Kinderwens, maar dan stopt je relatie..

Ik zie mezelf nog staan als 12 jarig meisje, met de baby van de bovenbuurvrouw in mijn armen. “Mama, ik wil later ook moeder worden!” waarop mijn moeder zei: “Natuurlijk word jij dat lieverd..”

Kinderen heb ik altijd leuk gevonden en heb er ook een poosje mijn werk van gemaakt. Gewerkt op een kinderdagverblijf, gewerkt als gastouder, kinderpsychologie afgerond met een gemiddelde van een 9,5 maar uiteindelijk dan toch de zorg in gegaan. Ik heb een hele lange relatie gehad, was een ‘soort van’ jeugd liefde en in die relatie is vaak gesproken over een kinderwens, maar we waren nog jong en hij wilde graag nog op uitzending (militair) en dus kan je het loslaten en was het afwachten. Die relatie ging over voordat het allemaal was gelukt, maar die kinderwens bleef altijd in mij zitten.

In 2016 kreeg ik een relatie met Steef en met hem heb ik gereisd, stedentrips gedaan, genoten van de vrijheid tot dat wij 1,5 jaar samen waren. In juli 2018 besloten wij te stoppen met anti conceptie en wilde wij ons gezin uitbreiden. Gelijk na het verwijderen van mijn spiraal werd ik zwanger. 27 juli 2018 stond ik samen met Steef in de keuken bij mijn moeder thuis met een positieve zwangerschapstest. Euforisch waren wij, zo ongelooflijk gelukkig dat wij zoveel geluk hadden om gelijk zwanger te mogen worden! Maar dan, 2 dagen later op 29 juli 2018 kreeg ik vroeg in de ochtend een miskraam. Roze wolk was compleet verdwenen. Ben zo verdrietig geweest, maar wist ook dat dit vaak gebeurde, helaas. Een eerste echo hebben wij nog gehaald met onze Ukkepuk, maar 2 weken later had ik nog wel een controle echo in het ziekenhuis om te controleren of alles ‘schoon’ was. Ik vergeet nooit meer dat de arts zei: “Kijk, dit zijn jouw eitjes en die zijn er alweer helemaal klaar voor zodra jullie er ook klaar voor zijn!” Achteraf bleek ik op dat moment alweer opnieuw zwanger te zijn, van onze Frummel (Noah*). Een paar weken later werd ik ongesteld terwijl wij een familie weekendje weg hadden naar Zeeland & dacht toen eigenlijk alleen maar: “mijn lichaam werkt weer naar behoren. Aankomende maand kunnen wij er weer voor gaan!” Een aantal weken gingen voorbij, wij aten tortilla’s bij mijn moeder thuis & ’s avonds voelde ik mij hondsberoerd. Ik dacht dat ik een voedselvergiftiging had, maar dit bleef wel heel lang aanhouden… Op 9 september 2018 deed ik weer een test (ondanks dat ik 1,5 week daarvoor nog ongesteld was geworden), maar ik had zulke pijnlijke borsten en die misselijkheid ging maar niet weg. De test was hartstikke positief, maar omdat de miskraam nog zo ‘vers’ was durfde wij niet net zo blij en gelukkig te zijn als de vorige positieve test. Op de dag van de eerste echo (9+5 weken) begon ik ineens heel erg te vloeien en zag het alweer gebeuren dat ik weer een miskraam zou krijgen. De afspraak die wij in de middag hadden staan werd vervroegd naar de ochtend en daar zagen wij een prachtig kindje met een kloppend hartje die helemaal veilig in mijn baarmoeder zat. Ik heb zoveel gehuild, van angst en blijdschap tegelijk want ik was nog steeds zwanger, maar had ook bloedverlies waarvan ze niet wisten waar het vandaan kwam.

Fast forward: op 8 januari 2019 werd, na een zwangerschap van 23+5 weken, ons zoontje Noah stil geboren. Na vele onderzoeken bleek er een fikse infectie in de placenta te zitten waardoor ik veelte vroeg ontsluiting kreeg en beviel van een prachtzoon. Dagen/weken/maanden van verdriet gingen aan ons voorbij waarbij onze kinderwens nog groter was dan voorheen want wij voelde zoveel liefde voor Noah, maar die konden wij hem niet fysiek geven. Wij besloten in mei 2019, na de uitgerekende datum van Noah, weer te proberen om zwanger te worden. Al vrij snel maakte ik mij zorgen omdat het niet meteen lukte, terwijl het een jaar eerder tot 2 x aan toe gelijk raak was. Ik wist mij er geen raadt mee en samen gingen wij een gesprek aan met mijn gynaecoloog en er volgde lichamelijke onderzoeken. Niet omdat dat moest, maar omdat het voor mij mentaal belangrijk was om te weten dat er fysiek niets aan de hand was en dat het puur tijd nodig had. Fysiek ben ik compleet binnenste buiten gekeerd en er was inderdaad niets aan de hand. Ik ging bepaalde therapie behandelingen aan (EMT, EMDR, gesprekken met PO), maar behalve dat het mijn paniekaanvallen iet wat had verminderd, hielp het mij niet om rust in mijn hoofd te krijgen. Er kwam op een bepaald moment een besluit dat wij niet meer zwanger wilde worden in het huis waar wij op dat moment woonde en dus besloten wij intensief op zoek te gaan naar een koopwoning. Vrij snel lukte dat (wij hebben echt geluk gehad hierin) en in oktober 2019 tekende wij voor onze woning. 31 januari was pas de sleutel overdracht, dus tot die tijd zouden wij een pauze inlassen m.b.t. een nieuwe zwangerschap. Beide voelde wij ons hier goed bij, want onze huurwoning voelde als een ‘vloek’.

