Waar ons verhaal begint.

September 2015

Ik ben hoogzwanger van onze derde kindje. Ik ben samen wakker met mijn kleine meid. Terwijl zij heerlijk aan het schoppen is en alle kanten op beweegt probeer ik juist mijn rust te pakken voor de volgende dag weer begint, maar het lukt me niet en erger me dood aan die saaie zoveelste plafon dienst. Ik besluit een tijdschrift te pakken als ik dan toch niet kan slapen kan ik beter iets gaan lezen in de hoop dat ik daar lekker moe van wordt. Gelukkig ligt er een grote stapel tijdschriften naast mij. Tijdens iedere zwangerschap verslind ik die dingen compleet. Ik pak de nieuwste van de stapel af en lees alle titels op de cover. Één trekt meteen mijn aandacht er stond:

Mijn man wordt mijn vrouw 

Naast mij slaapt mijn man als een blok ik kijk even zijn richting op sla vervolgens het blad open en begin te lezen.

Terwijl ik lees kan ik het niet helpen om heel veel herkenningspunten te zien in het verleden en gedragspatroon van deze man en die van mijn man. Stiekem dames kleding dragen omdat het fijner zit omdat het goed voelt. Paniek en angst voelen als iemand aan de deur staat, en gauw verstoppen en omkleden uit angst dat iemand je er in ziet en dan blijkt dat het gewoon de jongen was die de krant door de brievenbus gooit, en die angst en paniek moment voor niets was.

Mijn man draagt al een paar jaar thuis wel eens rok omdat hij dat heerlijk vind in huis en beter zit dan al die spijkerbroeken en stof om die benen heen. Ik heb er nooit iets geks van ingezien. Ik ben wat dat betreft er heel makkelijk in en kijk er niet raar van op. Maar van transgenders zoals deze man in het artikel had ik eigenlijk nooit echt gehoord nooit mee bezig geweest ook maar het klopte zo. Wanneer ik aan het einde van het verhaal lees dat hij nu als zij leeft, gelukkiger in het leven staat, en dat uit naar iedereen en haar partner ook zo blij is dat die verstop spelletjes en stiekem gedoe voorbij zijn denk ik “ja dat wil ik ook voor haar en voor mij.” Mijn man is altijd wat zoekende naar zich zelf gedraagt zich in iedere setting anders. Veel mensen hebben niet die zelfde Eric gezien die ik zie als wij samen zijn. Het lijkt me geweldig om al die maskers de deur uit te gooien en gewoon laten zien we zij is. Ik ben enthousiast na het lezen van dit verhaal. Het is 1:30 uur zou ik hem wakker maken ? Ik waag een poging hij wordt wakker. Ik vertel in het kort wat ik gelezen heb, maar het komt niet binnen enkel een hmmmm komt eruit en valt in slaap. Ik besluit ook maar om te gaan slapen en morgen verder te gaan kijken. Van dat slapen kwam echter weinig terecht mijn hoofd bleef malen maar de volgende dag startte gewoon weer een gewone dagelijkse dag zoals altijd. Eric begon er niet zelf over dus het was duidelijk dat het vannacht niet binnen was gekomen wat ik had verteld. Ik besloot alles zelf eerst op te zoeken en te bekijken hoe zo’n transitie werkt en hoe je het opstart wat het kost, hoe zit het met de zorgverzekering? Alles wat ik maar kon vinden ben ik gaan lezen over dit onderwerp. 

De Vraag. 

Toen onze dochter 2 maanden oud was besloot ik die vraag eens te gaan stellen. Hij had een lange rit gehad op de vrachtwagen, en het was al laat tegen 22:00 toen hij thuis kwam nog voor hij zijn jas en schoenen uit kon doen floepte het eruit. 

“Is het geen tijd om de vrouw te zijn die je hoor te zijn.”

Met open maand staarde hij mij aan en je zag hem denken. Ik zette een bak koffie voor hem en thee voor mij en ben alles gaan vertellen wat ik ontdekt en gelezen had. Daarna heeft hij bijna 2 weken zijn mond gehouden en niets meer gezegd en zei uiteindelijk ‘ja, dat zou eigenlijk wel geweldig zijn om te zijn wie ik eigenlijk ben’.

