Ook dat nog vervolg

En toen was het wachten geblazen. Om 2 uur smidags waren de dokters er achter gekomen dat hij een flinke blinde darm ontsteking had. Hij moest geopereerd worden.  En het duurde en het duurde maar. Ik kon niet na hem toe van wege de kinderen. De oudste was namelijk erg overstuur dat papa weg was. Uit eindelijk was het 9 uur savonds dat hij geholpen werd. En.om 11 uur kreeg ik telefoon dat de operatie geslaagd was.  Heel fijn maar die nacht niet geslapen.  De volgende dag  kids na de opvang en opnieuw wachten. Gelukkig duurde dat niet zo lang en mocht ik hem vrij snel ophalen.  En toen kende ik mijn man gelijk weer. Ik kwam de zuster tegen ink de hal. En die zei... hij zit al klaar. Hij heeft de rolstoel geweigerd en wil persé lopend naar de uitgang! Ik was nog geen 2 stappen in de kamer en meneer sprong van het bed zwaaide nog een keer naar de andere patiënten en liep voor mij aan de kamer uit! Ja dat is mijn vent! Eenmaal thuis wouw hij gelijk weer beginnen maar daar heb ik een stokje voor gestoken.  Hij heeft het wel geprobeerd maar het viel hem toch vies tegen. En nu is het woensdag.... Hij doet al wat meer maar is nog iets voorzichtig.  En iedereen is blij dat het achter de rug is....

Wat ik wel vreemd vond aan de hele situatie is dat ik heel veel telefoontjes kreeg van familieleden en vrienden en die allemaal naar hem vroegen. Maar er waren er maar verdomd weinig die vroegen hoe het met mij en de kids ging. Begrijp me niet verkeerd. Mijn man heeft nooit wat maar ik voelde me aardig gesloopt omdat ik een  hele week lang alleen maar bezig was met mijn man de kinderen en het bedrijf... heb me nu voor genomen dat ik nu weer aan de beurt ben!