2 is nee

Het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase…

De eerste keer dat Jolene een driftaanval in de supermarkt had bijvoorbeeld. Jolene was 1 jaar, en 9 maanden. Mijn eerste gedachte was dan ook “nee, nee dame, je bent te jong voor deze onzin!’’. Natuurlijk had mijn kloon daar, pardon my french, ‘’schijt’’ aan, en bleef krijsen, als een zeester, midden in gangpad 3…

Ik zag moeders, diep in gedachte, weer naar de realiteit komen en naar mij en Jolene kijken. Binnen 30 seconden had ik niet 1, maar wel 7 toeschouwers. Shit, kak, serieus?!

Ik woog mijn opties af. Onder toeziend oog van deze moedermaffia. Het voelde als 10 minuten, maar in werkelijkheid duurde het maar 10 seconden. Deel 1 van de moedermaffia had medelijden, ik zag herkenning in hun ogen. Deel 2, stond vol verwachting te kijken hoe ik dit ‘’even ging flikken’’. De uitdaging nam ik uiteraard aan. Optie 1 was Jolene oppakken en doorgaan. Optie 2, paste meer in mijn straatje.

Ik zakte door mijn knieën en ging naast Jolene op de grond zitten.

‘’Ja kind, het leven is ook gewoon kut, we hebben nou eenmaal een rotleven.’’

Jolene keek verbaast op. Geen tranen meer. Ze keek rond, alsof ze zich schaamde, wat zij natuurlijk niet deed. Je zag de blik van ‘’Shit, doet mijn moeder dit nu echt?!’’. Jolene was zo verbouwereerd, dat ik mijn kans schoon zag.

‘’Het valt ook allemaal niet mee als je bijna 2 bent en de wereld ineens bij je naar binnen crasht en je moe bent, toch?’’.

Jolene huilde en sputterde een ‘’NEE!’’, met pruillip en al.

‘’Kan die attitude nu weer de kast in en zal mama je troosten?’’

Jolene bracht een zachte ‘’ja’’ uit, ik tilde haar op en we gingen door met boodschappen doen. Ook weer geregeld…

Deel 2 van de moedermaffia was even stil en keek vol verbazing. Sorry dames, scheldwoorden horen niet bij het pedagogisch verantwoorde lijstje, maar ik ben even met de flow mee gegaan…

Een moeder uit deel 1, gaf mij een knikje en knipoog, ik had het goed gedaan.

Het nare aan deze fase is, dat het in vlagen komt. De ene week fietsen we overal doorheen, houden we lekker ons ritme aan en gebeurd er niks geks. De andere week vallen we van de ene piek, in het andere dal en weer terug. Die emotionele rollarcoaster waar een 2-jarige in zit, daar mag jij als passagier van meegenieten. En het moment dat je begrijpt waarom je peuter, kleuter of whatever, die emotie ervaart, wisselt dat weer… 1 stap achter… Altijd.

Toch vind ik het een leuke fase. Een gezellige fase zelfs soms. Jolene is duidelijk aan het ontdekken wat al deze emoties, gevoelens allemaal betekenen en daar mag ik heel soms in bijsturen. Je mag namelijk gewoon huilen omdat het die dag even zwaar tegenzit. Ik zal alles doen om haar te helpen, maar soms kan ik haar niet helpen. Ze zal dit zelf moeten doen. Dan komt ze eind van de middag tegen mij aangekropen, krijg ik een kus, en gaan we samen even zitten, gewoon zitten. Dat is heerlijk. Ook kan ik vreselijk om haar lachen. Jolene had een hangdag een paar dagen na haar verjaardag. Ze was duidelijk nog aan het bijkomen. Jolene wilde natuurlijk graag de Beer kijken. Dat mocht van mij niet, ze had al genoeg tv gekeken. Jolene gooide zich in de welbekende zeester houding en ging duidelijk de strijd aan. Ik ging op de bank zitten, en begon wat mails door te lezen. Jolene was duidelijk beledigd dat ik niet naar haar toe ging, en schoof op haar buik dichterbij, zodat ik echt van het theater kon genieten. Ik deed niets. Uiteindelijk hoorde ik ‘’Hoehoe’’ tussen het huilen in. Dat roepen wij altijd naar elkaar als wij elkaar ‘’kwijt’’ zijn, tijdens verstoppertje bijvoorbeeld. Weer deed ik niets. Jolene begon haar geduld te verliezen, stopte met huilen en riep nogmaals ‘’hoehoe!’’ dit keer met iets meer power. Ik keek op, begon te lachen, en Jolene lag in een deuk. Ze vond zichzelf maar wat grappig en besloot over te gaan tot verstoppertje. Weg drama-bui.

Ja, het is allemaal wat… Die 2 nee fase, emoties, en je pokerface behouden. Ik geniet er zo van!