Mijn man is overbezorgd

Sinds ik zwanger was van Don is Jordy veranderd in een soort paniekerige overbezorgde vader. Ik ken hem helemaal niet zo. Niet dat hij voorheen een enorme harde gast was ofzo, maar sinds ik zwanger raakte is hij behoorlijk bang geworden.. Voor alles!! Hij maakt zich overal zorgen over en vindt eigenlijk alles eng en gevaarlijk.

Het begon allemaal al met de Nipt, zou hij niks hebben? Stress!! Nachten heeft hij er niet goed van geslapen. Ik dacht, "nouja dit is opzich wel lief want hij maakt zich zorgen". Niet wetende dat het anders zou uitpakken dan ik had verwacht.

Na de Nipt merkte ik eigenlijk dat hij bang werd voor elke echo, en alleen maar met de gedachten in zijn hoofd zat of het wel goed ging met zijn zoon. Maar elke echo kwamen we goed door, alles ging prima. Tot op een dag de verloskundige zei dat Don z'n hoofdje iets kleiner was en z'n buikje iets groter dan gemiddeld. Nadrukkelijk zei ze er wel bij dat elk kindje zijn eigen lijntje heeft en dat we ons er geen zorgen over hoefde te maken. Hij groeide namelijk prima!

Ik denk dat ik wel tot de volgende echo een bange man thuis heb gehad. Denkende dat de groei niet goed liep en of hij geen waterhoofd zou hebben, want ja.. Google is je beste vriend.. Not! Zoals ik al zei, Jordy was geen macho alleen dit was totaal niet hoe ik hem kende. Zo overbezorgd! Elke week kwam er wel iets voorbij, waterhoofd, te lang, beweegt hij wel, heeft hij iets met zijn buik.. ik werd er langzamerhand gek van.

Als je mijn eerste blog hebt gelezen weet je dat ik een snelle bevalling heb gehad. Rond 09:00 uur heb ik Jordy gebeld om te vertellen dat mijn vliezen gebroken waren en ik vannuit het ziekenhuis nog naar huis zou rijden met mijn moeder. Ik had verwacht dat hij snel naar huis zou komen, maar hij kwam pas om 16:00 uur thuis van het werk? Nu heb ik tot die tijd geen weeen gehad, maar alsnog? Waarom is hij niet zo bezorgd over mij? Omdat ik een volwassene ben, en het zelf wel af kan? Ik had nooit kunnen bedenken dat na de geboorte van Don zijn overbezorgdheid nog erger zou worden. Wat begon met "zit zijn luier niet te strak?" Eindigd nu met "Je mag Don niet in de lucht gooien of gek met hem doen, anders krijgt hij een hersenbloeding, stikt hij niet in dat stukje brood? Hij kan geen water drinken want straks verslikt hij. Hij mag geen voeding met stukjes want dit kan hij niet eten." Etc. Ik snap dat het vaderschap voor Jordy ook wennen is, en dat hij Don wil beschermen. Maar ik weet soms niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. En het stomme is, Don is kerngezond en doet alles precies zoals de lijntjes! Je zou denken dat een overbezorgde vader ook vind dat niemand beter voor Don kan zorgen dan hij zelf, maar ook hier is hij heel onzeker in! Hij geeft hem liever af aan mij zodat hij zich daar geen zorgen over hoeft te maken.

Ik herken gewoon mijn man van voor de zwangerschap niet meer terug, en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Hij luisterd niet naar me als ik zeg dat hij op moet houden met dat overbezorgd voelen, want ook hij kan prima zien dat Don het hardstikke goed doet. Maar hij blijft zo, hoe vaak ik het er ook over heb. Misschien vinden jullie dat ik niet zo moet klagen, want uiteraard zijn er ook vaders die alles aan de vrouw overlaten en niet omkijken naar hun kind. Of zelfs vaders die niks met hun kind te maken willen hebben. Maar ik vind dit heel lastig, en weet niet hoe ik hem kan helpen hier overheen te komen. Om dezelfde reden wilt Jordy eigenlijk geen 2e kindje, hij is bang dat met dat kindje alles fout gaat. Straks heeft het wat...

Ik weet het niet meer, mijn kinderwens voor een 2e is groot, maar ga ik hem dit laten doorstaan? Alle tips zijn welkom op mijn instagram🤎 @aimeenoahh