Tijdje stil

Er is eigenlijk niet heel veel veranderd. Ik ben nog steeds niet gelukkig, maar definitief de knoop doorhakken? Ik weet niet of ik dat wil. Weer opnieuw beginnen. Weer verhuizen. Weer terug bij af en dan ook het geluk van je kids zo beïnvloeden. 

K. Is nog steeds niet uit zijn burn out, of eigenlijk is het geen burn out. Er komt steeds meer verdriet naar boven, wat meer hoort in de categorie ‘verknipte jeugd’. Steeds meer kom ik erachter wat er in zijn verleden is ‘misgegaan’.

Zijn ouders...

Onbegrijpelijk dat je je eigen kind zoveel verdriet kan aandoen, en nog steeds vernederen ze hem. Wel als ik er niet bij ben uiteindelijk, sneaky. Nooit is het goed wat hij doet. Alles wat hij voor zijn ouders doet wordt maar vanzelfsprekend gevonden en inpraten op je schuldgevoel zijn ze meester in. Ik begin ze gewoon te haten.. 

Alleen de situatie met K zijn ouders zijn veranderd. Naast de diagnose MS heeft zijn vader nu ook uitgezaaide darmkanker en zal hij niet meer herstellen. Wat ontzettend verdrietig is, begrijp mij niet verkeerd. Ik vind het echt erg voor hem. Alleen de slachtofferrol, waar hij voor deze laatste diagnose in zat, is zo extreem versterkt. Een maand na de diagnose was zijn crematie al geregeld. Had hij al afscheid genomen van zijn kleinkinderen.. misschien hoort het bij het rouwproces of bij het accepteren van... (wat niet te accepteren valt).. maar kom op.. je bent er nog en je hebt nog tijd, haal alles eruit!! Leef je leven, geniet van alles..

Zijn alles zijn z’n kleinkinderen, wat betekend dat wij in onze vrije tijd altijd paraat moeten staan voor hem. ‘Ja, in het ziekenhuis zeggen ze dat ik zoveel mogelijk moet genieten van de kleinkinderen. Dus wanneer komen jullie weer?’ ‘Dan pas? Zo laat? Ik wil dat ze dit weekend komen logeren’ etc. 

We zijn een week met elkaar weggeweest, voor hij startte met zijn levensrekkende behandeling. In die week hebben ik en K. Alles gedaan. Boodschappen, koken, opruimen, BBQ, kinderen lieten we volledig vrij zodat opa en oma alles konden doen. Eenmaal weer thuis werd er weer gekeken naar nog een week.. ik was gesloopt en twee compleet over-de-kook kids..

Nu in Corona tijd, hebben we onze zo naar uitgekeken vakantie naar Aruba geannuleerd. We gaan alsnog een weekje met het gezin, dus met zijn vieren weg, als reactie hierop kreeg K.:’o, zijn jullie dan weg? Dan kan je mij niet brengen naar het ziekenhuis!’ En ‘hoezo gaan jullie samen en gaan we niet met elkaar? Ik moet zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn Kleinkinderen en dit ontnemen jullie van mij!’ 

Wauw! Wat? 

Ik begin hem langzaamaan te haten. 

Nog meer omdat hij K. zo vernederd en hij hem als kind mentaal heeft mishandeld. Altijd ruzie thuis, schreeuwen, schelden, achterna zitten, alles wat K als kind deed was fout en dom en werd veroordeeld. K zijn droom om van zijn sport zijn werk te maken (hij was heel erg gespierd en hij wilde sportinstructeur worden) was idioot. ‘Ben jij helemaal gek geworden? Je hebt gestudeerd voor de horeca, dus je GAAT in de horeca. (Alsof je daar een topsalaris in verdiend?) 

Nu K zo in strijd is met wie hij is en wat hij wil en ik hem een schop onder zijn reet heb gegeven wilt hij alsnog zijn droom gaan verwezenlijken. Hoe zijn vader hierop reageerde? Dat wil je niet weten.. ik was in shock. Hij zei: ‘huh, sport? Hoezo? Ik wist helemaal niet dat je dat ooit wilde? Daar ben je nog nooit mee bezig geweest. Ach, die studie maak je toch niet af, dat doe je nooit.’ 

On-ge-lofe-lijk !

Maar ja, dit is natuurlijk niet mijn probleem.. of naja, dit is wat mijn gezin dus kapot maakt. Het jeugdtrauma van mijn vriend K. 

Ik kan niet meer. Ik loop over. Bij een negatieve opmerking of een negatieve zucht ontplof ik.. ik loop over van erfenis en verdriet en ik weet waar de schoen wringt maar heb niet meer de kracht of het geduld om te wachten tot K zijn shot op orde heeft. Hij verandert.. krijgt dezelfde trekjes als zijn vader en ik moet er niet aan denken om met zo’n man samen te leven. K weet het zelf ook en wilt veranderen maar inmiddels zijn we 3 jaar verder. 

Mijn rek is eruit en ik verander zelf als mens.. ik kom uit een warm nestje en ik kan echt veel hebben maar op een gegeven moment is het op. 

Zijn nieuwe psych sessie staat gepland op 29-09.. ik hoop dat we verder kunnen, maar eigenlijk wil en kan ik niet meer.. help mij, wat moet ik doen.. 

Thanks! X