Papa en mama dag

Papa & mama dag

'Zullen we anders samen naar die voorstelling gaan?' 'Dan maken we er een soort papa en mama dag van, dat moeten we sowieso maar gaan doen, ik dacht misschien twee keer per jaar'. Ik voel mijn ademhaling versnellen en een steek recht door mijn hart. Mijn maag draait zich om. Shit. Hoe ga ik me hieruit redden?

Dit vraagt misschien om wat uitleg. De ex en ik hebben een milde vechtscheiding gehad. We waren het vooral oneens met elkaar over alles, waren boos en onredelijk maar wilde altijd allebei de verstandigste blijven waardoor het nooit echt uit de hand is gelopen. Ondanks dat het opstellen van het ouderschapsplan met strijd, pijn en moeite ging, heb ik altijd de hoop gehouden dat wij op een dag ondanks de scheiding wel samen ouders konden zijn. Ik zag het voor me dat we samen een dagje naar de dierentuin konden, dat we samen naar zijn sportwedstrijd gingen, wie weet zelfs een weekendje weg konden met elkaar. Onze strijdbijl zou begraven worden, onze emoties zakken en onze prioriteit zou het welzijn van ons kind zijn. Helaas kwam ik er al vrij snel achter dat de ex last heeft van hardnekkige boosheid en een enorme dosis wrok met zich meedraagt. De hoop om ooit te leven als 'leuke gescheiden ouders' werd steeds kleiner naar mate mijn boosheid zakte. Er is altijd kritiek en weinig liefde geweest, iets waar ik later nog wel eens meer over zal delen, maar sinds de scheiding voelde ik me steeds duidelijker bekritiseerd op mijn moederschap. Het incasseren viel (en valt nog steeds) me zwaar maar ik kon het ook relativeren, zijn boosheid zakt ook ooit, dan wordt het echt wel anders.

Tot het telefoongesprek van een paar maanden geleden. Een discussie liep enigzins uit de hand en we maakten elkaar verwijten. Hij sprak twijfels uit over mijn moederschap en nu pakte ik door, waarom altijd die twijfels? Ondanks dat ik dingen anders aanpak, ik dingen niet leuk vind of niet mee eens ben, kan ik recht uit mijn hart zeggen dat hij een goede ouder is voor onze zoon. Hij kan dit niet, in een golf van woorden noemde mij o.a. een slechte moeder, die hij niet vertrouwd en waar hij zijn kind in angst achterlaat.

Er zijn heel veel pijnlijke en lelijke dingen gezegd voor, tijdens en na onze scheiding maar deze woorden raakte mij het meest van allemaal. Deze woorden kon ik niet zo snel relativeren. Dit was anders. De weken daarna ben ik opzoek gegaan naar antwoorden, hoe moest ik hier mee omgaan? Mijn 'incasserings-emmertje' zit vol. Ik vond antwoorden, die in eerste instantie overweldigend waren maar ook rust gaven. Geen handleiding maar wel wat sturing. En omdat er geen handleiding is, is het soms ook zoeken naar het juiste. Zoals in deze situatie, de papa en mama dag. De dag waarvan ik hoopte dat het zou gebeuren, toen ik nog niet zoveel wist als nu. 

Dus nu heb ik een dilemma. Een tweestrijd. Met aan de ene kant het gevoel, ik moet het doen, voor mijn kind. Hij heeft er niet voor gekozen dat zijn ouders niet samen zijn. Hij zou het geweldig vinden als wij met z'n 3e een dagje uitgaan. Als ik daaraan denk, is het bijna onmogelijk om het niet te doen. Daarbij komt dat er ergens in mij, ik wil het niet maar ik denk dat het heel menselijk is, een soort bewijsdrang zit. Ik ben wèl een goede moeder, ik doe alles voor mijn kind. Het geeft ook de ex geen stok om mee te slaan, want dit is natuurlijk een prachtig verhaal voor in zijn boekje (ja, letterlijk ja. Er is een boekje waarin hij alles noteert over mij). Misschien geen goede reden om een keuze op te baseren maar het speelt toch door mijn hoofd. 

De andere kant van de strijd is eigenlijk heel simpel: ik wil niet. Ik wil niet een dagje uit met de man die geen respect heeft voor mij en mijn moederschap. Zolang wij geen normale relatie als ouders met elkaar hebben voelt het voor mij heel hypocriet om wel een dagje die leuke ouders te gaan spelen. Ook spookt de vraag, wat wil ik mijn kind meegeven, door mijn hoofd. Wil ik hem meegeven dat je je principes en zelfrespect opzij zet voor zoiets belangrijks als je kind of wil ik hem meegeven dat het heel belangrijk is om je hart te volgen en alleen te doen wat echt goed voelt? Welk voorbeeld wil ik zijn? En welke invloed heeft deze keuze op de toekomst? Door mijn hoofd gaan lelijke scenario's; 'tja papa wilde leuke dingen doen met elkaar maar mama wilde dat niet'. 

Het onderliggende gevoel is angst, de slechtste raadgever. Ik ben me ervan bewust maar het lukt me nog niet om dat opzij te zetten. Is er dan echt geen handleiding?