To Build A Home

al dagen heb ik dit in mijn hoofd rond dwarrelen. al dagen heb ik een sterke neiging hierover te praten, hierover te vertellen.

het is augustus 2015. ik was net naar Rome verhuisd en ging daar een tijdje in een hostel als receptioniste werken. ik leerde je kennen. knappe verschijning, de typische dark and tall stranger, hippie, tikkeltje "out of my league" maar je vond mij ook leuk. er brak een leuke tijd aan. we brachten veel tijd samen door, wat we hadden leek steeds meer op een echte relatie, al had geen van ons beiden het ooit echt uitgesproken. december 2015. ik nam ontslag bij het hostel waar we beiden werkten en jij was er kapot van. een week later was het kerst en stond er een grote verrassing op ons te wachten.

•

2e kerstdag 2015, een positieve test.

zwanger, echt zwanger. ik voelde het ergens al. ik wist het ergens al. alsof ik het aan had zien komen. ik was een hele mix aan emoties. verward. geschrokken. bezorgd. blij. een week later vertrok ik naar Italië om oud & nieuw met je te vieren. we huilden samen, hoe gaan we dit doen? wat willen we? ik wilde het kindje, dat stond voor mij vast. je wist even niet of je dit wel wilde. ik gaf je een "way out". ik zei: "als je Europa wilt rondreizen in een camper en af en toe updates over onze zoon wilt ontvangen, of niet, zeg het me dan." maar gelukkig wilde je deel uitmaken van ons leven. jij moest er even aan wennen maar was uiteindelijk toch blij.

•

ik vertrok weer naar Nederland en er brak een leuke periode aan. dacht ik. ik was zwanger en gelukkig. gezond kindje in mijn buik. steeds groter groeiende buik, en zo dankbaar.

toch stond jij niet aan mijn zijde. natuurlijk had ik de steun van mijn familie. maar het is natuurlijk onbetaalbaar om samen met de vader van je kindje de zwangerschap mee te maken. de blijdschap en de spanning te delen. je maakte het mee vanaf een afstandje. het geslacht van ons kindje vertelde ik je aan de telefoon. je was blij en trots.

•

jij wilde ook naar Nederland komen. en dat deed je, maar een paar maanden te laat. je hebt bijna mijn gehele zwangerschap gemist. ik heb je steun nodig gehad, maar je was er niet. je wilde je werk nog afmaken in Italië en dan naar Nederland emigreren. ik reisde vaak naar Italië. om je te zien. om je mijn buik te laten zien.

toen het eenmaal tijd was, kwam je, toen ik 38 weken zwanger was, naar Nederland. om je zoon geboren te zien worden. je was net op tijd, want Luca kondigde zich aan met 39+1. wat was je trots en blij om je eigen zoon vast te houden.

•

helaas vertrok je toch weer naar Italië. je bleef vervolgens nog een aantal maanden. er brak een pittige periode aan. ik was zojuist moeder geworden, ik moest nog in die rol groeien. en dat deed ik grotendeels alleen. mijn moeder heeft mij zo goed gesteund en geholpen, dat jouw absentie minder pijnlijk was. toch had ik je overal graag bij gehad. het was zo’n bijzondere tijd, die eerste maanden, en jij hebt het grotendeels gemist.

•

gelukkig had ik mijn liefste ouders en broer aan mijn zijde, die me er doorheen hebben gesleept. zonder hen had ik een wrak geweest. zoveel mooie momenten samen doorgebracht met ons kleintje. toen al harten veroverend. 

•

januari 2017.

we pakten het vliegtuig en vertrokken voor een maand naar Italië. jij moest natuurlijk wel werken, dus we waren weer grotendeels alleen. we botsten vaak, stonden niet op één lijn, ruzieden. op een dag gaf je mij je laptop, zodat ik een film kon kijken terwijl onze zoon sliep. er bleven meldingen binnenkomen van whatsapp desktop. ik kon mezelf niet beheersen vanwege de vele meldingen en besloot te kijken.

•

had ik dat maar nooit gedaan, of misschien ook wel. ik las de meest gemene berichten, het kwam direct binnen tot in mijn diepste vezels. je schreef dat je binnenkort dertig zou worden en het "saaie vaderleven" zou beginnen. vervolgens schreef je dat je altijd aan haar dacht en je het jammer vond dat het nooit iets is geworden tussen jullie. ik vond het vernederend, ik was verdrietig. toch deed ik alsof er niets aan de hand was. niet wetende, dat dit nog maar het topje van de ijsberg was. ik voelde me sterk, terwijl mijn hart van binnen zojuist in duizenden stukjes was gebroken.

