Niet alles is wat het lijkt

Zoals vele weten heb ik een enorme rot tijd achter de rug, mijn relatie van 8 jaar bleek een grote leugen en mijn moeder werd ongeneeslijk ziek. Het lijkt soms alsof ik in een rollercoaster gezeten heb waarin alles voorbij gevlogen is. De ruimte om te relativeren is er nooit geweest.

Ik merk door alles wat er gebeurd is in een korte tijd, dat ik veel last gekregen heb van paniekaanvallen en beelden die opkomen en niet willen gaan. Huilbuien die niet willen stoppen en opkomen alleen al bij het zien van de voordeur. Ik had nooit gedacht dat ik op mijn 34e hier zou staan. 9 jaar vergooid aan een narcist. Elke dag heb ik last van alles wat er gebeurd is. Soms lijkt het net alsof het een hele slechte film is.. de dingen die ons zijn aangedaan “mij en Senn” zijn niet te bevatten. Het is onbegrijpelijk dat je zo intens van iemand kan houden, dat je jezelf helemaal laat wegkwijnen. Waar ik altijd nuchter ben en goed weet hoe te handelen overkomt je dit.

Ik heb me tot op het bot laten vernederen, laten kapot maken, gesmeekt, gevochten voor mijn gezin al wist ik ergens dat het geen gezin was. Ik droeg altijd al alleen de zorg voor Senn ook waren er vanaf de start leugens. Maar je kent het, je wuift het weg het ging om kleine dingen tot mijn nachtmerrie uitkwam. Nachten bleef ze weg, ik hoorde niks en de volgende dag kwam ze vrolijk thuis alsof er niets aan de hand was. Ze bouwde iets op met een ander haar familie ging erin mee, het was een dubbel leven daarnaast kwam er zelfs nog iemand aan te pas.. Ik kwam erachter en gaf kans na kans na kans. Iedereen vond het prima wat ze deed, haar familie haar vrienden iedereen speelde het spel mee. Ze loog over ons over de ander na Senn keek ze niet om. Het gelieg en gedraai werd steeds gekker, ze loog de ergste dingen bij elkaar maar ik dacht geef ruimte en het komt goed.

Niemand gaf om Senn, niemand zei hè je kan niet spelen met een kind zijn gevoel en het ergste van alles was nog dat ze hem vertelde dat ze hem nooit in de steek zou laten en vervolgens weer bij de ander zat. Het is een bizarre situatie mijn moeder die ongeneselijk ziek was maar er zijn voor ons? Nee smoesjes verzinnen om weg te moeten, doen alsof ze hulp had psychische hulp zelfs dat was achteraf een leugen. Elke dag tot aan de dag van gister “ik wil je terug” maar ondertussen alweer de zoveelste nieuwe relatie hebben.

Dit is slechts een kleine compilatie van, ik had nooit gedacht dat ik zoveel verdriet kon hebben, zoveel verdriet om iemand die het niet eens verdiend. Iemand die zei “ gooi die hond maar naar het asiel “ Het is bizar hoe je uren dagen maanden kan staren uit het raam en alleen maar kan huilen. De paniek voelen dat je er niet meer bent, het gevoel dat ik op m’n oudere dag samen met jou zou zitten in het bejaardentehuis.. het klinkt zo stom maar ik zag alles met haar, vergeet niet ik zag ook de realiteit, ik zag het maar mijn hart wilde niet.

Het is zo zwaar als je het los moet laten als je het niet wilt of kan.. Maar ik had geen keus een kind zet je altijd op een en die mag nooit leiden onder een situatie als deze. Het moeilijke soms van alles is, is dat niemand begrijpt hoe ik zoveel verdriet kan hebben om iemand die me zo mishandeld heeft, iemand die de schuld gooit op mij, iemand die me de afgrond wil intrekken waar ik zelf intrap. Ik vraag me af wanneer de angsten stoppen.. wanneer ik haar auto zie “Renault” raak ik in paniek, ze woont 60km hier vandaan maar zoekt de winkels wekelijks op om een boodschap te halen. Het is bizar dat als ik haar naam hoor ik letterlijk aan de diaree raak, ga zweten en duizelig word. Ik schaam me dat ik mezelf niet onder controle kan houden en niet gewoon kan loslaten. Maar hè ik weet in ieder geval wel hoe houden van moet!

Overdag probeer ik natuurlijk niks te laten merken, ik doe leuke dingen met Senn zet overal mijn happy face op maar van binnen blijft het moeilijk. Het enige lichtpuntje is dat Senn niet meer weet wie ze is, hij nooit na haar vraagt en ook alleen mij als moeder ziet. Dit bevestigd ook alleen maar dat ze er nooit voor hem was of iets wilde doen.. althans voor de buitenwereld wel. Ik had het ontzettend moeilijk gevonden als Senn hier pijn van gehad had, dat hij haar zou missen, na haar zou vragen soms vind ik het ook gek. Voor hem is het alsof ze nooit bestaan heeft. Ziet hij een foto reageert hij niet erop, haar naam is niet meer herkenbaar en ook op haar stem reageerde hij niet hij vraagt dan “ hoe heet dat meisje “… Ik heb in het begin het gesprek wel aangehouden dat de andere mama er nog was want ondanks dat ze hem niet zag staan wil ik hem nooit dat gevoel geven, maar voor hem was dat niet zo. Hij heeft maar 1 mama en dat ben ik. Uiteindelijk moet je handelen na wat het beste is voor je kind, ondanks dat ze hem verwaarloosd heeft en ik duidelijk alleen gekozen had om een zwangerschap in te gaan had ik altijd gekozen voor het belang van Senn. Ik weet wel dat ik gekozen heb voor hem en ik vertel hem elke avond hoe graag ik een kindje wilde, hoe trots ik op hem ben en dat mama nooit weg zal gaan en als ze even weg is dat ze altijd terugkomt. Ik vertel hem dat ik van hem hou en dat hij het allermooiste is wat mij ooit is overkomen. Hij glimlacht dan altijd van oor tot oor en zegt dan ik hou ook super veel van jou!

Vaak krijg ik de vraag date je al? Ik kan je vertellen dat het enige wat voor mij telt op dit moment mijn zoon is, ik wil niet iemand in zijn leven nu laten komen die wellicht zo weg is, ik wil alle aandacht voor hem nu hebben en als er iemand komt die iets toevoegd in ons leven zou dat mooi zijn. Opzoek ben ik echter niet ondanks de hele situatie heb ik het liefste en vrolijkste kindje thuis die niet beter weet dan dat ik er altijd al voor hem was en zal zijn.