Omarmen

De afgelopen week mis ik Bini meer dan anders. Ik weet niet precies waarom. Misschien omdat het gewoon ook echt heel lang geleden is dat we elkaar zagen. Negen maanden. Een hele zwangerschap. Een hele zwangerschap heb ik de liefde van mijn leven niet gezien en een hele zwangerschap hebben vader en zoon elkaar moeten missen.

Het gemis kan ook komen doordat we elkaar juíst bijna weer gaan zien. De laatste loodjes. De laatste loodjes die altijd zo verschrikkelijk zwaar wegen. Het geduld raakt op en nu het visum na een lange bezwaarprocedure eíndelijk rond is, is er ineens ruimte voor de moeheid om toe te treden. En met moeheid komen de emoties. Who else can relate? 

Maar het is niet erg. Het mag er zijn. Ik omarm de leegte, de tranen soms, de spanning en de slapeloze nachten. Ik omarm het allemaal zoals ik hem ook ga omarmen straks.