•

het werd alleen maar erger. ik noem haar even N. N. en jij raakten goed bevriend. jullie hebben dezelfde afkomst, dus dat heeft jullie band waarschijnlijk versterkt. ik kwam er achter dat jullie elkaar bizar veel zagen. veel tijd samen doorbrachten. elkaar als goede vrienden bestempelden. elke keer als je in Nederland was, kon ik mezelf niet inhouden. ik controleerde je telefoon. ik las berichten als: “wordt je niet moe van je vriendin?” waarop je antwoordde dat je inderdaad moe van me werd. je loog over waar je was, loog over je gevoelens. nu jaren later besef ik me pas hoe toxisch die tijd is geweest, en dat wanneer je iemand zijn telefoon moet controleren je eigenlijk niet met diegene samen moet zijn.

•

ik controleerde je telefoon en zag tal van berichten tussen jou en N. ik deed het vaak als we ‘s avonds samen in bed lagen. met mijn hart in mijn keel, en mezelf voorbereidend op het ergste. ik werd weer op mijn ziel getrapt door de berichtjes en ik voelde dat ik mezelf langzaam aan het verliezen was. mijn zelfverzekerdheid, mijn onbevangenheid en mijn oprechte lach. alles verdween dankzij jou en N. op een dag zag ik een aantal berichtjes die me altijd zijn bijgebleven. hoeveel pijn kunnen een paar woorden veroorzaken? heel veel pijn, want ik had na al die jaren nog steeds mijzelf niet teruggevonden.

•

toch heb ik nog heel lang gedaan alsof er niets aan de hand was. ik heb geen idee waarom ik bij je ben gebleven. misschien dacht ik dat het wel goed zou komen. dat je voor je gezin zou kiezen. ik had beter moeten weten, maar ik was destijds volledig in de ban van de hele situatie. tot ik op een gegeven moment voor mijzelf en onze zoon koos. ik voelde me sterk, het was alsof een soort oerkracht geboren werd en het overnam. beetje bij beetje vond ik mezelf terug, al heeft het jaren geduurd. intussen ben ik erg veranderd. ik ben minder spontaan, angstig, soms erg onzeker. ik heb intussen metershoge muren gebouwd waar je niet zomaar doorheen komt. ik heb moeite gekregen met vertrouwen.

•

toen je eenmaal naar Nederland was geëmigreerd, kwam je naar ons toe en vertelde je doodleuk dat je nergens spijt van had. misschien heeft dat me nog wel het hardst geraakt, het feit dat je niet doorhebt dat jouw woorden en daden consequenties hebben gehad. dat het mij compleet gebroken had. nog steeds doe je het af als iets waar ik me maar gewoon overheen moest zetten, terwijl het voor mij traumatisch is geweest.

•

ik heb deze momenten volledig alleen doorgemaakt, huilend in bed, niet begrijpend waarom je me dit aandeed. toch stond ik de volgende ochtend altijd weer klaar voor onze zoon, met een grote brede lach. ik wilde dat hij niets meekreeg van dit alles. dat hij zorgeloos zijn jeugd doorkomt, en hij daar niet van hoeft te herstellen. ik wil dat hij zich enkel de leuke momenten uit zijn jeugd herinnert.

•

ik kon helaas niemand in vertrouwen nemen, omdat ik van binnen helemaal lamgeslagen was. al mijn emoties zaten diep van binnen opgekropt. ik zette dagelijks een pokerface op. was misschien (hoogstwaarschijnlijk) niet zo lief voor de mensen om mij heen. ik heb het destijds aan mijn lieve collega’s verteld, omdat ik vaak diep in gedachten verzonken was. slecht presteerde. gelukkig kreeg ik al het begrip en liefde van mijn collega’s. toen ik op een dag naar “To Build A Home” luisterde, trok ik het niet meer. ik barstte in huilen uit, midden op de werkvloer. achteraf was het al met al, een hele heftige periode. waarin ik én een goede moeder wilde zijn, maar zo gebroken was dat ik mezelf totaal voorbij liep.

•

2019/2020.

toen ik in januari 2019 mijn huis toegewezen kreeg, herpakte ik mezelf. ik heb een thuis gecreëerd, voor mij en voor onze zoon. het gaat steeds beter. ik zie het nu als een grote les, ik heb zoveel van deze periode geleerd. o.a. zelfrespect en zelfverzekerdheid. en ik heb geleerd hoe ik signalen en rode vlaggen herken. ik stap nu sneller uit een relatie als ik deze dingen herken. ik kan nu goed alleen zijn. ik ben weer in mezelf gaan geloven. en ik probeer dagelijks om de beste mama voor onze zoon te zijn.

•

af en toe denk ik nog terug aan die vervelende periode. dan komt het weer naar boven en voel ik me een paar dagen intens verdrietig. dan herinner ik mezelf dat het leven te kort is en dat ik te jong ben om zo verdrietig te zijn. en dat er een dag zal komen waarop ik dit verhaal zonder tranen in mijn ogen en brok in mijn keel kan vertellen. ik ben sterk uit deze strijd gekomen. uiteindelijk komt alles goed.

...

There is a house built out of stone

Wooden floors, walls and window sills

Tables and chairs worn by all of the dust

This is a place where I don't feel alone

This is a place where I feel at home

♥️