Opgelucht en kwetsbaar

In september 2014 ben ik weer fulltime gaan werken. Ik werkte als teamleider in een supermarkt, kon zelf mijn uren plannen en werkte daardoor 5 dagen vanaf 6.30 uur tot ergens in de middag. Onze badkamer was op de benedenverdieping, dus ik kon mezelf verzorgen, terwijl de mannen konden blijven slapen. Mijn ex was dus overdag verantwoordelijk voor mijn zoon. Hij sliep toen tot 9.30 in de ochtend, ging tegen 13 uur weer naar bed en sliep dan vaak tot ik thuis kwam tegen 16 uur. Wat dat betreft was hij een heerlijk mannetje, die het goed deed. Mijn ex had dus om en nabij de 3 à 4 uur echt werk aan ons kind. Hij gaf hem zijn flesjes en uiteindelijk een boterham, verschoonde hem indien nodig en that's it. Het in bad doen, spelen en wandelen deed ik na mijn werk. Don speelt gelukkig graag alleen, maar hij zat dus ook al als baby veel voor de tv. Als ik werkte en Don sliep, ging mijn ex met de babyfoon naar de buren, omdat hij daar gewoon binnen kon roken en kon kletsen de hele middag. Als ik een briefje neerlegde met wat taakjes, was er soms gezogen of opgeruimd, maar verder kwamen de huishoudelijke taken op mijn bord, na mijn werk of in het weekend. Hier hadden we de nodige ruzies over, maar er veranderde weinig.  Hij kookte wel vaak en ik was te moe om te strijden, dus legde me er maar bij neer. Familie en vrienden viel het ook steeds vaker op, dat mijn ex zich nog meer terugtrok. Hij ging nauwelijks meer mee naar bezoekjes of feestjes en als mensen naar ons kwamen, vertrok hij richting de buren. Zelfs met Don zijn eerste kerst, bleef zijn vader thuis, omdat hij geen zin had. Steeds meer werd duidelijk dat wij geen goed team waren. Ook over zijn toekomst dachten we verschillend. De scheuren die in de zomer nog dicht waren gegaan, gingen steeds verder openstaan. Ik stond er alleen voor, terwijl er gewoon nog iemand op de bank zat, die ook kon bijdragen. Ook op mijn werk merkten ze aan mij dat het niet goed ging. Het gekke is dat ik het zelf niet kon toegeven. Ik schaamde me en ik wilde mijn zoon niet tekort doen met een scheiding. Dus ik bikkelde door. In de zomer van 2015 zouden we toch weer opnieuw naar Italië gaan. We hadden het niet breed, dus iedere extra cent werd apart gezet voor de vakantie. Mijn ex regelde onze financiën en dit ging altijd prima, naar mijn weten. Toen in het voorjaar van 2015 een onverwachte grote kostenpost op ons dak viel, bleek dat er bijna geen geld meer was. amper €400 stond er op de spaarrekening. Waar het geld heen was, weet ik nog steeds niet, maar ik vermoed dat hij het uitgaf aan de jointjes die hij dagelijks rookte en zijn eigen leefgeld op was. Duidelijk was dat er geen meer geld was voor onze vakantie, die ik zo hard nodig had. Toen ben ik geknakt. Ik was er helemaal klaar mee. Als ik bij deze man bleef, zou mijn leven, en uiteindelijk ook die van Don, een onzekere rommel blijven. Ik wilde rust. Ik heb hem gezegd dat ik wilde dat hij andere woonruimte ging zoeken. Tot die tijd kon hij blijven en wilde ik normaal doen. Hij stemde ermee in. Via via kon hij pas in september een appartement krijgen, dus nog ff volhouden. Langzaam vertelden we ook onze omgeving van onze breuk. Niemand was verbaasd en ik werd goed opgevangen. Dat maakte me al minder bang voor de toekomst als alleenstaande moeder. Op het werk werd mijn stress ook te veel en ik heb me voor onbepaalde tijd ziek gemeld. Ik kon het niet meer accepteren dat ik er niet was voor Don en dat zijn vader het te lastig vond om voor hem te zorgen. Dat ik thuis was, had als nadeel dat ik mijn ex meer ging zien. Ik ging er zoveel mogelijk op uit met Don, maar elke dag liep je toch weer tegen elkaar op. Hij zat maar op de bank en werd steeds negatiever. We hadden gewoon geen goede uitwerking op elkaar, dat was duidelijk. Het was inmiddels juli en we moesten nog wel even samen. Mijn ouders stelden voor dat Don en ik met hen mee naar Italië gingen. Dat was 2 weken en zo konden we beiden ff ademen. Vlak voor ik ging, liep de spanning zo hoog op dat ik uiteindelijk heb gezegd dat hij moest zorgen dat hij weg was, als ik terug kwam uit Italië. Hij is kon gelukkig bij zijn moeder en stiefvader terecht. We wilden echt graag op goede voet met elkaar blijven, voor Don. Mijn ex had zelf geen contact met zijn vader, dus hij was als de dood dat de geschiedenis zich herhaalde. Hij wilde Don nog iedere week bij zich hebben. 

In Italië kwam ik weer goed tot rust. Veel facetimen met mijn ex, maar verder gewoon genieten van Don en de omgeving. Eenmaal thuis moest ik het echt alleen gaan doen. Mijn werk had gelukkig mee gedacht en ik kon overgeplaatst worden naar een andere afdeling met minder werkzaamheden en iets minder uren. Mijn ex en ik regelde onderling de omgangsregeling en Don is toen iedere week van dinsdag tot donderdag naat zijn vader gegaan. Op maandag was hij bij mijn ouders en zo kon ik 4 dagen blijven werken. Ik vond dat heel belangrijk, niet alleen financieel, maar ook als voorbeeld voor Don. 

Ik begon me langzaam weer goed te voelen. Geen stress vanuit mijn relatie, mijn nieuwe baan beviel goed en ook met Don werd het steeds leuker en we deden het prima met ons tweetjes. Ook viel ik wat af, waardoor ik beter in mijn vel zat. Ik had ook weinig moeite om Don naar zijn vader te brengen iedere week. Hij woonde nog bij zijn moeder, dus zij was er ook en is ook een super oma. En ik had soms lekker wat tijd voor mezelf. 

Zo begon wel mijn toekomst te knagen, en ik kreeg moeite met het beeld van alleen zijn. Voor mijn gevoel had ik al heel lang een eenzaam leven geleid. Geen gezellig gezin of man erbij met wie in het weekend leuke dingen doet of die ook eens even lekker met je knuffelt. Al snel zat ik op Tinder en werden de eerste dates gepland. Als ik er nu op terugkijk, was ik een makkelijk prooi voor de echte "players"...