Vanaf dat moment begon er een lange reis, met heel veel emoties veranderingen en spanningen zenuwen noem maar op. Er kwam zoveel meer op ons af dan we eigenlijk hadden verwacht. We dachten dat het zwaar zou zijn maar daar hadden we ons wel even op verkeken het werd niet zwaar maar loodzwaar. We hebben meerdere breekpunten gehad en moesten het leven samen compleet opnieuw ontdekken. Ik moest enorm wennen aan het feit dat ik niet meer de enige vrouw, de lady des huizes was. Waar voorheen ik altijd het prinsesje was, diegene met de mooiste outfits en de aandacht van andere op mij nam als de vrouw van Eric, de moeder van drie kinderen en alles in en rondom het huis mijn terrein leek te zijn, moest ik nu die rol delen met mijn vrouw. We waren nu samen de ladys van het huis. Ook zij kreeg steeds meer zin en de behoefte om zich als moeder te ontpoppen, Tijdens het shoppen draaide het niet meer enkel om mijn outfits maar eigenlijk alleen nog maar om die van haar. Alleen durfde ze vaak niets te kopen dan sloeg de onzekerheid toe. Eric genoot van het Erica zijn, de vrouw in haar kwam per keer meer naar buiten. Hierdoor vergat ze ook vaak dat ik er ook nog was, en mijzelf ook graag nog wilde voelen als de vrouw. Voorheen kreeg ik de complimentjes, als ik me een keer had opgedoft en mijn best had gedaan er leuk uit te zien. Nu waren die compleet verdwenen of nouja omgekeerd. Ze vergat mij te complimenteren maar vroeg meerdere malen naar haar eigen looks wat ik van haar vond of ze mooi was, of ze zo naar buiten kon, of het vrouwelijk genoeg was. Natuurlijk besefte ik ook dat dit grotendeels uit onzekerheid ontstond, maar ik miste het enorm. In het begin lukte praten erover ook niet, ze snapte niet goed wat ik bedoelde. Wat ik voelde werd dan een beetje chagrijnig en knorrig en wuifde het weg als ik een gesprek aanknoopte. Maar na een poosje kwam de boodschap alsnog binnen. Wat ervoor heeft gezorgd weet ik nog steeds niet maar dat geeft ook niet. Het gaat om het vervolg. We praten erover en werkte eraan. Het was duidelijk dat we beide nog zoekende waren in onze nieuwe leven als twee vrouwen, en dat heeft tijd nodig. Ook haar hobby's, haar interesses veranderde beetje bij beetje. De gedachten dat ze niet meer hoefde te doen alsof ze auto’s vrachtwagens en gereedschap etc..., leuk vond bleek een opluchting te zijn. Het gaf haar de ruimte om nieuwe dingen te ontdekken. Dingen die ze echt leuk vond.

Ook hier moest ik even aan wennen. Toen we de transitie begonnen dacht ik dat enkel het uiterlijk zou veranderen naar meer vrouw. Dat eigenlijk alles zou veranderen was me nu wel duidelijk. Deze transitie betekende dat ik langzaam besefte dat ik met een heel ander persoon was getrouwd. En dat we samen tijd nodig zouden hebben om deze nieuwe persoon te leren kennen was overduidelijk. Maar door te praten en praten, samen dingen doen, nieuwe hobbys uitproberen, kwamen we toch gewoon weer uit bij elkaar. 

We leerde heel veel bij over ons zelf en onze relatie en kwamen er vaak ook steeds sterker eruit. Maar het VUmc zorgde ook voor de nodige spanningen met vele gesprekken en lange wachtlijsten voor de hormoonbehandeling en operatie, en de eisen die daarvoor behaald moesten worden. Die periodes zorgde voor veel stress. We waren sneller kortaf naar elkaar als er weer een belangrijk moment aan kwam voor de vooruitgang van de transitie. Voor Erica liep het emmertje snel vol en ze had het gevoel nooit het einddoel te bereiken. Ze raakte zelfs depressief doordat het VUmc je helemaal leeft. Dit zorgde natuurlijk ook voor spanningen tussen ons. Ik wist niet altijd goed hoe te reageren. Ik wilde haar helpen, en bleef zeggen dat we er echt wel komen, dat alles goed komt. Maar dit maakte der vaak enkel nog onzekerder. “Hoe konden we dat nou weten” waren haar gedachtes. Ik heb haar een lange tijd echt heel hard achteruit zien hollen en ik stond voor mijn gevoel aan de zijlijn toe te kijken want ik kon niets bedenken om haar op te beuren. Ondanks alles bleek ook nu dat blijven praten, ook al wist ik nog zo weinig terug te zeggen, onze redding was om door deze periodes heen te komen.

