3 jaar geleden
Let’s talk!
Het gevoel van falen
Hier lig ik dan. Het is inmiddels 4.11 uur in de nacht en in lig klaarwakker in bed. Ik zit op instagram te scrollen door mijn feed en ik lees mijn berichten terug. Doordat ik mijn berichten teruglees kom ik helemaal terug in het gevoel wat ik op dat moment had.
Namelijk het gevoel van falen. Iets wat totaal niet realistisch en gegrond is en toch bekruipt het gevoel van falen soms onder mijn huid.
Waarom?
1: het verschil in geduld.
Het geduld die ik voor Rosalie (jongste dochter) heb in vergelijking tot het geduld die ik voor Jenailah heb gehad.
Ja ik weet het; bij een eerste kindje leer je moederschap en bij het tweede kindje of meer pas je deze gewonnen vaardigheden gelijk toe. MAAR het voelt soms zo oneerlijk tegenover mijn oudste dochter!
2: aandacht verdeling.
Soms heeft mijn oudste dochter mij nodig en kan ik het haar niet geven omdat de baby huilt of omdat ik borstvoeding geef op dat moment . De teleurstelling, verdriet of boosheid is dan van haar gezicht af te lezen. Dat vind ik soms erg lastig. Natuurlijk help ik haar zodra ik kan, dat is het niet. Maar dat mijn oudste dochter vaak moet wachten is een feit.
3: postnatale depressie
Soms voel ik mij schuldig over het feit dat ik bij Jenailah postnatale depressie heb gehad! Dit resulteerde in een moeder die niet in contact was met haarzelf of haar baby.
Hoe ik dit opschrijf, zie ik dat ik meteen in de 3de vorm schrijf. Dat is ook het gevoel als ik eraan terugdenk! Het niet geaard zijn met mezelf. Ik zie mezelf nog zitten met de baby in mijn handen compleet uit mijn lichaam, uit mijn gevoel en totaal overweldigend door onzekerheid, schuldgevoelens omdat ik op dat moment geen “roze bubbel” had. Totaal overspannen op de bank zittend. ( ik zal in de toekomst een blogpost over mijn postnatale depressie schrijven)
Het feit dat ik een schuldgevoel hierover ervaar gaat over het feit dat ik niet heb kunnen genieten van Jenailah haar eerste jaar. Wat ze natuurlijk wel had verdient! Een moeder die haar alle liefde en zorg gaf die ze nodig had en wat ik haar op dat moment niet heb kunnen geven. Dit stukje zal ik mezelf moeten vergeven. (Dat klinkt heel zwaar maar zo is het wel) accepteren en loslaten. Ik merk dat ik door deze ervaring soms toegefelijker ben naar Jenailah. Compensatie gedrag is natuurlijk nooit goed.
Punt 4: kritisch naar mezelf en het moederschap
Ik heb inmiddels geleerd dat ik voor mezelf super kritisch en streng ben. Of het nou over moederschap gaat of andere dingen; dat maakt eigenlijk niet uit. Een stemmetje in mijn hoofd wilt het altijd goed doen, misschien wel perfect waardoor ik dus super hoge standaards maak voor mezelf, waar ik niet aan kan voldoen. Resultaat; het gevoel van falen.
Deze negatieve neerwaartse spiraal probeer ik te doorbreken. Dit vind ik soms wel heel lastig omdat het er zo “ingebakken” zit.
Toch besef mij dat wanneer ik “lief ben voor mezelf”; ik er ook een leuker mens/ moeder van word. Ik ben meer ontspannen waardoor ik meer geduld krijg, liefdevoller kan reageren en rust uitstraal. Iets wat mijn kinderen absoluut van mij nodig hebben maar misschien heb ik het zelf nog wel veel meer nodig!
De onzekerheid dat ik mijn kind nu al “verkloot heb” in de twee jaar dat ze op deze aardbol rondloopt probeer ik dus van me af te schudden en kijk ik liever naar dingen die wel goed gaan en soms stiekem, heel stiekem ben ik iets toegefelijker naar haar dan ik wil toegeven. 🤭🤫😝
Als je deze 1e blogpost van mij hebt gelezen dan zeg ik tegen jou; welkom in mijn moederbrein❤️
