Rust en vertrouwen krijgen.

Na mijn keiharde val op aarde, heb ik in de zomer van 2016 proberen te genieten van mijn vrijgezelle leven. Daar kwam al snel weer Tinder bij, vooral als afleiding voor mijn gebroken hart. Ik ging op date, merkte dat ik me niet kon open stellen en kapte ieder contact weer af. Die zomer bracht festivallen, een vakantie en gezellige avonden met vrienden met zich mee en ik heb er een mooie tijd van gemaakt. Maar wel nog met een klein pijnrandje. Ik moest nog erg vaak aan mijn oud klasgenoot denken en ik merkte dat ik zelf compleet het vertrouwen in mijn judgement kwijt was. Wie was nou betrouwbaar en wie niet? Ik kwam erachter dat ik toch steeds zelf werd aangetrokken naar de "bad boys". Mannen die het niet zo nauw namen met de waarheid of hun echte zelf te laten zien. De meesten hadden maar 1 doel en voor ik dat in de gaten had, was het al te laat. Ze hadden me heel snel al ingepakt, sneller dan me lief was. Na die zomer zag ik dat pas in en dat ik het toch echt zelf in de hand heb, wie ik in mijn leven laat. En die van Don. Mijn ex had al de nodige nieuwe dames aan hem voorgesteld en ik wilde niet ook zo zijn richting Don. 

Als gevolg van dat besef, sloot ik me compleet af. Geen Tinder meer, geen dates en gewoon eens de focus op mijn basis: Mijn lieve Don en ik, wij tweetjes. Dat lukte, want ik had zo de balen van dat gedate, dat ik er echt helemaal klaar mee was. Ik verzoende me met de mogelijkheid dat we met tweetjes zouden blijven. Ik besefte hoe geobsedeerd ik was over het zoeken naar een levenspartner.  Vandaar dat ik ook zo "makkelijk" genoegen nam met de minder geschikte exemplaren. De vader van Don was eigenlijk al voorbeeld nummer 1. Waarom vond ik koste wat het kost samen blijven met iemand die niet bij mij paste, belangrijker dan alleen mijn leven leuk maken? Waarom was een relatie zo belangrijk voor mij? Vanaf mijn jeugd had ik dat als ideaalbeeld. Ik samen met de liefde van mijn leven, een paar kinderen, een mooi huis en gewoon simpel gelukkig zijn. 

Het alleen zijn had ook veel voordelen. Ik kon alles zelf bepalen: de inrichting van mijn huis, wat er op tv kwam, wat we aten. En Don deed het prima, die was zo lief en grappig. Ik had genoeg vriendinnen, dus als hij bij zijn vader was, had ik ook genoeg lol. 

De dag dat ik nog wel steeds geconfronteerd werd met mijn alleenstaande leven, was de zondag. Wat een rotdag vond ik dat. Vanuit thuis had de zondag voor mij een ontspannen betekenis, die je speciaal maakt met je gezin en leuke dingen doet. Iedereen om mij heen deed dat dus ook, met als gevolg dat ik dan vaak alleen zat met Don, die toen die winter 3 werd. Mijn ouders waren vaak weg, mijn zus en vrienden hadden die dag ook vooral focus op hun eigen gezin. Dan kwam het gemis van die arm om me heen wel altijd nog ff extra hard binnen. Ik voelde me dan heel eenzaam.

Maar toch aan vrienden geen gebrek. Een hele goede vriendin zat ook vaak alleen thuis, omdat haar man chefkok was. Uiteindelijk belandde ik dus steeds vaker op zondag bij haar. Don kon zo fijn spelen met haar kids en ook wij hadden de grootste lol. Ze was al jaren mijn vriendin en inmiddels wisten we alles van elkaar. Haar deelde ik ook mede dat ik er genoeg van had. Stomme mannen; ik bleef wel gewoon alleen, zoveel rustiger!