Proberen en leren. Of is het nou leren en proberen?

Mijn leven begint weer zoals vele het noemen "back on track" te raken.

Na 3 kinderen en een scheiding ben ik mezelf heel erg verloren geraakt in het moet reilen en zeilen.

Nu ruim een jaar na mijn scheiding zijn een hoop dingen nog best wel turbulent.

Ik wil jullie dan ook wekelijks meenemen.

Ik ben geboren Hindoestaans in Suriname op gegroeid in Nederland.

Dit is heel moeilijk voor mij geweest als puber. Ik raakte hierdoor me eigen indenteit kwijt. Was ik nou nederlands of Surinaams. Uitgaan leek mij fantastisch maar als hindoestaans meisje mag dat niet.

Na ja dat dan als klein voorbeeld.

Als jong volwassen leerde ik mijn exman kennen. Dat was natuurlijk niet goed, blank onder de tattoos. Dus het resulteerde zich in het verbreken van contact.

In de zwangerschap van mijn 1e zoon waren mijn ouders eigenlijk erg blij. (Mijn vader meer dan mijn moeder) dat vertel ik nog wel.

Het contact tussen ons herstelde zich en de 2,5 jaar ging het er ook wel (redelijk)goed aan toe.

Tijdens mijn 2e zwangerschap werd mijn oma erg ziek en raakte de familie uit evenwicht. Na een kort ziektebed stierf mijn lieve oma. Iedereen is dan natuurlijk van slag. Ik met me dikke buik des tijd dol van hormonen had het hier zwaar mee. Maar goed. Door dit tragische verlies raakte de familie uit evenwicht. En verloor ik wederom weer het contact. Een jaar na de geboorte van mijn dochter is langzaam de band weer hersteld. Werd niet het oude maar wel het vertrouwde. 

En ja oeps... haha toen kondigden we nummer 3 aan. (Mijn Moeder natuurlijk van de leg want zij had het och zo zwaar)

Soepele zwangerschap ruige bevalling. Werd in de vroege ochtend opgehaald met de ambulance om een spoed ok te ondergaan. Dus ok kindje is er mama is bevallen...  (placenta die los liet was de oorzaak)

En toen.

Teraphie, teraphie en teraphie. Ik begon een betere versie te worden van mij zelf en mijn exman had hier moeite mee. Hij kende mij (ondertussen 10 jaar) niet anders dan explosief, onredelijk etc etc.

FF klein stukje terug. Na het overlijden van mijn oma raakte ik zo van slag dat ik gesprekken met verschillen psychologen heb gehad. Nu 3 jaar geleden eindelijk een diagnose Bordeline.

Dus nu ruim een jaar geleden hebben we besloten te scheiden en zo ons eigen leven weer leven. 

Volgend week neem ik jullie mee vanaf het moment uitelkaar.

Hoop dat jullie een fijn weekend gehad hebben.