1 jaar later, maar geheel onbezorgd?

2 maart 2023, 17:45 uur

Aan de ene kant lijkt het als de dag van gister, maar soms toch ook weer ver weg. Wanneer ik bij 2 maart 2023 in mijn foto’s kom of als ik soms zelf mijn blog terug lees speelt de film weer af in mijn hoofd. Hoe gaat het nu? 

Om met Owen te beginnen, daar gaat het super mee. Hij is lekkere peuterpuber van 2,5 jaar. Wij zijn super trots op hoe hij het doet en wat voor grote broer hij is van zijn zusje Jade. Hij heeft in april vorig jaar nog een EEG gehad, maar daar was geen afwijking op gevonden. Conclusie domme pech. Natuurlijk een fijne geruststelling, maar het kan altijd nog gebeuren. Daarom hebben we nood medicatie gekregen, zodat wij zelf ook kunnen handelen. 

Wat ik vooral erg lastig vind als Owen niet lekker is. Altijd toch de angst mocht het weer gebeuren. Wanneer ik ook maar denk dat hij verhoging heeft pak ik de thermometer erbij, dit ook mijzelf gerust te stellen. Als hij geen koorts heeft let ik toch nog erg op hem en als hij wel koorts heeft kan ik pas de volgende dag wat meer relaxed zijn, omdat dan de kans dat hij het krijgt helemaal klein is.

Ik merk ook sinds de komst van de kleine Jade (dec ‘23) ik elke keer in paniek schoot al viel ze in slaap, haar ogen nog open stonden, en ik dus alleen het oogwit zag. De eerste 2 weken snapte ik daar niks van tot ik tegen Rob zei waarom ik dit niet goed kon aanzien. Hij zei dan tegen mij dat dit het beeld was wat we bij Owen als eerste zagen toen de stuipen begonnen. Deze link had ik dus zelf nooit gelegd. 

Het staat dus aan de ene kant nog erg dicht bij, maar aan de andere kant toch verder weg. Bij het aanmelden bij de psz en de gastouder was ik bij het kopje opmerkingen bijna vergeten om in te vullen dat Owen dit heeft gehad, maar toch moet je dit melden.

Wat voor mij wel erg fijn was is dat wij in juli ‘23 nog 2 gesprekken via zoom hebben gehad met het AMC. Vooraf gaand moesten we hele vragenlijsten invullen over Owen en over ons. Eerst hadden we een gesprek met de gespecialiseerd verpleegkundigen, dit ging vooral om Owen en zijn ontwikkeling. Aansluitend met de psycholoog voor ons. Hoe het nu gaat en hoe wij bepaalde dingen hebben ervaren. 

Verder heb ik nog wel als ik een ambulance tegenkom ik áltijd even kijk welk nummer het is om even te zien of dit de ambu was waar Owen in lag.

Van de zomer kwamen we hier bij de snackbar in het dorp ook een ambu tegen, die stond geparkeerd bij de snackbar om zelf ook wat te halen 😝). Owen liep rondjes om de ambu en toen kwam de vrouw in de ambu naar hem toe om te vragen of hij wel even binnen wilde kijken en of dat voor of achter was. Uit reactie zegt Rob ‘ik denk voorin, want achterin kent hij al’. Ik kom met haar in gesprek en vertel van de koortsstuipen. Toen gaf zei aan het verhaal te kennen en dat ze het mooi vond om te zien hoe Owen er bij liep. Ze had nog even een foto van ons gemaakt om door te sturen naar de broeders die wij hadden. Het verhaal van Owen heeft ook impact bij hun gehad en is besproken onder de collega’s. 

Wat voor mij helemaal toeval is, is dat ik gister bij het winkelcentrum terug liep naar mijn auto en dat ik tegen een ambu aanloop. Eerst niks aan de hand tot ik naar het nummer kijk. Het nummer van de ambu waar Owen mee geweest is. 

Kan ik zeggen dat alles 100% onbezorgd is, nee ik ben dus toch meer op mijn hoede. Is dat erg? Nee, zeker niet. Ook dit zijn weer manieren om het te verwerken en die angst een plekje te geven. Er kunnen ook nog 100.000 duizend andere dingen gebeuren, maar daar moet je dan niet te veel bij stil gaan staan.