Trots, blijdschap, teleurstelling en verdriet!

Trots, blijdschap, teleurstelling en verdriet!

Tranen, dubbele tranen...

Een weekend van uitersten!!

Mijn jongste heeft al vanaf zijn jonge leeftijd een taal achterstand... Veel oorontstekingen gehad en laat (niet) gaan praten is daar de ultieme combi voor! Afgelopen vrijdag gingen wij voor de zoveelste keer naar de logopedie, wat echt een feest is voor meneer! De logopedist gaf een aantal weken geleden aan dat ze hem graag wilde testen zodat we konden kijken hoe hij ervoor staat zo net voordat meneer naar school gaat! Afgelopen vrijdag was de laatste ronde van de test, terwijl ik met meneer een spelletje deed ging de logopedist even aan het rekenen zodat we meteen met een uitslag naar huis konden gaan... Mijn mond viel open toen de logopedist mij de uitslag vertelde... Zinsopbouw gemiddeld goed, taalspraak bovengemiddeld, taalbegrip bovengemiddeld... Jeetje zeg, wat heeft hij hard gewerkt!! (In de eerste testen waren de resultaten allemaal onder gemiddeld) Ik merkte dit natuurlijk wel, maar als dat dan in zo’n resultaat wordt weergegeven ben ik toch even retetrots!! Een traan van blijdschap, trots, en vooral heel veel liefde!! Wat een geluk!!

En nu vandaag... De oudste moet afzwemmen! In een keer voor diploma B. Vorige week is het proefzwemmen geweest en dat ging goed, dus we zijn op de helft! Iedereen om me heen zegt, ach maak je niet druk! Als ze dat proefzwemmen gehad hebben dan is dat diploma al binnen! Maar ik weet, niets is minder waar, ze moeten ook met het diploma zwemmen door dat gat! En mijn oudste vind het spannend, verschrikkelijk en eng om door dat stomme gat te moeten zwemmen! Ik zet mijn beste beentje voor, koop een mooi cadeautje, leg hem uit waar hij aan moet denken, en zeg dat hij het kan!! En als antwoord krijg ik, jah mam maar dat gat... Na een peptalk thuis (meerdere om eerlijk te zijn) en nogmaals in het zwembad zelf, mag hij als eerste starten met zwemmen! De badmeester komt aan me vragen of aan het wedstrijd zwemmen is, hij zwemt netjes, goed en snel, dan komt de brostcrawl, en de rugcrawl, ook top... En dan zakt dat stomme gat naar beneden en zie ik de moed bij de hem in zijn schoenen (blote voeten) zakken, ik geef hem nog een duim maar het huilen staat hem nader dan het lachen! En ja hoor... het lukt niet! Nog een keer proberen, en nog een keer, en nog een keer proberen als alle ouders, broers, zussen, opa’s en oma’s weg zijn, maar meneer is zo verdrietig en teleurgesteld dat het gewoon niet meer lukt!!! En zo gaan we zonder diploma A en B richting huis... als ik hem in bed leg vraag ik hem of hij verdrietig is maar hij zegt nee, ik voel me alleen heel erg sip! Een traan van verdriet, teleurstelling, een beetje boosheid, maar ook trots op wat hij heeft laten zien en dankzij dit alles misschien nog wel meer liefde!!!

Wat is dat toch met kinderen... Die liefde is echt onvoorwaardelijk! 💙