Februari 2020: wij wilde er weer voor gaan. Nieuwe woning, een kamer die aanwezig was om gevuld te worden met baby liefde, tot ik te horen kreeg dat ik een melanoom op mijn bovenbeen had. Alle onderzoeken die hierop volgde namen ontzettend veel tijd in beslag, maar ik moest zeker weten dat ik ‘schoon’ was voordat ik zwanger zou worden. Gelukkig kregen wij medio maart te horen dat alles weg was gesneden en dat het allemaal verder oké was. Weer gingen wij een poging wagen, maar toen kwam corona om de hoek zetten. Wij werken bij in het ziekenhuis en Steef zelfs als IC verpleegkundige en daar waar 3/4 van NL thuis moest werken of thuis moest blijven, waren wij juist alleen maar meer aan het werk. Steef kwam op sommige dagen thuis met blauwe plekken op z’n gezicht van de brillen en maskers die hij hele diensten moest dragen en beide waren wij simpelweg kapòt om überhaupt nog te bewegen als wij thuis kwamen. Toch bleef de wens en hebben wij mijn gynaecoloog om tips gevraagd. Mijn cyclus was continu, m’n bloedwaardes/kweken waren goed, dus kregen wij ‘huiswerk’. Daar begon iets wat ik eigenlijk nooit wilde. Ik schreeuwde altijd dat ik niet wilde dat ons kindje gemaakt zou worden uit ‘een verplicht nummertje’, maar toch begon het daar nu op te lijken. Dag 12, 14, 16, 18 stonden elke maand vast gepind in onze agenda’s. Weer of geen weer (lees:37 graden in de slaapkamer), zin of geen zin, wij hadden een doel voor ogen: wij wilde het kamertje vullen met ons 2e kindje! Helaas zat het niet mee. Ondanks de verplichte dagen, positieve ovulatie testen, 20 min met de benen in de lucht.. ik werd maar niet zwanger. Elke maand weer een teleurstelling, elke maand weer boos en verdrietig en wat gebeurde er: je reageert het af op elkaar. Je doet zoveel moeite, je incasseert zoveel van elkaar, maar het mocht allemaal niet zo zijn.

Na maanden lang teleurstellingen sprak ik mijn gynaecoloog en zei hij: “Joh Carina, maak een afspraak bij de fertiliteit poli. Jullie hebben hard genoeg jullie best gedaan, misschien hebben jullie een klein beetje hulp nodig.” Ene kant was ik opgelucht dat wij nu ‘groen licht’ kregen, maar aan de andere kant knaagde er wat en blijkbaar ook bij Steef. Het is april dit jaar wanneer wij ‘groen licht’ krijgen voor de fertiliteit poli, maar waar wij ook hadden besloten om eerst weer even aan onze relatie te werken. “Werken aan de fundering” noemde ik dat, maar op 10 mei kwam daar toch het besluit om te stoppen. Niet alleen te stoppen met het proberen voor een 2e, maar te stoppen met onze relatie. Ik heb 3 weken lang amper gegeten, slecht geslapen, bijna niet normaal gefunctioneerd. Ik wilde niet opgeven, maar in een relatie moet het van 2 kanten komen en dus was ik machteloos.

Naast dat ik Steef ‘verloor’, verloor ik ook mijn kinderwens. Niet compleet natuurlijk, maar voor alsnog heb ik bij mijn kinderwens een man nodig die ik voldoende vertrouw om het aan te gaan. Een nieuwe zwangerschap zal niet makkelijk zijn voor mij omdat het onzeker is of dat wat er bij Noah is gebeurd, weer gebeurd. Daarnaast denk ik überhaupt nog niet aan een nieuwe relatie, maar mijn kinderwens zit zo diep in mij … Ik verlies dubbel in dit verhaal en dat breekt mij zo nu en dan op, net zoals vandaag. Afgelopen weken heb ik al een aantal keren tegen anderen gezegd dat mocht ik voor mijn 35e (ben nu 31 jaar) nog niet de juiste hebben gevonden, dan ga ik het alleen doen. Ik weet dat ik dat zou kunnen, maar in mijn hoofd heb ik altijd het ‘perfecte’ plaatje voor mij gezien. Een papa en een mama voor je kind.

Ik moest dit van mij afschrijven en ergens ‘hoop’ ik dat er vrouwen hier zijn die ook tijdens hun kinderwens noodgedwongen moesten pauzeren omdat hun relatie stuk liep. Ik voel mij heel alleen in deze situatie omdat ik niemand ken die dit ook zo heeft meegemaakt, maar weet ook dat ik nooit hierin de enige kan zijn.