5 jaar oud en fietsen kan ze nog niet

Ze is 5 jaar oud, maar fietsen zonder zijwieltjes kan ze nog niet, vind ze eng. Dat ligt niet alleen aan haar, maar ook aan ons, vooral aan mij. Diep van binnen vind ik het namelijk niet erg dat ze nog niet kan fietsen. Ik vind het doodeng dat alleen fietsen. Ze scheuren er vandoor zonder enige angst, maar ook zonder oplettendheid. Dat is natuurlijk goed, maar mijn hart krijgt er een verkramping van. En dan heb ik het nog niet eens over de 100 keer vallen. Ik zie allemaal beren op de weg liggen. Het liefst hou ik haar veilig bij mij. Ook dit hoort weer bij de kwestie los laten. 

Op haar derde verjaardag kreeg ze een popel fiets van opa en oma. Best een zwaar fietsje achteraf gezien. Ze snapte wel wat ze moest doen, maar kreeg het doortrappen niet lekker onder de knie. Ze trapte dan naar achteren wat de rem is en werd dan driftig dat het niet lukte, iets wat ze nog steeds kan worden trouwens. Ze stapt dan af en wilt niet meer. Gewoon weinig doorzettingsvermogen, net als mama. Als het niet lukt haken we af. Vaak weet ik van mijzelf al dat ik ergens niet goed in ben en dan begin ik er niet eens aan. Al zeggen mijn collega’s anders. Nikita is net als mij helaas. We hebben allebei weinig geduld. Dat helpt natuurlijk niet mee.

Het is een kwestie van oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Dat hebben we te weinig gedaan afgelopen zomer. En als ze uit school kwam wax ze vaak te moe. Het heen en weer “verhuizen” helpt ook niet mee. Dat alles heeft er voor gezorgd dat ze nog niet los kan fietsen.

Ondanks dat ik het niet erg vind dat ze nog niet kan fietsen. Ben ik wel een beetje jaloers op de kindjes van haar leeftijd die het al wel kunnen, maar voor alles komt een tijd. Ik denk maar zo over 2 jaar fietsen ze allemaal hetzelfde.