Relatietherapie

Mijn partner heeft een lange periode behoorlijk wat van mij moeten incasseren. Echt, ik had het begrepen als hij de benen zou hebben genomen, maar dat heeft hij niet en daar verdient hij alle credits van de wereld voor.Toen de depressie achter de rug was, dacht ik, dachten we, dat het ergste was geweest. Maar de nasleep van een depressie hebben we flink onderschat. Niet alleen ik moet weer gaan uitvinden wie ik ben zonder depressie, maar ook Wouter moet wennen aan het feit dat hij niet meer bij alles op zijn tenen hoeft te lopen (op sommige vlakken nog wel, dat geef ik toe, ik ben er nog niet). 

We zijn een beetje kwijtgeraakt hoe we zonder depressie moeten functioneren. Die depressie is zo lang onze wereld geweest, het is alsof we zijn verhuisd naar een andere planeet en moeten ontdekken hoe we daar het beste kunnen leven. Als partners, als ouders en als onszelf. We zijn niets liever dan bij elkaar, maar uit onmacht zijn we soms ook niets liever dan vooral even niet bij elkaar. Niet omdat we niet van elkaar houden, maar juist omdat we van elkaar houden en dan is vermijden de makkelijkste keuze om niet geconfronteerd te worden met het feit dat we niet zo goed meer weten hoe we moeten samenwerken.

Die ⭐️ spark ⭐️ die we ooit hadden, die is er zeker nog, dat zie je wel op deze foto van tijdens de bevalling van Levy. Vermijden willen we niet meer dus systeemtherapie it is. Confronterend, spannend, emotioneel maar hopelijk een stap richting een hele lange en fijne toekomst samen want ondanks alles maar ook juist vanwege alles willen we het liefst gewoon oud en grijs worden met elkaar 🙏🏼