5 jaar na het verlies

5 jaar geleden verloren wij onze lieve kleine Eva. Een dag die nooit meer weg gaat uit onze gedachten. Ook de twee jaar dat ze bij ons was zijn nog steeds hele dierbare momenten. 

Yara is inmiddels 9 jaar en zij was bijna 4 jaar toen haar zusje Eva overleed. De eerste jaren na haar verlies waren een enorme struggle voor haar. Het was een gevecht met zoeken naar haar emoties en het verwerken van iets onwerkelijks. Iets wat je een kind nooit wilt zien doen. Wij hebben hulp gezocht bij een huisarts ondersteuning echter was dit niet wat zij nodig had. Ze hield die vrouw voor de gek, Yara wist precies wat die vrouw wilde horen. Daarna hebben wij het even laten rusten.

Wat konden wij nog meer doen voor haar? Praten, praten en nog eens praten. Proberen elkaar te begrijpen en laten zien dat verdriet hebben gewoon mag bestaan. Ieder jaar gaan wij op de verjaardag van Eva ballonnen brengen met een fijn gezelschap dierbare mensen om ons heen. Met oud en nieuw steken wij vuurwerk af bij haar graf. Wij brengen regelmatig een bloemetje bij het graf en maken het graf schoon. Alleen als iedereen daar toe in staat is. Niks moet, alles mag. Nota vind het daar fantastisch, ze zegt dan altijd: 'gaan we weer naar mijn vriendinnetje Eva mama'. Ze wil dan ook nooit mee naar huis als we langs Eva zijn geweest.

Laatst zag ik dat Yara toch weer heel erg in de knoop zat en toen kwam ze huilend naar mij toe toen ik haar net op bed had gelegd. Ik ben bij haar in bed gaan liggen en wij hebben even heerlijk gekletst over Eva. Ze baalde ervan dat ze bijna niks meer kan herinneren van Eva. Dan praat ik haar weer even helemaal bij hoe die mooie tijd was en hoe lief ze was voor haar zusje. Dat geeft haar dan weer even kracht. Hoe lang? Dat maakt niks uit ik wil dit voor altijd blijven doen. Praten over Eva is verdrietig en haalt ook pijnlijke momenten boven maar ook zeker hele mooie en fijne herinneringen. 

Nora kent Eva niet maar zij is ook zo begaan met haar zusje Eva. Ze draagt kleren van Eva. Wij hebben ook een herinneringenbox met allemaal spulletjes van Eva. Ook haar flesje van toen ze nog kon drinken zit daarin. Ze zegt dan altijd: 'mama als Eva weer thuis komt geef ik haar drinken met dit flesje'. Het is verdrietig natuurlijk maar ook zo bijzonder hoe zij naar Eva kijkt en over haar praat.

Hoe het met mij en Stefan gaat? Wij hebben onze momenten dat we over Eva praten. Haar herinneren zoals het toen was. Fantaseren over hoe ze eruit zou hebben gezien als ze nu 7 jaar was. Moeilijke dagen zijn er zeker. Elkaar respecteren in het verwerken en hoe wij haar willen herinneren dat is het belangrijkste. Soms wil je niet praten en soms wel. We staan open voor elkaars verdriet. Ze zal nooit vergeten worden. Elke dag rij ik langs de begraafplaats als ik naar mijn werk rij en dan geef ik een handkus vanuit de auto. Het zijn de kleine dingen die op de een of andere manier goed voelen. Is het gek? Dat maakt mij niks uit. Wij doen wat goed voelt en alles is goed op iedere manier. 

Verlies van een kind is iets wat nooit weggaat. We gaan door en houden haar in gedachten levend. De liefde voor elkaar houd ons sterk. En ik weet zeker dat die kleine mooie Eva trots is op ons. Wij zijn dat ook zeker op haar. Haar kracht, haar liefde en haar prachtige snoetje zorgen ervoor dat wij haar blijven herinneren met heel veel liefde.