Liefde kruipt waar het niet gaan kan

Nu was ik haar, weer iemand die ik eigenlijk niet wilde zijn. De andere vrouw, de minnares, de "home-wrecker". En tegelijkertijd voelde het niet zo. Ik voelde me ook niet echt een dievegge, die de man van iemand anders stal. Het voelde allemaal heel puur en eerlijk. Het was echt, deze persoon gaf echt om mij! De persoon die ik ben, met mijn rare trekjes en flaws. Want die had hij ook en we waren even raar. Voor het eerst keek ik naar iemand die op sommige momenten op eenzelfde manier reageerde als ik zou doen. En andersom hoefde ik mezelf bij hem ook zo weinig uit te leggen. We praatten de hele dag met elkaar, zodra het kon, terwijl we eigenlijk maar zo weinig woorden nodig hadden soms.

Hoe tegenstrijdig het misschien ook klinkt, ik ben hem toch nog altijd blijven sturen in de richting van het herstellen van zijn huwelijk. Niet alleen omdat ik hem wilde helpen, maar ergens ook om er voor mezelf zeker van te zijn dat hun huwelijk echt over was en dat dat niet persé door mij kwam. Er zat al veel scheef, voor ik in de picture kwam. En ik wilde ook dat hij eerlijk tegen haar was. Haar niet aan een lijntje zou gaan houden, omdat hij te bang was om haar te kwetsen. Ik besloot niet aan hem te gaan trekken en te hopen dat het vanzelf ging. Als wij bij elkaar hoorden, zouden we vanzelf samen komen. Daarnaast bereide ik me ook voor op de dag dat hij toch koos voor zijn huwelijk. Ik was daar ook heel eerlijk over tegen hem. Ondertussen zagen we elkaar natuurlijk stiekem. Ook daar hoefde ik niet aan te gaan trekken, Nick maakte het zelf mogelijk. En dan genoten we. We reden uren door de omgeving, kletsend, zoenend, genietend. Verder kon hij alleen bij mij thuis komen, dus daar waren we ook vaak. Niemand wist überhaupt van mijn bestaan af, zijn vrouw niet en zijn ouders niet. Uiteindelijk vertelde hij het wel zijn beste vriend, die ik ook kon. Die was niet enthousiast en had er behoorlijk moeite mee. Toch was het deze vriend die hem uiteindelijk aanbood tijdelijk in zijn huis te komen wonen. De situatie was voor Nick te negatief thuis en hij ging op het aanbod in. Voorwaarde was wel, dat ik niet welkom was in dat huis. Op zich een reële eis, want dat was immers niet de reden waarom hij uit huis ging. Hij wilde weten of hij haar ging missen en wilde ruimte in zijn hoofd. Hierna was het voor ons uiteraard wel steeds makkelijker om elkaar te zien. Het was op een redelijke loopafstand van mijn huis, dus van 2 keer in de week, was het nu bijna dagelijks dat hij even langskwam. Uiteraard na bedtijd van mijn zoon. De schuldgevoelens bleven bij mij, alhoewel deze wel steeds minder luidruchtig door mijn hoofd knalden. Ondertussen werden we uiteindelijk wel gezien door mijn vader, die ons zag langsrijden. Hij vroeg natuurlijk wie deze man was. Ik bekende hierna alles tegen mijn ouders. De hele waarheid. Hun reactie was natuurlijk niet positief. Mijn moeder had wel grote moeite met het idee van zijn vrouw en hun baby dochter.

Nadat ik in september grote stappen moest zetten voor een rechtszaak met de vader van mijn zoon, was Nick er iedere minuut om mij te steunen. Hier gebeurde het ook dat hij aanbood mij en mijn zoon een dagje mee uit te nemen, als afleiding. Dat werd dus het moment dat zij elkaar gingen ontmoeten. Ook dit verliep heel normaal en gezellig, alsof het zo hoorde. Ik weet nog dat ik toen ook ergens begon te hopen dat er ook enorme negatieve kanten aan Nick zaten, zodat ik makkelijker afscheid van hem kon nemen, als het moment daar was.

