3 jaar geleden
Wanneer oma haar kleinkinderen links laat liggen
Hoe begin je dit blog, ik denk maar met een korte inleiding om bij de huidige situatie te komen.
Mijn moeder is een narcist , lang heb ik gedacht anders te zijn, dat ben ik ook want mijn situatie was “anders “ . Als ik bij vriendinnetjes kwam was het ook anders , denk aan dat kopje thee, een koekje en een luisterend oor. Ik zal er nog eens een blog over plaatsen maar mijn thuis was niet warm met thee en koekjes . Mijn vader was een lieve man , mijn moeder daarentegen een moeilijke vrouw, veel schelden en dat ooit zomaar een aai over mn bol kreeg kan ik me niet herinneren. Toen ik 18 was is mijn moeder bij mijn vader weggegaan. Ze is hem daarna alle 22 jaren dat ze uit elkaar waren blijven bestoken met advocaten en andere manieren om geld van hem te krijgen, om dit vervolgens weer over de balk te smijten. Door dit alles was het contact met mijn vader moeizaam, hij was bang voor haar grillen en ik eigenlijk ook. Helaas heeft hij hierdoor nooit een echte opa voor mijn kinderen kunnen zijn. Mijn broers hebben door alle gestook al zeker 15 jaar geen contact gehad met mijn vader , zij hebben partij gekozen voor mijn moeder , zij zijn haar gouden kinderen en laten zich dit door deze keuze nog meer aanleunen. Mijn moeder was geen standaard oma voor mijn kinderen. Ze mochten best eens komen of logeren als ik moest werken, maar ze zou ze nooit eens zomaar voor de gezelligheid uitnodigen of eens echte oma dingen met ze doen. Als ze er zijn blijft het dagritme hetzelfde en wordt er eigenlijk dus de hele dag schoongemaakt en mogen ze ‘s middags eventueel even mee naar de supermarkt achter het huis .
Mijn vader is inmiddels 3 maanden geleden overleden, hij had uitgezaaide longkanker en door de covid kwamen zijn behandelingen stil te liggen. Ik heb mijn vader gelukkig veel kunnen bezoeken. Ik vond het mijn plicht mijn broers op de hoogte te stellen, dit deed ik 2 maanden voor hij overleed , meteen toen mijn vader achteruit begon te gaan. Mijn moeder ving dit op en gaf aan dat mijn vaders naam niet genoemd mocht worden waar ze bij was . Toen ik mijn broers hierom apart nam gaven ze beiden aan “er niets mee te kunnen” .... Tot mijn vader een aantal weken later in een hospice terecht kwam waar hij een kleine week later zou overlijden. Toen kwamen ze in actie . Ik moest bezoek regelen wat volgens een strak schema met zijn vrouw ging . Ik heb na alles want ik liep mijn vader na, mijn moeder voor wie ik altijd veel deed , mijn kinderen en daarnaast werk ik nog ruim 30u in de week. En natuurlijk had ik ook te dealen met mijn eigen verdriet . Ik heb aangegeven dat ze dat zelf moesten regelen en het nummer gegeven waar ze dat konden doen. Dit deden ze echter niet maar gingen zonder afspraak naar mijn vader en om een lang verhaal kort te maken, een collage van foto s bij zicht met ook plaatjes van mij en mijn kinderen met teksten als “life begins where love starts “, de liefste opa , de beste papa etc . Hospice zodanig op zijn kop gezet dat er bijna politie moest komen... allemaal ellende . Enkele dagen later werd ik toch nog onverwacht gebeld op mijn werk dat mijn vader overleden was . Een verdrietige tijd natuurlijk. Ik hoorde die dag niemand , ik kwam erachter dat mijn moeder mij die dag geblokkeerd heeft.Dit moet ze al lang van plan zijn geweest , uit het niets . Ik had 2 weken ervoor nog een nieuwe eettafel voor haar gekocht , we hebben haar verjaardag gevierd en die van mijn zoon.
Wat het nu ontzettend moeilijk maakt is deze pijn . Daags na de crematie van mijn vader stond een rouwadvertentie in ons plaatselijke krantje waar zowel mijn vader , moeder , broers niet wonen. Alleen ik. Een verhaaltje dat zijn enige kinderen, zijn 2 zoons hun warme band met hun vader zullen missen, zo ook de bloemen op de crematie met zijn zoons alleen. Ze heeft haar punt gemaakt. Een excuus hoef ik niet te verwachten en daarvoor is er dit keer ook te veel gebeurd . Normaal zou ik het proberen op te lossen, iets waar mijn broers ook op rekenden want zij hebben een aantal weken terug contact gezocht en gezegd dat ze ons missen en dat ik het dus maar goed moet maken. Hoe zeer ik het ook mis om familie te hebben heeft dit te veel pijn gedaan.
Nu het ding waar ik naartoe wil. Mijn kinderen. Zij hebben nooit meer iets van oma gehoord , de oudste 4 hebben helaas meegekregen, onontkomelijk wat er zich heeft afgespeeld en geven zelf aan dat ze geen contact willen zoeken na wat ze met mij heeft gedaan. Ik vertel de kinderen altijd dat als ze de behoefte hebben ze gewoon mogen bellen of langs mogen gaan. En de jongste vraagt natuurlijk soms ook naar oma , waarom we al zo lang niet op visite geweest zijn.
Dan heb je 5 kinderen en denk je alles wel meegemaakt te hebben maar dit is toch wel moeilijk zeg.Naast je eigen verdriet worden ook de mensen waar je het allermeeste van houdt gekwetst.
Je leert in deze tijd sterk te zijn, voor jezelf maar ook voor je gezin. Je praat met je kinderen, probeert aan te voelen wanneer ze die behoefte hebben maar ze er ook weer niet mee te overladen want dat willen ze ook weer niet .Met elkaar komen we er uiteindelijk ook wel. Maar stiekem voel ik een steek door mijn hart gaan wanneer ik op het schoolplein sta samen met al die trotse oma’s , of ik oma’s trots wandelend met een kinderwagen tegen kom. Wat mis je dan eigenlijk? Iets wat je nooit gekend hebt , tegelijk een enorm warm gevoel en blijdschap voor de mensen die dit wel hebben. Ik kan alleen maar zeggen wees zuinig op je ouders , wees dankbaar voor alle warmte die je van ze ontvangt . Ik ben blij en trots op mijn gezin en een geweldige ex...... Wij hebben een geweldige band en soms mag ik nog even tegen hem aan klagen want als iemand weet hoe het altijd ging ......