit en ren naar haar toe. Mijn man heeft haar vast en eigenlijk beseffen we al vrij snel dat het pseudokroep is. Een flinke aanval. Manlief heeft het vroeger ook dikwijls gehad. Heb het mijn schoonmoeder vaker horen zeggen. En dat ze dan op de badkamer ging zitten met hem.

We slingeren de douche aan, op zn heetst, en mijn man zit bij haar. Er word flink gestoomd. Ruim 10 minuten later besluit hij om haar ook maar even mee naar buiten te nemen. De kou in. Als ze weer naar binnen binnen komen kan er weer een lachje van af. Ik trek haar bij mij en overstelp haar met duizend kusjes. Ze heeft ook weer praatjes en het heeft duidelijk indruk gemaakt op haar. Maar ook op mij. Mijn hart gaat tekeer en de onrust heeft zich compleet meester gemaakt van mij. Met haar gaat het een heel stuk beter nu maar we besluiten dat ze maar lekker even bij mama en papa in bed komt liggen. Het zeehondenblafje is er nog steeds met momenten en klinkt echt niet fraai. We hopen dat ze gaat slapen maar na de ene por hier, de andere por daar en haar nijn 10x in mijn gezicht geslingerd (en vast ook die van dr vader) besluiten we haar toch maar naar haar eigen bed te brengen. Ongeveer 1,5 uur later meld Meagan zich dan toch ook. Het arme meisje voelt al minder warm aan dan begin van de avond maar is nog steeds niet zichzelf. Zal ook wel honger hebben want de laatste voeding die ze accepteerde was om 15:30. Alles daarna werd geweigerd en wilde ze alleen maar slapen. Dus om 03:00 zitten we weer beide op. Flesje gaat er inderdaad goed in. Dat is dan wel weer fijn. Niet veel later horen we Abby ook weer steeds vaker hoesten. Ik kijk mijn man alweer aan en ja hoor. Tranen en gejammer. Benauwd is ze nu gelukkig niet maar met het hoesten is wat slijm meegekomen en haar kussen en matras zijn een beetje nat. 

Ook Abby word weer uitgenodigd in ons bed. Dan maar even afleiding voor beide meisjes. Als Abby ligt krijgt ze weer meer last dus dan maar even rechtop blijven zitten en veel knuffelen. Meagan vind het prachtig om dr grote zus op dit tijdstip ook te zien en giert het uit van de pret. De zetpil die er even geleden in is gegaan doet overduidelijk zijn werk. Er zit weer leven in onze dreumes en ook Abby voelt zich in onze nabijheid een stuk beter. 2, naar omstandigheden, tevreden meisjes. Vooral Meagan hebben we al een paar dagen niet zo opgetogen gezien. Maar tjee moet dit tussen 03:30 en 04:30 snachts? Helaas wel. Je doet er niks aan en ook dat hoort erbij. Uiteindelijk krijg ik ze beide terug in hun eigen bedje en kan ik mij nog een keer omdraaien. Als ik eindelijk weer slaap meld Meagan zich een half uur later weer. Zucht...Ik heb echt alles voor ze over maar tjee wat is het zwaar. En het legt ook wel een beetje een schaduw over die o zo mooie kerstdagen. Mijn tijd van het jaar. Het loopt nu een beetje in de soep. Maar het is niet anders. Ik ben al lang blij dat Abby en manlief momenteel lekker slapen en dat Meagan nu weer vrolijk rondloopt (rent zelfs) en weer een beetje zichzelf is. Wat heb ik dat gemist zeg de afgelopen 36 uur. Niks aan die ellende! De zetpil is ondertussen 5 uur geleden dus zal voor een groot deel uitgewerkt zijn gok ik. Maar ze is nog steeds vrolijk.

Geen idee hoe ik er bij ga lopen deze 2e kerstdag. Als een ware mombie gok ik. Maar mocht Meagan zich zo blijven voelen als nu en we kunnen nog even bij mijn schoonouders langs dan ga ik toch maar even mijn stinkende best doen om die wallen tot aan mn knieën en die kringen die een pandabeer doen verbleken weg te werken. Toch nog even op mn kerstbest de deur uit. Duimen jullie mee voor ons? Ik kijk er eigenlijk best wel een beetje naar uit om even de deur uit te kunnen. 

Mijn dank is groot ^_^ Veel liefs en een fijne 2e kerstdag allemaal!