Let's talk about the real thing,

Lieve lezers, 

Let's talk about the real thing,

Op 29 mei van dit jaar deden wij voor het eerst een zwangerschapstest, we waren niet ermee bezig om een zwanger te worden maar toch deden we een test! JA HOOR, zwanger 1-2 weken kwam tevoorschijn, natuurlijk waren we heel erg blij maar bovenal waren we verbaast, verbaast omdat we afgelopen tijd zo weinig tijd voor elkaar hadden door onze drukke levens en het feit dat ik er achter kwam dat mijn vriend al 4 maanden vreemdging dat we zelfs geen behoefte hadden om met elkaar intiem te zijn. Die ene keer in de hele maand was wonderbaarlijk raak. 

Het kostte mij ontzettend veel moeite om mijn mond te houden aan vrienden en familie, ik wilde van de daken schreeuwen dat we weer zwanger waren geworden ondanks de pijn die op de achtergrond meespeelde. Maar toch hielden we het dicht bij ons, een paar weken daarvoor moesten we onze omgeving vertellen dat we helaas een miskraam hadden gehad en dat we onze babywens even op pauze gingen zetten. Het vertrouwen was weg, kon hem niet meer aan kijken laat staan dat ik wilde dat hij mij aan zou raken.

De eerste weken vlogen voorbij, het was een rollercoaster met emoties, hormonen en veel stress. Bij week 6 begon de ellende, kots en kots misselijk, niks kunnen eten, drinken, ruiken. Alles was me teveel, als mijn vriend me wilde aanraken werd ik al misselijk van de bewegingen op mijn huid. Drie weken ben ik mijn bed niet uitgekomen, geen kracht om ook maar iets te doen, douchen lukte niet alleen, de trap op lopen voelde als een bergtop beklimmen en van al het spugen deed mijn lichaam gewoon ontzettend veel pijn. Hopeloos voelde ik me en ontzettend alleen. Mijn vriend vond dat ik me maar aanstelde en dat het erbij hoorde. Als je zo ziek bent wil je juist gesteund worden en niet dit soort dingen naar je hoofd gegooid krijgen. Een zwangerschap brengt je dichter bij elkaar liet ik mij vertellen. Uhuh, nou niet bij ons.

Na deze drie weken knapte ik beetje bij beetje op, ik begon zelfs weer met werken in de horeca en had er helemaal zin in om mijn leven weer op te pakken. Weer vol aan de bak gaan en 60 uur in de week te werken. Ik kwam van een koude kermis thuis, vier weken lang heb ik het met ontzettend veel moeite vol gehouden. Ik zat meer op het toilet over te geven dan dat ik mensen aan het serveren was. De geur van het eten was ondraaglijk, alle mensen irriteerde mij door de fijne hormonen die je kado krijgt en de 16km per dag begon ik in mijn benen te voelen waardoor ik na het werk volledig uitgeschakeld was. Dit was geen leven, dit was niet mijn leven. Waar is die vrouw gebleven die 7 dagen in de week, 2 uur per dag in de sportschool te vinden was? Die alles op de fiets deed en iedere avond nog ging wandelen om de 10.000 stappen te halen. Noodgedwongen moest ik daarom ontslag nemen. Het was me gewoon teveel.

Hiermee waren we terug bij af, geen werk, hondsberoerd, nog steeds geen huis en de verliefde gevoelens voor mijn partner waren nergens meer te bekennen. Ik had alles zo anders voor ogen op deze leeftijd bleef ik tegen mijzelf zeggen. Ik durf hardop te zeggen dat ik genoeg had van zwanger zijn. De eerste 13 weken waren echt vreselijk. 

Tot ons grote geluk kregen wij begin Juli de sleutel van ons heerlijke huis. Het huis waar we onze baby in groot gaan brengen, het huis waar ik hoop de liefde voor mijn vriend terug te vinden, waar ik mezelf weer terug kan vinden. Altijd was ik graag op stap, omringt door mensen, het tegenovergestelde gebeurde. Ik ben een huismus geworden. Heerlijk geen mensen om mij heen, lekker keutelen in mijn eigen aura. 

Mijn vriend is iedere avond weg, doet niks in huis, is ontzetten egoïstisch en vergeet volgens mij dat ik zwanger ben.  Wanneer je zelf niet lekker in je vel zit tijdens je zwangerschap door verschillende factoren en dan nog een partner om je heen hebt die er niet voor je is, kan het snel bergafwaarts gaan. Door dit alles heb ik te maken met een prenatale depressie. Niemand verteld je dat zwanger zijn ook wel is heel erg vervelend kan zijn. 

Ik ben inmiddels 17 weken zwanger van een gezonde baby boy en ondanks dat ik het allemaal verschrikkelijk vind geniet ik wel van de voorbereidingen op zijn komst. Ik weet dat net zoals nu ook tijdens en na de bevalling er alleen voor sta. Dit maakt mij ontzettend angstig maar ook erg sterk. Ik heb goede begeleiding bij de verloskundige die er alles aan doet om mij er doorheen te  helpen. 

Waarom ik dit graag met jullie wil delen is omdat het de realiteit is. Je leven, relatie en omgeving veranderd wanneer je zwanger bent en dat word niet vaak gedeeld. Niets is wat het lijkt, iets wat nog zo mooi begon kan in een nachtmerrie eindigen.