Waarom ons relatieprobleem ècht aan mij lag...

Als westerse vrouw was ik opgegroeid met het idee dat onafhankelijk zijn en alles zelf kunnen het hoogste doel is (zelfs in een huwelijk). Het gevolg? Een relatie die volledig uit balans was. Ik kon op een gegeven moment mijn eigen onrealistische verwachting niet meer bolwerken en mijn man nam zijn verantwoordelijkheid niet, omdat hij voelde daar binnen onze relatie geen ruimte voor was.

Het voelde alsof onze relatie me weinig opleverde. Wat ik niet besefte, was dat ik eigenlijk bang was dat onze relatie me wèl een hoop zou opleveren. Want als dat zo was, zou ik minder onafhankelijk zijn en dat was een bedreiging voor mijn toxische mannelijke energie.

Het botste omdat mijn Tanzaniaanse man juist heel sterk in zijn mannelijke energie zat, terwijl ik als westerse vrouw mijn vrouwelijke energie niet goed kon belichamen en ook onbewust de mannelijke rol op me wilde nemen.

De shift kwam toen ik in mijn vrouwelijkheid stapte. Ik leerde me over te geven aan hem, te ontvangen en meer voor hem te zorgen. Ik liet hem het gezin leiden. Wat ik daarvoor terugkreeg? Een man die in zijn kracht staat, de leiding neemt, zich gerespecteerd voelt en met plezier naar huis komt. We kregen een veel betere balans.

Het grappige is dat ik nu minder moeite heb met afhankelijk zijn dan ooit tevoren. Samen sta je sterker, mits je erin wilt geloven. We staan juist sterk, doordat ik meer in mijn vrouwelijke energie sta en daarmee zijn mannelijkheid niet meer afstoot ✨