Niet lang daarna was het moment gekomen. En toch zag ik het niet aankomen. En kwam het binnen als een bom. Op een simpele maandagavond was hij na zijn werk nog even langs mij gekomen. We lagen knuffelend een film te kijken, toen hij even op zijn telefoon keek. Hij had enkele gemiste oproepen van zowel zijn vrouw als zijn ouders. Bang dat er iets met zijn dochter was, belde hij meteen toen hij het zag. Zijn vader nam op en gaf met duidelijke taal aan dat hij maar moest zorgen dat hij zo snel mogelijk naar zijn eigen huis kwam. We namen in shock afscheid en ik liet hem beloven mij te bellen of appen zodra het kon. Urenlang hoorde ik niets van hem. Ik had toen natuurlijk wel mijn vermoeden. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan en toen het al bijna ochtend was, belde hij eindelijk. Zijn vrouw was door wat foto's heen gegaan op hun gedeelde account en hier hadden op onverklaarbare wijze foto's van ons tussen gestaan. Twee selfies van ons lachend of zoenend in de camera. Ze had meteen zijn ouders gebeld en hun woede had zich flink opgestapeld toen hij thuis was aangekomen. Iedere vezel in mijn lijf begreep dit. Maar naast begrip voor hen, beefde ik zelf van angst. Wat nu? Nick kon me geen antwoord geven. Hij wist het even allemaal niet meer. Alle overtuiging over ons was uit zijn stem verdwenen. Het leek of hij nu pas besefte wat het allemaal betekende, wat er gebeurd was de afgelopen maanden. Toch bleven we elkaar zien. Zijn ouders en vrouw lieten er geen gras over groeien en bleven hem schaduwen. Toen ze hem een paar dagen later opnieuw betrapten bij mijn huis, hebben ze hem het mes op de keel gezet. Hierna hoorde ik meer dan een dag niets van hem. Dit maakte ook mij erg boos. Ik begreep het allemaal, nu was het moment om open kaart te spelen en eerlijk te zijn. Ik wilde geen slachtoffer zijn, maar ik eiste wel dezelfde oprechtheid als waarmee ons contact begonnen was. Hij probeerde dit uiteindelijk wel. Ik zag de pijn in zijn ogen en hij moest moeite doen om afstandelijk te blijven. Hij kon geen contact meer met mij hebben. De deur was dicht. Heel erg dicht.

De dagen erna leek het alsof het 24 uur per dag regende. Mijn hart was koud en gebroken. Ik mocht niet te verdrietig zijn van mezelf, want hallo? Hij was getrouwd en wat dacht ik wel niet?! Zelf schuld dikke bult. Ik had nergens recht op, dus tranen drogen en niet aanstellen. Van binnen ging ik kapot. Ik heb nog 1 keer met hem gebeld, omdat ik vragen had. We hebben bijna 3 uur lang gehuild. Hij gaf toe dat het vooral onder druk moest, maar dat het wel beter was om erachter te komen hoe het met zijn huwelijk verder moest. En ik kon hem niks anders dan gelijk geven...

Een week later had hij weer een weekend weg met vrienden. Ik dacht dat hij inmiddels alweer gewoon terug verhuisd was, maar toch appte ik hem om hem veel plezier te wensen. Hij reageerde met een spraakbericht waarin een liedje van Guus Meeuwis te horen was. "Geef mij nu je angst". Dit liedje had ons een keer tot tranen geroerd, omdat het zo over onze situatie leek te gaan. Hij vroeg nog hoe het ging en ik probeerde kort en afstandelijk te reageren. Dat lukte.

De dag er na appte hij of hij me mocht bellen. We hadden het eerst over koetjes en kalfjes, maar uiteindelijk wilde hij me zien. Gewoon even knuffelen en kletsen, meer niet. Hij dacht de hele tijd aan me en hij kon het niet. Die avond was hij er en die eerste knuffel en blik, zal ik nooit vergeten. Het gevoel was niet weg en nog zo sterk. We konden gewoon niet zonder elkaar. Hij had dit thuis ook proberen te vertellen, maar daar luisterde niemand. Hij had wel aangegeven te willen scheiden, maar hij werd niet serieus genomen. En eerlijk gezegd, bleef ik houvast houden aan de "we zien het wel" houding. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat forceren voor niemand fijn is en dat ieder zijn eigen weg van accepteren heeft. Hij probeerde er voor zijn dochter te zijn en het leek hem beter als we wel iets meer afstand probeerden te houden. Hij lag natuurlijk onder een loep, dus we konden niet veel meer. Dit lukte zo tot het begin van 2018. Moeilijke gesprekken werden thuis ontlopen, er werd alleen maar gezegd dat hij nog wel zou bijdraaien en ook zijn ouders hadden geen oren naar een scheiding. Hij had gewoon een depressie, vonden ze. Ook zijn beste vriend was langzaam minder begripvol en gaf aan zijn huis te willen verhuren via officiële wegen, in plaats van het vriendenprijsje wat Nick hem nu betaalde. Medio februari zou hij dus niks anders meer kunnen doen, dan terug verhuizen naar zijn eigen huis, met zijn vrouw onder 1 dak. Hoewel onze liefde gigantisch was, had ons verstand nog niet helemaal ons hoofd verlaten. We besloten te genieten tot het moment daar was en dan te kijken hoe het ging. We waren het erover eens dat hij ook voor zijn dochter alles geprobeerd moest hebben om te zien wat er nog over was van zijn huwelijk. We zouden elkaar toch niet kunnen zien, dus dat maakte het makkelijker om deze periode aan te gaan. De dag voor zijn verhuizing zijn we nog lekker gaan uiteten en dat was zo fijn. We zaten daar zo normaal als 2 geliefden, geen vuiltje aan de lucht. Erna in de auto zei hij: "Denk je nou echt dat wij elkaar met rust kunnen laten? Jij bent mijn grote liefde."