Liefdesverdriet/rouwverwerking

Liefdesverdriet,

Het klinkt alsof ik praat over een 16 jarige crush. Liefdesverdriet dat heb je als je een tiener bent. Althans ik dacht destijds dat de wereld verging als mijn verkering uitging. Maar liefdesverdriet is zoveel meer, ik ben gaan inzien dat het oprechte rouwverwerking is. Ik ben zelf ontzettend nuchter en geloofde nooit in de ware liefde. Ik bedoel je kan vaker verliefd worden en dat werd ik ook. Maar ditmaal was het anders.

Het gevoel dat de grond onder je voeten vandaan zakt, de minuten op een dag wegkijken en blij zijn als je weer slapen kan, niet weten hoe je zonder diegene kan, niet kunnen begrijpen waarom juist die persoon je dit leed aandeed. Ja het leven is ineens uitzichtloos. Je hele toekomst is weg!

En dan komt het, het is over en uit maar je zit met vragen. Ik heb geleerd dat vragen alleen maar zorgen voor meer vragen. Je wilt en zoekt naar antwoorden maar diegene geeft ze je niet. Je wilt snappen waarom het zo gelopen is en waarom iemand keuzes kan maken die een ander finaal kapot kunnen maken.

Je beseft dat er wellicht toch een soort van ware bestaat. Het was je maatje, degene die je als eerste belde als je een roddel hoorde, iets nieuws kocht of gewoon om even tegen te zeiken.

Als ik een ding geleerd heb dit jaar, dan is het wel dat de liefde je kapot kan maken. Je gaat tot het uiterste grenzen die je vroeger trok zijn weg. Waar je tegen je vrienden zo duidelijk in was, verdwijnt.

Als het bleef bij tranen.. nee, ik kan je zeggen dat ik me oprecht ziek voel. Mijn lichaam trilt, ik heb ijskoude voeten en zweethanden, mijn maag draait rondjes en de wc is mijn beste vriend.

Het begint met verdriet

De hele dag huilen, al denk je er even niet aan.. je huilt

De vragen, waarom? Maar het antwoord is nooit genoeg.

De woede, hoe kon jij je gezin dit aandoen?

En dan acceptatie. Het is zo gelopen, mijn vragen worden nooit beantwoord. Met mijn woede schiet ik niets op en het verdriet… brengt mij nergens…

Dit alles weet ik, maar het loslaten en het accepteren dat ik weer een individu ben.. dat is moeilijk.. maar diep in mijn hart weet ik dat dit de juiste keus is en weet ik dat houden van ook loslaten is.

Ik weet nu dat de liefde je niet alleen blind kan maken, maar ook ontzettend ziek!

Ik hoop dat er een dag komt en ik dit alles kan zien als iets positiefs, iets wat me een beter mens gemaakt heeft, er een persoon is die je accepteert zoals je bent, je voor lief neemt en het beste in je na boven haalt.

Voor nu zijn we bij het stukje loslaten en acceptatie. Het gaat nog een lange weg worden maar ik weet dat dit de enige weg is naar geluk!