Vasthouden, loslaten...repeat

Het was een vrijdag dat hij terug verhuisde naar zijn eigen huis, met zijn vrouw en dochter weer samen onder 1 dak. Hij ging met een gemengd gevoel: totaal geen behoefte om te veel bij zijn vrouw te zijn en mij niet meer zomaar kunnen zien, maar ook gedeeltelijk blij om dichterbij zijn dochter te kunnen zijn. Eindelijk met haar wakker worden, haar in de nacht heerlijk te kunnen zien slapen en alle stapjes meemaken die ze zette op een dag. Zijn vrouw had in de afgelopen 5 maanden geen enkele keer hun dochter aan hem mee gegeven. Vanuit een moederhart begreep ik haar beslissing deels, al zag ik ook de pijn en onmacht die Nick voelde. Hij vulde het in als dat ze hem zo wilde manipuleren om gewoon terug thuis te komen wonen. Hij mocht zijn dochter zien, alleen in hun huis en als ze echt weg moest en hij alleen met haar bleef, nam ze zelfs de kinderwagen mee, zodat hij niet eens voor een wandeling met haar het huis kon verlaten. Hij was natuurlijk aan alle kanten de boeman, dus hij deed maar geen moeite om dit gevecht aan te gaan. Het doel wat zijn vrouw voor ogen had, had hiermee wel een averechtse uitkomst gehad: hij was nog verder van haar verwijderd geraakt. Dat maakte het voor mij niet minder erg. Ik ging kapot van binnen dat ze nu iedere nacht in 1 huis spendeerden. Ik liet me hier niet te veel over uit, maar liet hem wel vaak bevestigen dat hij niet in 1 bed sliep met haar. Hij had een matras geregeld bij zijn ouders en had zijn intrek gedaan op de zolder. En nu was het voor mij afwachten. Wat zou er gaan gebeuren? Zou hij zwichten onder de druk en voor de goede lieve vrede zijn gezin compleet houden? Of was de breuk onherstelbaar en wachtte nu een lange vechtscheiding en ruzie met zijn ouders?

Nu ik dit zo typ, komt er weer een flinke lading schuldgevoel over mij heen. Het lijkt misschien voor sommige mensen onvoorstelbaar dat ik mijn gevoel en verliefdheid voor een getrouwde man niet kon tegenhouden. Ik heb daar echt wel schaamte voor gehad en misschien nog wel een beetje ergens. Ik besef echt wel wat voor een verdriet dit op dat moment veroorzaakte bij een net bevallen moeder en ik heb dat veroorzaakt. Maar ik weet ook dat ik niet de enige ben, die dit overkomt en misschien kan net mijn verhaal iemand weer een dag verder helpen. Ik ben gewoon een mens van vlees en bloed, en man man man, wat was ik verliefd op deze man! En hij op mij, daar twijfelde ik niet aan. Ik had zoveel liefde voor hem, dat ik realistisch kon blijven en hem liet gaan die vrijdag. Zijn dochter verdiende deze kans.

Mijn angst voor verzoening tussen hen werd echter die zaterdag al onnodig verklaard. Die avond liep de stress tussen hen al zo hoog op, dat hij mij ineens belde, omdat ze boos het huis verlaten had. Die maandag stond hij alweer voor mijn deur. En een week later was het hoge woord eruit: Hij wilde scheiden. Hij was heel duidelijk geweest en was ook zelf de boodschap bij zijn ouders en schoonfamilie gaan verkondigen. Het enige wat zijn vrouw nog eiste was relatietherapie. Voor haar als laatste redmiddel voor de grote stap, voor Nick een manier om eventueel de communicatie te verbeteren, voor na de scheiding. En hoewel hij al het proces van accepteren achter de rug had, moest dat bij haar nog beginnen. Ze vroeg dus om tijd. Ook dit begreep ik en drukte Nick op het hart dat hij hier in mee moest gaan. Ze had al ontzettend veel moeite om hun dochter los te laten, dus laat staan om haar enkele nachten te moeten gaan afstaan. Nick ging ondertussen naarstig op zoek naar een huurwoning. Hun huis was van hen beide, dus dat kon pas afgehandeld worden bij de daadwerkelijke scheiding. Zijn ouders hadden inmiddels een beetje rust kunnen vinden in de situatie en hij kreeg al iets meer steun van hun kant. De relatietherapie was in april al afgerond en hierna was ook binnen 6 weken de scheiding rond. Dit schrijf ik nu in 1 zin, maar die tijd tussen februari en mei duurde eeuwen voor mijn gevoel. Na 4 lange maanden vond hij eindelijk een leuk huisje in een naastgelegen dorp. Ik was mega blij! De zomer begon, Nick had een eigen huis en daar konden we eindelijk ook samen zijn. Bij de scheiding was ook een voorlopige omgangsregeling getroffen en aangezien Nick onregelmatig werkte, betekende dit voor hem 3 nachten in de 5 weken, opbouwend naar 4 nachten en iedere maandag en woensdag voor of na zijn dienst. Heel karig natuurlijk, maar Nick wilde zijn ex ook hierin wat tijd geven om dit op te bouwen.

