Love will grow

Nadat Ben en ik elkaar hadden leren kennen in Parijs zagen we elkaar elk weekend. Weekend na weekend, vrije dagen, eigenlijk wanneer er tijd was waren we samen. Hij was meer bij mij thuis dan in dat "geleende" appartement van die collega. Hij was er zoveel dat mijn moeder voorstelde als je toch hier bent pak dan je spullen op en leg alles hier neer, want dit is ook zonde van je geld. In eerste instantie vonden wij het heftig om te doen maar alles was goed en Ben zijn motto is een beetje je leeft nu en waarom niet. Dus besloten we het te doen. Het klikte ook erg goed met mijn ouders en Ben, dus waarom niet dan.

Na een tijdje zo aangesukkeld te hebben bij mijn ouders thuis, dachten wij eens te kijken voor misschien een eigen plekje. En schreven wij ons in voor een huur woning, niet wetende daymt wij de week erna te horen kregen dat wij een plek hadden bemachtigd in een nieuwbouw appartement in Terwijde. OMG, ineens gingen we snel een hele grote stap maken in ons nog zo erg korte samen zijn en werd alles ineens zo anders. We hoorde het volgens mij rond half november en moesten toen van alles gaan  regelen, papierwerk op orde, spullen om mee te nemen en meubiliar.  Jaaaa meubiliar, hoe dan we hadden namelijk nog helemaal niks en in een leeg appartement was het ook zo wat. Gelukkig vonden we snel via via een paar meubels en konden we het appartement aardig inrichten. 

Ik had een jaar voordat dit alles gebeurde al een reis geboekt naar Amerika, ik zou familie gaan opzoeken daar en dit was met kerst en oud&Nieuw. Ben zou naar zijn moeder in Italie gaan en eigenlijk was dat ook wel prima zo.  Gekke eerste kerst samen, maar het was allemaal al geregeld. Het vervelende was wel dat wij al in januari onze sleutel gingen krijgen en dat we dus op snelle sprong na de vakantie alles moesten doen. Ben zei zelf dit komt helemaal goed, we maken ons er gewoon niet te druk over en we zien het wel. 

Alles verliep prima vakantie was geweldig en onwijs genoten van mijn familie uit Amerika om mij heen, maar toch miste in Ben onwijs. 

Toen dit allemaal voorbij was ging het rap, we gingen samen wonen, in ons super leuke appartement en genoten van ons leventje wat we aan het opbouwen waren. Tot de dag dat Ben uit zijn werk kwam en mij iets moest vertellen.  Hij had een oproep gehad en moest zich melden voor een uitzending, van 4 maanden naar Mali. Ik weet nog heel goed dat ik dacht k*t dat wik ik niet, dit kan echt niet. Ik was enorm verdrierig want wat moest ik nou zonder hem. Wat kan ik eraan doen hem hier te houden. Maar helaas was er niks aan te doen, en ik wist in een klap hoe het leven zou zijn met een militair naast me.

De tijd naar de uitzending toe was soms zwaar en moeilijk. Ik was bang en verdrietig. Voor wat er komen gaat, het alleen zijn, bang voor gevaar wat er op Ben zijn pad kon komen. Maar hij stelde mij altijd enorm gerust, het komt goed zei hij. Het is geen gevaarlijke missie. Ik die er de ballen verstand van heb geloofde hem en nam alles aan wat hij zei, maar toch bleef ik denken wat moet ik nou zo alleen. In dat nieuwe appartementje, er is geen bal aan. Ik was zoals jullie al kunnen lezen niet echt een held in alleen zijn. Het is ook zo fijn mensen om je heen te hebben, ipv alleen alles te moeten doen.

