Thuiswerken in een ongelukkige relatie.

Na 3 jaar heeft hij uiteindelijk toch weer een baan kunnen vinden, dit was voor mij weer een kleine opleving. Weer een sprankje hoop dat het goed zou gaan komen, want hij kreeg weer afleiding van een nieuwe baan, routine in het dagelijkse leven en misschien kreeg hij nu ook wel door dat zijn gedrag niet kon. Misschien hoorde hij nu van collega's hoe relaties in elkaar hoorden te steken en misschien kon hij dat gebruiken als zelfreflectie.

Toen kwam corona. Hij had gelukkig een baan waarin hij weinig tot geen contact had met mensen, waardoor hij gewoon door kon gaan met werken en niet opnieuw thuis kwam te zitten. Ik kon vanuit huis werken, maar dit waren lange dagen en het kwam regelmatig voor dat ik in het weekend ook moest werken om de drukte op te vangen. 

Tijdens mijn werkuren had ik geen zorgen, een rust als het ware, ondanks dat ik thuis was voelde ik mij toch veilig omdat ik alleen was. Maar zodra hij thuis kwam, was het nooit goed wat ik had gedaan. Als ik in mijn pauze snel de vaatwasser had uitgeruimd, de was had gedaan en had opgeruimd, had ik in zijn optiek naar de supermarkt moeten gaan voor boodschappen, ondanks dat ik maar een half uur pauze had en dit niet in die tijd te realiseren was. Zo waren het telkens steken die mij onzeker maakte, niks wat ik deed was goed of goed genoeg. Het moest altijd anders, beter, meer. 

Door corona werd de kleine wereld nog kleiner, visites werden beperkt, ergens heen ging niet meer, waardoor het voor mij resulteerde in 7 dagen per week thuis opgesloten zitten. En dat betekende dat ik 5 dagen lang tegen het weekend op kon zien. Maar dat betekende ook dat ik altijd thuis was, en dat zou het stiekem verstoppen van bier moeilijker moeten maken. En toch kreeg hij het voor elkaar. Natuurlijk kreeg hij het voor elkaar.

In het gootsteenkastje, in de magnetron, in de voorraadkast, zelfs in de kofferbak van zijn auto. Mijn obsessie voor het zoeken ging zo ver, dat ik stiekem foto's maakte als hij sliep, zodat ik ze kon vergelijken met de volgende keer. Voordat ik naar bed ging, telde ik de lege flesjes in de voorraadkast, om er vervolgens achter te komen dat hij 's ochtends vroeg alweer flesjes weg had gebracht zodat de flesjes van die avond er bij konden zonder dat het meer flesjes zouden lijken. Als ik iets uit de voorraad kast moest pakken, ging ik voelen of er flesjes kouder of warmer waren dan de andere, want dan wist ik dat ze er pas recent stonden. 

De flesjes kon ik opzich nog wel aan, het waren de blikken die het probleem vormden. Flesjes hebben namelijk minder inhoud, een lager percentage dan de blikken die hij haalde. Het waren altijd halve liter blikken, altijd zware blikken. En blikken kon je niet neerleggen, wat betekent dat die halve liter in een paar slokken naar binnen moest. Want hij kon een blik niet lang open laten staan, niet overal makkelijk uit het zicht neerzetten.

Ik kon niet meer, maar ik kon nergens heen. Was ik eindelijk zo ver dat ik wist dat ik niet door wilde, zat ik op de eerste stap van het doorhakken van de knoop, stond je met je rug tegen de muur en voor een dichte deur. Je wil niet het risico lopen dat je iemand besmet, zeker niet een van je ouders en dat zij hier ziek van worden of komen te overlijden. Dat vergeef je jezelf nooit, en zo blijf je in de situatie zitten. Zo blijf je doorgaan, blijft er telkens iets komen waardoor je denkt 'ik kan het niet. Niet nu, nog niet.'