Mijn familie was intussen ook de situatie gaan accepteren en na zijn verhuizing, kwam hij zich ook voorstellen. Dat klikte heel goed! Buiten zijn ontrouw, is hij gewoon een hele, fatsoenlijke, nette en grappige man, die leuk kan kletsen en geïnteresseerd is in een ander. Dat was voor mijn ouders ook nieuw: een fatsoenlijke kerel naast mij... Mijn "kamp" van vrienden en familie zagen ons nu gewoon als stel. Dat was zo'n fijn gevoel!

Zijn ouders was een ander verhaal. Tot nu toe was het ons nog steeds gelukt om onder de radar te blijven, dus ze hadden geen weet van ons contact. Hun onderling contact was natuurlijk ook wat bekoeld, dus Nick had vrijheid genoeg om tijd met mij door te brengen in zowel mijn als zijn huis.  Zijn moeder had wel enkele keren terloops aangegeven dat hij echt niet meer met mij hoefde aan te komen na zijn scheiding. Die drempel werd dus gewoon nog hoog gehouden voor Nick, om openhartig over te kunnen praten. Hij was enig kind en hij besefte echt wel dat hij ze al genoeg verdriet had gedaan in het afgelopen jaar. Het leven werd heel snel normaal op deze manier. We werkten, sliepen zowat iedere nacht samen, waren in zijn huis als Don bij zijn vader was en deden verder leuke dingen met vrienden. Als hij op woensdag zijn dochter had, was hij meestal bij zijn ouders, verder zag hij ze niet veel. En hoewel ik me soms niet fijn voelde bij het verzwijgen, snapte ik het wel. Ik zag ook in deze situatie het nut in van iedereen de tijd geven. Het was hun tempo waarin ze dingen een plek moesten geven, door te gaan pushen, maakte ik het misschien alleen maar erger. Nick en ik hadden gewoon een volwaardige relatie, alleen wist niemand van zijn vrienden of familie dit. Alleen zijn beste vriend wel en die was inmiddels ook bij gedraaid, richting mij. We konden een hele hoop, gingen weekendjes weg, shoppen, samen boodschappen doen en uiteten. Alleen was dit dan wel in restaurants en supermarkten, net iets verder weg.

En zo ging de zomer voorbij. De omgang verliep redelijk en ook met zijn ex leek het beter te gaan. Dat gunde ik haar ook, ik wilde voor hun dochter natuurlijk 2 gelukkige ouders. Tegen het najaar begon het geheime leven bij mij toch meer te kriebelen. Kon hij echt niet langzaam vertellen hoe leuk wij het hadden? Dadelijk kwamen de feestdagen en dan was het toch ook niet fijn om alles sneaky te doen? Nick probeerde het en gaf aan bij zijn ouders dat hij iemand had waarmee hij het leuk had en dat er serieuze vlinders bij hem waren. "Als het maar niet die kassatrut is." was de reactie. Ik kan wel blijven zeggen dat ik dit begrijp, maar ik begon me nu wel gekwetst te voelen. Ze kenden mij helemaal niet en ze wisten niet eens half hoe leuk wij het hadden en hoe gelukkig hun zoon was met mij. Nog steeds ging het tussen ons heel goed, die klik was nog net zo heftig als in het begin een jaar geleden, dus dit was geen bevlieging. Ik wilde Nick niet tussen 2 vuren zetten, dus liet het maar weer rusten. Hij was gelukkig zelf ook heel erg boos erover en liet zijn ouders even links liggen. Na een week of 3, kwam zijn moeder verhaal halen over waarom hij niet meer langs kwam en dat ze vooral ook hun kleindochter misten. Nick kon nu niet meer terug. Hij barstte los over zijn ongenoegen en vertelde haar boos en verdrietig tegelijk dat hij wel degelijk met mij was, dat hij hartstikke gelukkig was en dat zijn hart brak over het feit dat zijn ouders hem dat geluk nog steeds niet gunde. Toen ze tot bedaren waren gekomen, vertelde hij voorzichtig over mij en over onze relatie. Ook gaf hij aan dat wij hen niks wilden opleggen en dat we ze de tijd wilden geven om dit een plek te geven. De eerste stap was gezet. Hij ging weer naar ze toe op woensdag en steeds vaker werd er gepraat over ons en wat we meemaakten. Dat dit al kon, was voor Nick een fijn gevoel. Hij hoefde zijn eigen leven niet meer te verstoppen. Ze accepteerden dat wij samen waren en ook tijd doorbrachten. Ook met kerst, nieuwjaar en de verjaardag van Nick in februari 2019. Mijn verjaardag was in maart en Nick bood aan deze in zijn huis te vieren met mijn ouders en zus, omdat de woonkamer net iets groter was. Nadat alle voorbereidingen getroffen waren, ploften we op de bank en hadden we nog een paar uurtjes voor het bezoek kwam. Ineens ging de bel... En daar stonden ze, met een grote bos bloemen. Voor mij.