Tijdens de transitie kwamen we ook steeds meer dingen tegen waar we over na moesten denken hoe we dat het beste zouden aanpakken.

Onze dochter van 2 maanden zou er het minst van mee krijgen en eigenlijk niet beter weten. Maar de jongens moesten we het gaan vertellen. Onze oudste zoon was op het moment dat we besloten om de transitie in te gaan 7 jaar. Onze middelste zoon was 2 jaar. De jongens moesten we het gaan vertellen maar hoe vertel je een kind eigenlijk dat hun vader een vrouw blijkt te zijn, en we daar eigenlijk pas net achter zijn gekomen? Hoe zouden zij met deze verandering om gaan? Is het nu wel de juiste tijd of moeten we wachten tot ze alle drie wat ouder zijn, of het huis uit zijn? Dat waren de eerste vragen waar we mee zaten.

We besloten om het toch nu te doen en alles op te gaan starten om de kinderen de boodschap mee te kunnen geven dat jezelf zijn mag, dat je mag strijden om jezelf te mogen zijn en iedereen prachtig en uniek is. Ook vonden we het beter dat de transitie afgesloten kon worden voor de oudste zelf de pubertijd in zal gaan. Wanneer hij in de pubertijd zal zijn en zelf aan het ontdekken is wie hij is met gierende hormonen door je lijf en lichamelijke veranderingen.  Daar naast ook nog een vader die van man naar vrouw gaat zou wat veel zijn. Ook vonden we het geen goed idee om het uit te stellen tot de kinderen groot waren en het huis hadden verlaten. Zo iets nog jaren geheim houden, en dan pas vertellen zou niet alleen voor ons zelf erg zwaar zijn maar hun vertrouwen ook flink kunnen beschadigen. En wat voor boodschap geef je dan mee, je mag jezelf niet zijn zolang je kinderen in huis hebt ? Zouden zij zich dan niet heel rot kunnen gaan voelen? Wat als ze zouden gaan denken dat doordat zij er waren hun vader niet zichzelf kon zijn?  Nee, wachten was niet de juiste beslissing dat voelde niet goed.

“Hoe komt het dat papa eigenlijk een meisje is” 

Toen Eric officieel stond ingeschreven bij het VUmc Amsterdam zijn we het Dylan de oudste gaan vertellen. Dylan had papa al vaker in rokken zien lopen, en we begonnen te vragen wat hij daar van vond. Hij gaf aan dat het hem eigenlijk niet uit maakte, en toen we vertelden dat papa eigenlijk een vrouw is en wil zijn haalde hij zijn schouders op met ‘is toch prima, hij/zij wat maakt het eigenlijk uit’. Hij wilde er niet verder over praten maar lekker verder spelen. Het was een paar dagen later toen hij er zelf op terug kwam. Dylan vroeg ‘hoe komt het dat papa eigenlijk een meisje is ?’ ik vroeg wat hij zelf dacht hoe dat kwam. Wat hij toen zei deed mijn hart doen smelten. Hij zei;

‘Ik denk dat toen oma zwanger was van papa, dat de buik van oma eigenlijk een jongen wilde maar de baby een meisje wilde zijn. En dus werd de baby van buiten een jongen en van binnen een meisje’ Ik zei hem dat ik dat niet beter had kunnen verwoorden dan dat hij dat nu had gedaan en gaf hem gelijk.

