Mijn echtgenoot ging vreemd op mijn verjaardag

Hallo lieverds,

Het is een tijd geleden sinds ik mijn eerste post heb geplaatst. Ik heb zo vaak de drang gevoeld om te posten, maar gewoon niet de rust in mijn hoofd kunnen vinden om überhaupt iets logisch neer te zetten.

Ik ga een poging doen. Zoals de titel al zegt, waar te beginnen... Daar waar nu goed voelt. Indien nodig kan ik altijd een extra blog schrijven met uitleg.

Dit verhaal begint in 2014. Ik ben getrouwd en nog geen 3 weken later is mijn zoon geboren met 30 weken. Ik was behoorlijk ziek, maar ben er gelukkig toch bovenop gekomen zonder al teveel restverschijnselen.

Kindlief deed het ook goed, dus tijd om verder te gaan. Samenwonen, weer beginnen met werken. Tot eind 2015 mijn opa overleed. Ik was vrij close met mijn opa en hoewel ik wist dat hij achteruit ging was zijn overlijden een enorme klap. Ik klapte dicht, wilde aan niemand laten zien hoeveel verdriet ik had en schakelde over op de automatische piloot.

Dat was voor mijn destijds echtgenoot de reden om vreemd te gaan. Op mijn verjaardag, in mijn bed terwijl ik thuis was. Met een collega van mij die ik nog vrijwel dagelijks tegenkwam. De reden? Hij vond dat ik me maar overal overheen moest zetten omdat het allemaal niet zo erg was. 

Tot dat moment had ik me nog nooit zo rot gevoeld over mezelf. Ik voelde me lelijk, dom, afstotelijk en geen knip voor mijn neus waard. Ik heb destijds vaak gewenst dat ik dood zou gaan. En niet omdat ik suïcidaal was of iets, maar ik miste mijn opa zo vreselijk. Daarnaast de immense pijn, de steken in mijn hart. Ik was bang om dood te gaan, maar tegelijkertijd was het mijn grootste wens. Angst omdat ik mijn ouders, oma en uiteraard lieve zoon zou achterlaten. Maar het was mijn grootste wens zodat ik geen verdriet meer zou voelen. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik destijds op mijn laagste dieptepunt zat, maar ik ben ontzettend trots dat ik er weer bovenop ben gekomen.

Als ik toen had geweten wat me nog te wachten stond...