Na 7 dagen opname naar huis

Eindelijk mogen we naar huis! 

Na ruim 7 dagen opname is melle ver genoeg opgeknapt zijn bloed is ook eindelijk goed en speelt weer vrolijk. Hoewel hij nog niet de oude is aan conditie ben ik blij eindelijk naar huis te mogen. 

Mijn man kwam enkel een middag of ochtend dus waren eindelijk ook weer met ze 3e. 

Bij thuiskomt was mijn man ziek ik was natuurlijk uitgeput van de 7 daagse ziekenhuis dagen en korte nachten maar moest thuis ook nog voor mijn man zorgen die te ziek was om naar de keuken te lopen. 

Hoe ik ook had gehoopt een beetje rust te hebben kon ik meteen weer aan de slag kind verzorgen man verzorgen alles doen de dieren het huishouden alles heeft stil gestaan. Ik ben zo moe dat ik beetje vervelend vind dat ik als nog alles alleen moet doen. De volgende ochtend voelt mijn man zich wat beter maar is enorm sjago maakt niet uit wat ik zeg niks is goed. Nadat ik hem vroeg hoe hij het vond zonder ons kreeg ik als reactie ja lekker groot bed voor mezelf. 

Meer niet als of hij ons niet gemist had, als ik veder wat dingen vraag wordt ik afgesnauwd nadat ik een paar keer vraag wat er is. 

Met een soort ruzie over dat ik boos doe tegen hem gaan we slapen ik ben er even klaar mee ik heb 5 nachten amper geslapen en nu ga je mij vertellen dat ik boos doe terwijl hij mij afsnauwt. 

Ik draai me om en nergeer hem volkomen de volgende ochtend zeggen we niks tegen elkaar maar toch kan ik het niet laten om hem te vragen hoe hij zich voelt. 

Als antwoord zegt ie ja moe en duizelig. 

Waardoor ik reageer ja is ook niet gek je bent net ziek geweest.  Hierop reageert hij ja ik ga me niet ziekmelden heb al teveel dagen minder gewerkt. 

Ik kan mij niet herinneren dat ik dat genoemd heb en gaf aan dat ik alleen een rede gaf waardoor hij zich zo voelde. 

Ik had zo gehoopt om gewoon gezellig weer samen te zijn maar niks is gezellig ik kan niks zeggen of doen ik ben blij dat hij is werken dan kan ik ook even stoom afblazen. 

Ik vraag me nu wel af waarom we überhaupt nog samen zijn. Dit probleem loopt al zo lang, vooral nadat hij zo'n 3 weken geleden vertelde dat hij mij minder aantrekkelijk vond omdat ik wat zwaarder was geworden. 

Ik durf het niet te zeggen maar stond echt op het punt om te vragen waarom hij nog deel uitmaakt van dit gezin als hij alleen maar kan snauwen maar om erger te voorkomen slik ik het maar door en verberg mijn verdriet.

In de hoop dat het vermoeidheid is van beide al weet ik misschien wel beter hoop ik stiekem dat het weer goed gaat