Het was in de supermarkt dat Dylan er meer over begon na te denken over wat er nu gebeurde. We waren nu iets verder en steeds meer mensen wisten wat er speelde. Eric werd nu Erica genoemd en liep vrijwel altijd buiten werk om in dames kleding. Dylan riep “papa” in de supermarkt toen hij wat wilde vragen maar trok een verwijfeld gezicht en stelde de vraag uiteindelijk niet. Eenmaal thuis begon Dylan er zelf over waarom hij zo’n twijfel gezicht had getrokken. Hij gaf aan dat hij het nu raar vond om papa te zeggen terwijl papa in een rok stond hakken droeg en make-up op had, en de lange haren mooi opgestoken had (gelukkig had ze al lang haar dat kwam nu erg van pas). Hij vroeg ‘mag ik nu mams gaan zeggen’, mama voor mama, en mams voor papa. Vanaf dat moment werd het dus mama en mams.

Onze middelste zoon Tristan was 2,5 jaar toen dit allemaal speelde. Hij was een jongen dat nog erg weinig sprak. De veranderingen van papa naar mams ging ook eigenlijk heel soepel. Hij was nog klein en niet bezig met jongens en meisjes kleding en doordat zijn grote broer mams begon te zeggen nam Tristan dat eigenlijk heel snel over. Voor hem was het heel snel heel gewoon. Op de peuterspeelzaal vertelde hij ook over zijn twee mama’s alsof het altijd zo was geweest dat hij 2 mama’s had. Niets vreemds aan. Ergens weet hij het wel dat het eerst papa is geweest. Hij versprak zich ook wel eens en zei dan papa, maar verbeteren deden we niet het mocht hun eigen keus zijn hoe ze Erica wilde noemen. Hoe langer de transitie bezig was hoe meer dat gewoon mams werd.

We kwamen steeds meer andere dingen tegen om over na te denken.

Langzaam aan kwamen we zo steeds meer dingen tegen. Zoals hoe doe je nu Vaderdag? De kinderen voor Moederdag twee dingen laten knutselen op school of speelzaal, en niets met Vaderdag vonden we geen goed idee. Dus al gauw besloten we samen met school dat ze met Moederdag voor mij wat knutselen en met Vaderdag knutselen ze iets voor mams alleen zetten de juffen geen vader of papa neer maar mams. En dat gaat goed. Ook met die dagen vieren is het heerlijk dat we zo beide onze eigen dagen houden en de kinderen gewoon op school mee kunnen doen en mee praten over de dag.

Tijdens de transitie merkten wij ook zelf dat de kinderen hier door ook heel anders tegen jongens en meisjes dingen aankijken dan veel klasgenootjes. De scheiding tussen jongens speelgoed en meisjes speelgoed of kleding werd flinterdun. Tristan Zag zelf een poosje helemaal geen scheiding in de kleding meer. Hij vond jurken roken en verkleden als prinses helemaal geweldig, en dansten blij met deze kleding. Als iemand zei dat dat voor jongens is, dan zei hij heel duidelijk dat dat niet waar kon zijn en dat jongens en meisjes het zelfde mogen. Niet alleen kinderen zeiden er wel eens wat van, ook volwassenen die ongerust vroegen of we denken dat onze zoon dan ook transgender is, omdat hij die meiden dingen en kleding leuk vind en of we ons daar geen zorgen over maakte. Wij zelf hebben ons daar nooit zorgen over gemaakt. Tristan is wie hij is, een heerlijk kind. Inmiddels is hij nu 7 jaar oud en hij vind zich zelf echt gewoon een knul maar nog steeds is hij niet bang om te laten zien wat hij leuk vind. Zo ging hij afgelopen jaar met het schoolcarnaval als een echte prinses met een pruik op met lange haren make-up en een prachtige lange jurk aan. Als iemand vroeg waarom hij als meisje ging zei hij ‘draai jij eens een rondje met je broek aan? dat is lang niet zo leuk hé als draaien en dansen met een jurk aan’ en draait vrolijk een rondje. Al hoort hij nog zoveel opmerkingen erover hij haalt zijn schouders op en blijft lachen en stralen.

