Zal ik het dan toch zelf doen?

Hoi,

Ik ben Debby en ik wil hier mijn verhaal met jullie delen. Zelf voel ik het niet om zwanger te worden en ik voel dat het tijd is om hier meer over te delen, omdat ik weet dat ik niet de enige ben die dit voelt. Middels deze post wil ik laten weten dat je echt naar je eigen gevoel mag luisteren en dat het er mag zijn. 

Hier begon het

Rond mijn 15e ben ik ‘uit de kast’ gekomen en gaan na denken over zwangerschappen. Ik voelde gelijk al weerstand en lichtelijk in paniek.

In mijn vorige relatie werd kwam het onderwerp weer ter sprake en ik voelde zoveel weerstand dat ik toen zei: ‘Ik wil geen kinderen.’

Iedereen om mij heen zei: ‘Debby waarom wil je geen kinderen, dat is toch het mooiste en meeste bijzondere wat er is?’ En elke keer probeerde ik mij te verantwoorden ‘waarom’ ik geen kinderen wilde. Ik voelde het oordeel in de stem van anderen. Ik vind het daarom wel het meeste vervelende dat ik me eigenlijk altijd probeer te verantwoorden dat ik niet voel om een kindje te dragen.

Nieuwe relatie - (bonus) Mama

Toen ik een relatie kreeg met Angelique werd ik bonus mama van haar dochter. En dat wakkerde nieuwe gevoelens aan. Ik kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik wel een kindje wil, alleen voelde ik nog steeds niet dat ik het zelf wil dragen.

Door de gesprekken die wij samen hebben gehad besefte ik dat ik wél een grote kinderwens heb, maar het niet zelf wil doen. Ergens voelde dat ook oneerlijk, wel kinderen willen maar niet zelf dragen. ‘Zo kom je er wel makkelijk van af’.

Misschien moet ik het toch zelf doen

Heb momenten gehad dat ik dacht: ‘Misschien moet ik het toch zelf doen.’ Maar ik voelde het niet, voelde angst om een zwangerschap aan te gaan, die eigenlijk niet te beschrijven valt.

Ik word bang voor eigenlijk alles, de veranderingen aan je lichaam en de pijn. ‘Ben ik hier wel voor gemaakt?’ Dit vraagt natuurlijk iedere moeder zich wel af denk ik, maar maakt het nog niet reëel om te zeggen dat ik het niet wil. Want voor iedereen is dit pijnlijk, maar ook iets heel bijzonders.


Maar bij het woord bijzonder, voel ik niet. Ik voel gewoon niet een kriebel om zelf een kindje te dragen. Wel voel eigenlijk de onvoorwaardelijke steun van Angelique hier in.

Ik merk dat ik vooral gemaakt bent voor het stukje zorgen. Angelique in de watten leggen en ervoor zorgen dat zij zich goed voelt. Ik zie het voor me dat ik trots tegen de buik aan het praten ben en naar de winkel sjees om dat ene lekkere koekje op te halen.

Ik heb de kinderen van Layla gemist.

Ik heb de kinderen jaren van Layla gemist en ik zou dat zo graag nog een keer willen mee maken. En ergens wel de behoefte heb dat er een mini-me rond loopt. Dit gevoel heeft het ook sterker gemaakt omdat Angelique al een mooie dochter van haar zelf heeft. 


Het afgelopen jaar zijn we op onderzoek gegaan welke mogelijkheden er zijn en ik vind het zo bijzonder dat ze bij een kliniek is Partner Eiceldonatie via IFV doet. In dit geval zal Angelique mijn eicel dragen.

Met enige regelmaat vraag ik mezelf wel af of dit wel eerlijk is tegen over mijn vriendin?

Maak ik het ons niet onwijs moeilijk op deze manier?

Moet ik het dan niet gewoon zelf doen?

Ik heb geleerd dat ik naar mijn eigen gevoel mag luisteren


De afgelopen tijd heb ik geleerd dat ik naar mijn eigen gevoel mag luisteren en dat mijn lichaam deze weerstand me niet voor niets laat voelen. Ik kan mezelf niet dwingen om zoiets te doen.

Ik ben daarom zo onwijs dankbaar dat ik Angelique ben tegen gekomen, die hier totaal geen oordeel over heeft en voor volle 100% voor open staat om te kijken welke opties er dan wel zijn.

Samen gaan we dit jaar starten met het traject - Parnter eiceldonatie. Meer hierover delen wij op onze Instagram en Facebook @l.oveislove.

Voel jij dit ook? En wil je hier over praten? Je kunt mij altijd een berichtje sturen.

Veel liefs,

Debby