De dag kwam aan dat wij elkaar dag moesten zeggen, we moesten afscheid nemen op de Kazerne in Doorn en ik weet nog heel goed dat het moment steeds dichterbij het afscheid nemen was. Ik hield Ben zijn hand dicht tegen me aan en wilde niet loslaten. Ik zei dat hij voorzichtig moest zijn en gaf hem nog een kus, hij verdween met heel veel andere mannen in een grote bus. Zat bij het raam en zwaaide nog even lief naar me. Ik was verdrietig en wilde toen op dat moment in een tijdmachine stappen en zo 4 maanden vooruit vliegen. Maar helaas...

4 maanden heb ik voor mijzelf moeten zorgen, en hoe moeilijk de eerste periode was, ik heb het overleefd. Ik bedacht dingen om te doen, zoals elke 4 weken een wish you where home box maken. Met allerlei lekkere dingen die Ben altijd wilde eten en knutsels die hem aan ons deed denken. Van fotoboekjes naar een Kim en Ben ABC. Ik was er creatief genoeg voor en het zorgde ervoor dat ik druk bezig was met de box en er zo weer een paar weken voorbij waren.  Ik vond mijn draai thuis, ik leerde voormijzelf zorgen, ik leerde mijzelf beter kennen en ik werd fit en gezond. Iets was ik eigenlijk weer zou moeten doen, op dit moment, hahahhaha. Voor ik het wist waren de maanden voorbij en was het moment daar hem weer op te halen. 

20 augustus 2015, 4 maanden voorbij, 4 maanden alleen en nu ineens was hij er weer. De weg naar het vliegveld was voor mijn gevoel lang, mijn ouders waren mee en ook Ben zijn vader kwam daarheen.  We kwamen aan, optijd natuurlijk want ik wil nooit te laat zijn. De minuten verstreken en het duurde lang. Maar ik wist hij komt thuis, dus elke minuut daar was prima, ik kon dit wachten nu helemaal aan. Na een tijdje wachten was de aankomst tijd bekend, het liep uit en het duurde nog iets langer. Ik werd gek van spanning, maar ik wachtte geduldig. We gingen buiten op het panorama dak staan waar je prachtig kan zien waar de vliegtuigen stijgen en landen. Dit zodat ik wat afgeleid was, totdat....

Daar ineens om de hoek een enorm groot groen vliegtuig kwam aan taxi'en. OMG, hij is thuis. Eindelijk hij is er weer ik kan hem knuffelen en zoenen. Ik vond het spannend, spannend om hem te zien. Maar ook of hij blij was mij te zien, alle mannen stapte uit in een lange rij liepen ze richting de aankomst hal en ik bleef op het balkon wachten zodat ik hem van boven af even kon zien. Ineens zag ik 2 enorme lichtgevende ogen mijn kant op kijken met de grootste lach ooit gezien. Ik verstijfde volledig alleen een Kleine zwaai en een hai kwam eruit. Meer niet!

Ik rende het balkon af, de trap af naar beneden op naar de aankomst hal. In een enorme drukte vond ik een plekje om Ben op te wachten. Het duurde best een tijdje voordat ze daar weer naar buiten kwamen maar toen de eerste mannen er waren ging het hard, ineens was hij er bepakt en bezakt kwam hij aanlopen en vlogen we elkaar in de armen. Ik denk dat ik nog nooit iets heb gevoeld zoals dit, iemand zo gemist hebben en dan zo blij zijn dat hij weer thuis is. Oh, wat was ik blij dat hij er was, en hij net zo blij gelukkig. We waren weer samen.

De rit naar huis was snel en ik kan niet wachten om alles te horen van hem maar vooral hem dichtbij te hebben en samen weer gaan genieten van alles en iedereen om ons heen.

Achteraf gezien wasn er tijdens deze uitzending veel te doen, ik jarig, Ben jarig, ons 1 jarig jubileum samen. Maar ook al miste ik hem enorm, was ik toch trots op mijzelf dit te hebben doorstaan en doorlopen. Ik die zo bang was voor het alleen zijn en het alleen moeten doen. Dit is voor ons de doorslag geweest van ons geluk. Als wij dit kunnen in ons 1e jaar, dan kunnen we alles dat weet ik zeker!