Ook aan Dylan inmiddels 12 jaar oud merk ik profijten van het laten zien dat je jezelf mag zijn. Dylan is ook geen typische jongen houdt niet van voetbal, is geen stoere bink met brede schouders, of echt het grove bouwwerk en stoer doen. Dylan is een smal jongetje met een fijn gezicht met lange blonde haren en helder blauwe ogen en net als mama een echte bleek scheet met weinig kleur. Heel anders als zijn broertje Tristan die ook een fijn mannetje is om te zien, maar wel een stoer jongens kapsel uitkiest met stekels en kort geschoren zijkanten en bruine ogen en wat donker haar, iets bruiner huid tintje. Tristan lijkt veel meer op mams. Maar Dylan is ook wat betreft jongens en meisjes kleding heel makkelijk. Het is niet zo dat hij ook een jurk zou aan trekken, maar een stoere meiden skinny jeans draait hij zich niet voor om. Afgelopen periode droeg Dylan bv een grijs blauwe zomerjack waar in de binnen kant girl stond, maar hij vond het mooi en hem goed staan. Dylan zit vaak op de bank als een dame met 1 been over zijn knie en is ook gewoon heerlijk zich zelf. Heel erg bezig op het moment met zijn kleding keuzen, maar heeft een brede blik. Kijkt totaal niet naar wat andere dragen in zijn klas, maar naar wat hij mooi vind. Staat op de kickboksschool enorm trots met knal roze handschoenen ook al hoort hij al een jaar lang dat die voor meiden zijn. Dylan wordt ook vaak gezien door volwassenen als een meisje en vaak zo aangesproken. Maar over algemeen wordt hij hier niet boos over en legt rustig uit dat hij een jongen is. Onbewust of ook een beetje bewust hebben zij door de transitie een gender neutrale opvoeding gekregen. We zijn het niet echt bewust gaan doen als een opvoed manier, maar is het zo ontstaan.

Mams is mams 

Naast de jongens hebben we nog onze dochter Taylor van inmiddels 5 jaar. Ook een blond meisje lichte huidskleur en helder blauwe ogen. Zij weet niet echt beter dan dat mams mams is. Ze was immers 2 maanden en heeft eigenlijk nooit anders gezien. Wat je bij de jongens ziet dat ze heel genderneutraal zijn in hun keuzes kan je bij onze dochter compleet vergeten. Zij is een echt meisje meisje. Alles wat roze, glitters, eenhoorns en regenbogen bevat is geweldig. Prinsessen kronen, een kast vol echte meiden kleding en tasjes vind ze helemaal het einde. Er zit niets jongensachtigs in bij haar. Maar ook zij is gewoon lekker haar zelf. En als Tristan ook even een prinses wilt zijn pakt ze gewoon een prinsessen jurk van haar verkleed rek en leent die maar wat graag uit aan haar broer, om samen prinses te spelen en doen alsof ze in een groot kasteel wonen. Taylor is er erg trots op dat ze twee mama’s heeft en verteld dit wat graag aan iedereen. Ze is nog niet gekomen met vragen waarom zij geen papa heeft en andere kinderen wel. Of waarom het bij ons net even anders is dan bij de vriendinnetjes. Of die er gaan komen? ja vast wel maar dan beantwoorden we die met alle eerlijkheid. We houden niets geheim. Ze kent ook alle foto’s waar mams nog gewoon papa was maar ziet daar eigenlijk alleen maar mams in. Waarschijnlijk omdat ze niet beter weet en zij het gewoon als twee vrouwen weg zet als ze ons samen op een oude foto ziet. Dat mams in een houthakkers hemd op de foto staat als een echte vent kijkt ze dwars door heen.

De Operatie 

Op 7 Dec 2018 is mams geopereerd en heeft zij de vaginaplastic operatie ondergaan en het blijkt de beste keuze ooit te zijn geweest. Erica voelt zich vanaf dat moment nog meer haar zelf dan ooit te voren en wij zijn gewoon nog altijd samen al 17 jaar lang. En ik hoop dat daar nog vele jaren bij mogen komen.

Deze transitie heeft mij laten zien dat liefde verder gaat dan de buitenkant en dat de binnenkant is dat telt. Of ik nu een man of een vrouw naast me hebt staan maakt mij niet uit. Het belangrijkste dat telt, is dat de persoon die naast mij staat als zichzelf staat en daardoor van haar zelf kan houden en ook makkelijker liefde kan geven aan anderen, dus ook aan mij. Wanneer je lekker in je vel zit heeft iedereen in je omgeving daar net zo veel profijt van als jij zelf.